Ήταν πραγματικά ένα απολαυστικό σαββατόβραδο. Μια δροσερή ανάσα που –με ουισκάκι, καλούς φίλους, φωνή, γέλιο και βρισίδι- καθάρισε το νου από τα βαριά φορτία του και μας ξανάκανε όλους παιδιά (μόνο τη κολοτούμπα του Σάκη δεν δοκίμασα!).
Όλα άψογα. Οι Τούρκοι διοργανωτές έστησαν ένα show που θα το ζήλευαν πολλοί δυτικοί επαγγελματίες του είδους. Και φυσικά ο Σάκης ήταν ο αδιαφιλονίκητος νικητής της βραδιάς.
Όπως κάθε χρόνο όμως, το αποτέλεσμα του διαγωνισμού μας δίδαξε πως νίκη στη Eurovision σημαίνει να έχεις όμορους φίλους. Ένα σημαντικό μάθημα οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής για τον ‘κομβικό’ ρόλο που θα όφειλε να παίζει η Ελλάδα στο χώρο των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Η για χρόνια αμετακίνητη προσήλωση του Γιώργου Παπανδρέου στη συμβατική σοφία του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου (το εύκολο άλλοθι για την όποια αντιπολιτευτική κριτική σε εσωτερικά θέματα, αλλά και η στρατηγική για το χτίσιμο του image του ‘καλού παιδιού’ και του αξιόπιστου συνομιλητή) άμβλυνε τις προσπάθειες για μια πιο δυναμική και αποτελεσματική πολιτική στον ευρύτερο όμορο χώρο μας.
Φυσικά διαφωνώ και με τη Λιάνα Κανέλλη στο κατά πόσο θα έπρεπε να έχουμε Eurovision δύο ταχυτήτων (αναφερόμενη στην αυτόματη πρόκριση των μεγάλων χωρών, χορηγών του ΕΒU). Φυσικά και θα έπρεπε. Εδώ πρόκειται για ψηφοφορία για το καλύτερο τραγούδι, όχι για το Σύνταγμα της Ευρώπης! Και δεν βλέπω γιατί η ψήφος δεν θα μπορούσε να είναι συγκεντρωτική αντί να είναι κατά χώρα. Για να μην πω ότι, με το e-voting, θα έπρεπε να ψηφίζουν και οι Κινέζοι! Και γιατί όχι;
Κανένα πρόβλημα και με τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Αμβρόσιο. Ρεσιτάλ μεταφραστικής δεξιότητας (!) αλλά και μια ατυχής, ατυχεστάτη θα έλεγα, παρέμβαση-επίθεση στον Πατριάρχη. Με την κοσμική απλοϊκότητά του, ο σεβάσμιος ιεράρχης δεν μπόρεσε να συλλάβει την ανώτερη πνευματική ‘αρχοντιά’ του Πατριάρχη (χάρισμα των πραγματικών ηγετών) όταν αυτός παραπονέθηκε, αστειευόμενος, στον Σάκη για το ‘μπλουζάκι’ που δεν του έφερε δώρο.
Και για να κλείσω, το μόνο ίσως μελανό σημείο στην όλη υπόθεση ήταν η παρουσία της Κας Δάφνης Μπόκοτα. Η μία στις τρεις λέξεις της συμπαθέστατης κατά τα άλλα κυρίας ήταν ‘εγώ’, ‘εμένα’, ‘όταν εγώ λέω’ κλπ. Ενόχλησαν τόσο η πικρόχολη ερώτησή της προς τη αξιαγάπητη Ρουσλάνα «πόσο λυπήθηκε που ο Σάκης δεν βγήκε πρώτος», όσο και η αδιάλειπτα εκφραζόμενη πεποίθησή της ότι οι τηλεθεατές θα όφειλαν να ενδιαφέρονται για την άποψή της! Αλλά αυτό είναι μικρή και μόνο μουτζουρίτσα που θα σβηστεί μέχρι του χρόνου, μιας και είμαι σίγουρος ότι και η κυρία Μπόκοτα θα πήρε και αυτή μαθήματα από τη σεμνότητα του ίδιου του Σάκη.
Αυτά.
Η.Ε. Χαραλαμπίδης
No comments:
Post a Comment