Donald Trump

Αν αφήσουμε κατά μέρος το θέατρο και την παράσταση, που μόνο στόχο έχουν να διασκεδάσουν ένα συγκεκριμένο ακροατήριο, δεν βλέπω κάτι στις θέσεις του Τrump που να μην αντανακλά τις θεμελιώδεις, μακροχρόνιες, ρεπουμπλικανικές αξίες και δόγματα, ακόμα και στα ζητήματα του προστατευτισμού και της παγκοσμιοποίησης που, σήμερα, δεν απασχολούν 'μόνο' τις ΗΠΑ.

Όσοι πιστεύουν πως ο Trump είναι ‘loose cannonball’, δεν γνωρίζουν ούτε από δημόσια διοίκηση ούτε από ανθρώπινη φύση. Όπως όλοι, έτσι και ο νέος πρόεδρος θα είναι δέσμιος και όμηρος ενός ασύλληπτα πολύπλοκου διοικητικού πλέγματος, και δε θα τολμήσει ποτέ να πάρει την οποιαδήποτε απόφαση που θα ενείχε τον κίνδυνο να διαταράξει συστημικές ισορροπίες με απρόβλεπτες συνέπειες. Κι αυτό, γιατί όταν «the buck stops at the Oval Office», δεν θα έχει, όπως και κανείς άλλος πρόεδρος, τη δυνατότητα να αξιολογήσει τον κίνδυνο μιας λανθασμένης απόφασης.

Ένα θέμα με εξαιρετικό ενδιαφέρον, αν όχι και κάποιου προβληματισμού για την Ευρώπη, είναι η νέα γαιοστρατηγική  δυναμική «ΗΠΑ-Ρωσίας-Αγγλίας-Τουρκίας» που διαφαίνεται. Ας μην περάσει στα ‘ψιλά’ το ότι “Putin-May-Erdogan” ήταν οι πρώτοι που έσπευσαν να συγχαρούν τον νέο πρόεδρο. Την εξέλιξη αυτή την βλέπω θετικά, και “the proof of the pudding” θα είναι η στάση του Trump προς το Ιράν όπου προβλέπω, άμεσα, μια ουσιαστική υπαναχώρηση στις αρχικές, ακραίες, θέσεις του.

Τέλος, ελέγχοντας πλέον Βουλή και Γερουσία, ο Trump θα έχει μια αυξημένη υποχρέωση, για την οποία θα ελέγχεται συνεχώς: Να πετύχει όχι μόνο σαν πρόεδρος, αλλά και σαν Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Από μόνο του, αυτό θα μπορούσε, ίσως, να τον διαμορφώσει σαν έναν από τους πιο πετυχημένους προέδρους της χώρας του.

Ας περιμένουμε λοιπόν λιγάκι, πριν οπλίσουμε τις σφεντόνες μας.

Η. Χαραλαμπίδης   

To each his own (28η Οκτωβρίου 2016)

Αναμασημένες κοινοτοπίες θα πω και πάλι, αλλά και τι έγινε; Σάμπως φόρο πληρώνουμε όταν γράφουμε; 

Πανηγυρίσαμε πάλι και σήμερα.
Τη χρειαζόμαστε αυτή τη γιορτή.
Την αποζητά το αίμα μας.

Σαν τα μετάλλια που μας φέρνουν πού και πού οι ολυμπιονίκες μας.

Από κάπου να πιαστούμε.

«Γιατί μας το ‘χουν διαλύσει», που είπε κι ο Νιόνιος.

Έγραφε τις προάλλες φίλος πως όποιος δε μιλάει είναι συνένοχος.

Ο πόλεμος που του έγινε ήταν ανηλεής:

Κάποιος είχε "το παιδί" που έπρεπε να τακτοποιηθεί. 

Κάποιος άλλος περίμενε προαγωγή.

Ένας τρίτος είχε πελάτες που τον "διαβάζανε".
Ένας "ακαδημαϊκός" είπε πως οι φοιτητές του πρέπει να "τεκμαίρουν" από τα συμφραζόμενα.

Έναν άλλον τον κατέτρεχε το σύνδρομο του χωροφύλακα και του μεγάλου αδελφού.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Είμαστε ο λαός του καναπέ.

Της Ελένης, της Τατιάνας και της Πάνια.

Ωχ αδερφέ…

Όταν στη Μαδρίτη οι αγανακτισμένοι γέμιζαν τις πλατείες, εδώ κατέβαιναν στο Σύνταγμα κάνα δυο αργόσχολοι για να κάνουν πλάκα (όταν δεν έβρεχε).

Διάβαζα το πρωί τις τελευταίες λέξεις του Γ.Α. Μαγκάκη.

«Είναι αυτή η Ελλάδα μου;», αναρωτήθηκε στο τελευταίο του σημείωμα.

Την ίδια ερώτηση έκανα κι εγώ:

Είναι αυτή η Ελλάδα του πατέρα μου που πήρε την Κορυτσά;

Επί τα αυτά.

Δεν υπάρχει άλλη χώρα στη σύγχρονη οικονομική ιστορία που χρεοκόπησε και παρέμεινε χρεοκοπημένη 7 συναπτά χρόνια, παρά τα δισεκατομμύρια βοήθειας που λάμβανε.

Γιατί;

Γιατί εδώ κυριαρχεί η «ηγεμονία της αριστεράς».

Η ηγεμονία των άκρων.

Άκρατος νεοφιλελεύθερος σε όσα δικαιώματα κλείνει η πόρτα μου, αλλά κομμουνιστής όταν πρόκειται για τις υποχρεώσεις των άλλων.

Βολική για πολλούς η άποψη πως, αν κάτι δεν πάει καλά, κάποιος "πατερούλης" θα μας φροντίσει.

Κι όταν αυτό δε γίνεται, τότε βρίσκουμε εχθρούς.

Στη Δικαιοσύνη, στα ΜΜΕ, στους εταίρους μας.

Όλοι εχθροί.

Μια ζωή είμαστε σε πόλεμο.

Μια ζωή δίνουμε 17ωρες μάχες κατά πάντων.

Γιατί ένας ολόκληρος πλανήτης αρνείται να καταλάβει τις ευγενείς μας προθέσεις και τις θυσίες που κάνουμε για να κρατήσουμε όρθια την Ευρώπη.

Σε κανένα δεν κουνώ το δάχτυλο.

Πουθενά δεν αποδίδω ευθύνες.

To each his own.

ΗΧ

Ευρωπαϊκή κρίση

Το ότι η Ευρώπη βρίσκεται πλέον σε βαθιά υπαρξιακή κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες αυτό είναι γεγονός. Οι αιτίες όμως πάνε πολύ μακρύτερα από το συχνά προβαλλόμενο «χάσμα» μεταξύ ‘πετυχημένου βορρά και χρεοκοπημένου νότου. Και είναι δύο: 

1. Σήμερα πρέπει να ανταγωνιστούμε επί ίσοις όροις αυτούς που κάποτε μας κάνανε αέρα με μπανανόφυλλα, όταν εμείς, υπό την προστασία των κανονιών μας, παίζαμε μπριτζ και πόλο. Και η μετάβαση αυτή είναι δύσκολη όταν, για να τα καταφέρεις, πρέπει να διαλύσεις ένα κοινωνικό κράτος που μας κόστισε πανάκριβα τα τελευταία 70 χρόνια. Η υπογεννητικότητα και υπογονιμότητα δεν είναι λοιπόν τυχαίες και φοβάμαι πως -για να επαναλάβω τον Νικολά Σαρκοζί- αν δεν τις βελτιώσουμε μόνοι μας υπάρχουν πολλοί «προσοντούχοι» καλοθελητές να μας βοηθήσουν… 

2. Η εξάρτησή μας από το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο: Η Ευρώπη παρέμεινε ο «δάσκαλος που δίδασκε» και δεν εφάρμοσε ποτέ αυτό που η ίδια δίδαξε σε Αμερικάνους, Ρώσους και Κινέζους: το ότι «se vis pacem para bellum». Ώσπου να καταρρεύσει, καμιά αυτοκρατορία δεν επιβίωσε ποτέ μόνο με ουμανιστικές αξίες, αλλά και με κανόνια. Και οι κυρίαρχοι του οικονομικού παιχνιδιού σήμερα είναι αυτοί που τα κατέχουν. Στο νέο αμυντικό δόγμα της Ρωσίας, όπως πρόσφατα παρουσιάστηκε, η χώρα θα παράγει 200 μαχητικά αεροσκάφη το χρόνο, και αυτό είναι μόνο η αρχή. Η ιστορία των τελευταίων 250 χρόνων έχει καταδείξει πως καμία οικονομική ισχύς δεν είναι μακροχρόνια βιώσιμη αν δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη αμυντική υπεροπλία. 

Κανείς, με άδολο συμφέρον, δεν υπήρξε ποτέ "γεράκι". Αλλά αυτό δε σημαίνει πως δε θα πρέπει να λέμε και τα πράματα με το όνομά τους. Αυτό είναι χρέος και όχι επιλογή όσων οφείλουν να έχουν Λόγο.

Η. Χαραλαμπίδης