Συναίνεση

Έχω γράψει πολλές φορές για το μοναδικό αυτό χαρακτηριστικό της φυλής μας: Εγώ ή εσύ. Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Μαύρο ή άσπρο. Ταμπελίτσες. Σημαιάκια. Τσιτάτα. Έτσι μάθαμε κι έτσι πορευόμαστε. Γιατί δεν μας δίδαξε ποτέ κανείς την ανάλυση, τη σύνθεση, τη συναίνεση.

Οι κακοί Ευρωπαίοι, που θέλουν όλοι αναφανδόν το κακό μας, έχουν μάθει καλά αυτό το μάθημα: κάθονται γύρο από το τραπέζι, εργασία-εργοδοσία-κυβέρνηση, και δε θα σηκωθούν αν δεν βρουν εκείνη την περίφημη «κοινά επωφελή συμφωνία». Κάτι θα δώσεις, κάτι θα πάρεις.

Εμείς αντίθετα πάμε στο τραπέζι για να πολεμήσουμε. Να χτυπήσουμε το χέρι. Ξέρεις με ποιον μιλάς ρε; Ο εργαζόμενος βλέπει τον εργοδότη σαν τον εχθρό του που πρέπει να τον σαμποτάρει πάση θυσία, ακόμα και στο χώρο εργασίας. Βλέπει το βδελυρό «κεφάλαιο» που απομυζά τον εργατικό μόχθο. Ο εργοδότης βλέπει τον εργαζόμενο σαν τη λεμονόκουπα που θα πρέπει να στύψει μέχρι την τελευταία της σταγόνα. Και η κυβέρνηση βλέπει μόνο την τετραετία της, και όλους όσοι δεν είναι μαζί της να είναι εναντίον της.

Έτσι όμως, κανείς ποτέ δεν κέρδισε. Αντίθετα, όλοι χάσανε και χάνουνε. Ήλπιζα πως όλα αυτά τα 30 τόσα χρόνια στην ΕΕ κάτι θα είχαμε μάθει απ’ τους ξενέρωτους Ευρωπαίους. Έσφαλα.

Η. Χαραλαμπίδης

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Κουράστηκα να γράφω τον τελευταίο καιρό πως αυτό που γινότανε τους τελευταίους 5 αυτούς μήνες δεν ήτανε διαπραγμάτευση αλλά μια παρωδία διαπραγμάτευσης που μόνο στόχο είχε να εξαπατήσει τον Ελληνικό λαό. Γιατί, προφανώς, δεν μπορείς να διαπραγματευτείς σοβαρά και να συγκλίνεις όταν ξεκινάς από δύο εκ διαμέτρου αντίθετες φιλοσοφίες. 

Το θέμα δεν ήταν ποτέ ο ΦΠΑ, η έκπτωση στα νησιά, το ΕΚΑΣ, οι αμυντικές δαπάνες ή η μείωση των συντάξεων. Το θέμα ήταν κατά πόσον οι κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ ήταν διατεθειμένοι να κάνουν σοβαρές μεταρρυθμίσεις. Με άλλα λόγια, μικρότερο Κράτος, ελεύθερες αγορές, ανοικτά επαγγέλματα, ενθάρρυνση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Μεταρρυθμίσεις δηλαδή που αποσκοπούν στη δημιουργία μιας σύγχρονης, διεθνώς ανταγωνιστικής οικονομίας. Το μοντέλο αυτό σήμερα είναι δυστυχώς μονόδρομος και «μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα» δεν υπάρχει πια, αν υπήρξε ποτέ.

Αντίθετα, και όπως ήδη είχε δηλώσει προεκλογικά, ο κύριος Τσίπρας και οι σύντροφοί του ήθελαν περισσότερους (υφεσιακούς) φόρους που θα συντηρούσαν ένα μεγάλο (κομματικό) Κράτος με ουσιαστικό ρόλο στην οικονομική δραστηριότητα. Το μοντέλο των δανειστών ήταν γι αυτούς η μόνη κόκκινη γραμμή, που δεν μπορούσαν όμως ποτέ να τη συζητήσουν ανοιχτά. Έτσι, συζητούσαν για άσχετα και επουσιώδη θέματα, προσπαθώντας να πείσουν ταυτόχρονα τον Ελληνικό λαό πως το πρόβλημα ήταν ο ΦΠᾼ στα νησιά! Με τον τρόπο αυτό οδήγησαν τη διαπραγμάτευση, με μαθηματική ακρίβεια, στην αποτυχία. 

Και τώρα; 

Η Ευρώπη έχει δηλώσει απροκάλυπτα πως δεν είναι πλέον διατεθειμένη να συνεχίσει να μιλάει με τον κύριο Τσίπρα και τους συντρόφους του. Πιο καθαρά δε θα μπορούσε να το έχει δηλώσει χθες ο κύριος Γιούνκερ. Και αυτό είναι το μόνο που θα πρέπει να έχει κατά νου ο ψηφοφόρος την ώρα της κάλπης. 

Τις επιπτώσεις ενός ακόμα λάθους τις έχουν περιγράψει πολλοί και δε θα τις επαναλάβω εδώ, επισημαίνοντας μόνο πως «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού». Αυτοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Γενάρη είχαν προειδοποιηθεί. Αυτοί που θα το ξανακάνουν αύριο έχουν πάλι προειδοποιηθεί. Ας κοιτάξουν τον καθρέφτη τους και τα παιδιά τους πριν φύγουν για την κάλπη. Και εκεί θα δουν το μέλλον της χώρας τα επόμενα 50 χρόνια. Θα είναι δική τους η απόφαση αλλά και δικά τους τα αποτελέσματα.

Η. Χαραλαμπίδης