Για το Νιόνιο και τους Ολυμπιακούς

Εμείς το ξέραμε.
Το ξέραμε όταν γρατζουνούσαμε στην κιθαρούλα τις μπαλάντες σου.
Σιγά-σιγά μη μας ακούσουν.
Στην Αγιά Μαρίνα. Στο μαγαζάκι της αδερφής σου. Θυμάσαι Σταμάτη;

Στον Αρτεμώνα, στη Σίφνο. Θυμάσαι Γιάννη; Θυμάσαι Αντρέα; 
Στο Καντέρμπουρι. Στην κουζίνα του Darwin College. Θυμάσαι Ντόλυ; Θυμάσαι Λάκη;

Τριάντα χρόνια και βάλε.
Μας λέγανε, πώς μπορείτε και ακούτε αυτόν τον τρελό;
Και θαρρώ ο Λάκης ήταν που είπε ότι ακούμε τον εθνικό μας ποιητή.
Το βάρδο που με τα τραπεζάκια του έξω στη σκηνή του ολυμπιακού σταδίου θα έκλεινε τους dream games…ever.
Εμείς το ξέραμε.
Ή μήπως όχι;

ΗΗ

Courtesy Coppy (cc):
Σταμάτης Κραουνάκης
Ντόλυ Κόντου-Χαραλαμπίδη
Λάκης Δεδουσόπουλος