Μπορώ να πάρω μια μπανάνα;

Συμφωνώ σε όλα όσα γράφεις παρακάτω (βλ. het leven arbeid is) μου γράφει ένας φίλος. Υπάρχει ελπίδα;

Πιστεύω πως ναι. Και η ελπίδα αυτή λέγεται «σκληρή δουλειά» που, σε συνδυασμό με το δαιμόνιο της φυλής, θα μπορούσε να μας κάνει να μεγαλουργήσουμε. Επίσης, οι λέξεις «κουβαρντάς» και «κιμπάρης» δεν υπάρχουν σε άλλες γλώσσες.

Θυμάμαι, κάποτε, όταν ο Ευκλείδης ζούσε μόνος του, ήρθε μια φορά στο σπίτι. Άνοιξε το ψυγείο και ρώτησε την Ντόλη αν θα μπορούσε να πάρει μια μπανάνα… Εμβρόντητοι μείναμε και οι δύο! «Μα παιδί μου», του λέει η Ντόλη, «ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, και τη ζωή μας ακόμα, δικά σου είναι. Γιατί ρωτάς;».

Όταν η Ολλανδέζα πάει στο σουπερμάρκετ αγοράζει δυο μπανάνες και τρία μήλα. Δεν υπερχειλίζει το καροτσάκι, για να πετάξει μετά τα μισά.

Οι φοιτητές μου πάνε με το ποδήλατο στο νότιο Ρότερνταμ, μισή ώρα δρόμο, για να κουρευτούνε με ένα ευρώ λιγότερο.

Εμείς τα κοροϊδέψαμε κάποτε αυτά. Εμείς θέλαμε μεζονέτες και τζιπ, με δανεικά, και κλέβοντας την εφορία. Και ήρθε η ώρα της αλήθειας…

Μόνο που το λογαριασμό τον πληρώσανε αυτοί που φταίγαν το λιγότερο.

Καλή σου μέρα,

Ηρακλής

Η. Χαραλαμπίδης

Ηet leven arbeid is

Τα ‘παμε, τα ξανάπαμε, τα ξανάπαμε. Κουραστήκαμε Βασίλη…

Καταστράφηκε μια χώρα γιατί ζούσαμε μια εικονική πραγματικότητα.

Τα οικονομικά ενός πρωτοετούς φοιτητή (εκτός κι αν το γυρίσουμε στον βουκολισμό και στα πράσινα άλογα του ΣΥΡΙΖΑ) λένε πως «όταν δεν παράγεις τίποτα, αμείβεσαι με τίποτα». Έτσι, κατά τη γνώμη μου, και τα 750 ευρώ που διαπραγματεύονται τώρα ως κατώτατο μισθό, και αυτά πολλά είναι. Είχα γράψει στο «Ξύπνα Βασίλη» πριν 10 χρόνια πως αν η Ελλάδα συνεχίσει έτσι, στο μέλλον θα ζει με μισθούς όχι Βουλγαρίας αλλά Βιετνάμ. Δυστυχώς η αλήθεια είναι σκληρή, αλλά είναι αυτή που είναι και είναι μονόδρομος.

Το πρόβλημα είναι πως εξακολουθούμε να ζούμε την εικονική μας πραγματικότητα των δικαιωμάτων, των διεκδικήσεων, των κεκτημένων, των μικρομάγαζων, και της αδυναμίας μας να καταλάβουμε πως η πραγματικότητα είναι διαφορετική από αυτή που μας μάθανε ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και οι εργατοπατέρες. Η πραγματικότητα εκείνη, Ελληνιστί η πραγματικότητα του Αντρέα, πέθανε το ’89 στην Ευρώπη, την θάψαμε και δε θα νεκραναστηθεί.

Κανείς δε χαρίζει σε κανέναν τίποτα και ό,τι έχουμε, ή κατακτούμε, πρέπει να είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και μόνον. "Het leven arbeid is" λένε οι φίλοι σου οι Ολλανδοί. «τα αγαθά κόποις κτώνται» έλεγε η γιαγιά μου, και η Σοσιαλδημοκρατία απαιτεί, πρώτα, τη δημιουργία πλούτου και όχι μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα.

Ξέρω ότι σε πολλά από τα παραπάνω δε συμφωνείς και μακάρι να μπορούσα να μη συμφωνώ κι εγώ…

Καλό βράδυ,

Ηρακλής

Η. Χαραλαμπίδης