Επιστολή στον Αντώνη Παναγιωτόπουλο

ΚΥΡΙΟ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ
τ. Πρύτανη Πανεπιστημίου Πειραιά
τ. Προέδρου Τμήματος Πληροφορικής Πανεπιστημίου Πειραιά
Ομότιμου Καθηγητή Πανεπιστημίου Πειραιά
Νυν και αεί δασκάλου, φίλου καλού και σεβαστού

Αγαπητέ Κύριε Πρύτανη, Αγαπητέ Κύριε Καθηγητά, Αγαπητέ Αντώνη,

Με συγκίνηση έλαβα την πρόσκληση να συμβάλω στην έκδοση του τιμητικού σου τόμου. Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να γράψω αυτές τις δυο γραμμές, μετά από τόσα χρόνια. Χρόνια όμως που ποτέ δεν ξεθώριασαν ποτέ τις αναμνήσεις από το δάσκαλο που μας έμαθε οικονομικά μαθηματικά και από τον άνθρωπο που μας έδωσε, σε χρόνια δύσκολα, τον ορισμό της ‘απόλυτης και ανιδιοτελούς αφοσίωσης’ στην πρόοδο και ευημερία του Πανεπιστημίου.

Το έργο σου μνημειώδες. Η συμβολή σου απαράμιλλη. Από όλα αυτά όμως, κάνα δυο κρατώ: Το υπόδειγμα του ακαδημαϊκού άνδρα. Τη σύμπνοια, αφοσίωση και αγάπη των συνεργατών σου. Τη δυναστεία της σκέψης σου και την άνθιση των ιδεών σου. Τις αναμνήσεις των χιλιάδων παιδιών σου.

Και πώς θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τον πρώτο υπολογιστή που μας αγόρασες, τότε που γράφαμε μόνοι μας τα προγράμματά μας στην Κουντουριώτου; Θυμάσαι χαρά που κάναμε όταν πρωτοείδαμε το LOTUS 123; Πώς να ξεχάσουμε το ‘Σεμινάριο’; τα σαββατόβραδα στον πρώτο όροφο της Καραολή, όταν μια ομάδα «ατόμων με ειδικές ανάγκες», πολλές φορές με κρύο, βροχή, χιόνια και βρομόκαιρο, έρχονταν να ακούσουν πράματα που, τότε, ήταν δεκαετίες μπροστά από την εποχή τους;

Πολλά πράματα άλλαξαν από τότε Αντώνη. Όπως και η Πληροφορική. Σε θυμήθηκα την περασμένη βδομάδα, δίνοντας μια ‘δοκιμαστική’ διάλεξη σε 20 μεταπτυχιακούς φοιτητές. Ήταν όλοι μπροστά μου. Γελαστοί και αποφασιστικοί. Παρουσίασαν εργασίες, δουλέψαμε ασκήσεις ταυτόχρονα όλοι μαζί, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε, φτιάξαμε καφέ. Σχεδόν τους άγγιζα. Οι δύο όμως ήταν στην Αμερική, τρεις στη Σιγκαπούρη, ένας στο Λονδίνο και πολλοί άλλοι αλλού. Ήταν όλοι ηχητικά και οπτικά μπροστά μου. Στην οθόνη του υπολογιστή μου. Θα μπορούσαμε άραγε να φανταστούμε, το 1980 στην Κουντουριώτου, ότι 25 χρόνια μετά θα κάναμε μάθημα κατ’ αυτό τον τρόπο; Και τι άλλο έχουμε ακόμα να δούμε Αντώνη; Εσύ θα μου πεις.

Εύχομαι η Συντακτική Επιτροπή, και αυτοί παιδιά σου, να παρουσιάσει ένα Τόμο που θα αποτελεί απαστράπτοντα καθρέπτη του έργου σου, και λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση απ’ τη νεότερη γενιά. Και όσο τα χρόνια βαραίνουν στην πλάτη μας, τόσο οι σκέψεις αυτές αποκτούν ιδιαίτερη σημασία.

Να είσαι πάντα καλά.

ΗH