Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί

Αν είναι κάτι στο οποίο είναι καλά τα «τρολς της κακομοιριάς» αυτό είναι στο να μας βομβαρδίζουν καθημερινά με αριθμούς και στατιστικές: ανεργία, τα παιδιά που φεύγουν στο εξωτερικό, οι μισθοί της πείνας, το όριο της φτώχειας, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων σε άλλες χώρες, και πολλά ακόμα.

Κάθε φορά όμως που, προσκληθείς, προσπαθώ να εξηγήσω σε «προαλοιφόμενους κυβερνήτες» πέντε κολλυβο-οικονομικά για το πώς δουλεύει μια σύγχρονη οικονομία, η σταθερή απάντηση που παίρνω είναι: «οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί»…

Δεν ξέρω.

Μπορεί οι άνθρωποι να μην είναι αριθμοί, αλλά καλό θα ήταν, μερικοί, να μην είναι ούτε και νούμερα.

Η. Χαραλαμπίδης

Μπορώ να πάρω μια μπανάνα;

Συμφωνώ σε όλα όσα γράφεις παρακάτω (βλ. het leven arbeid is) μου γράφει ένας φίλος. Υπάρχει ελπίδα;

Πιστεύω πως ναι. Και η ελπίδα αυτή λέγεται «σκληρή δουλειά» που, σε συνδυασμό με το δαιμόνιο της φυλής, θα μπορούσε να μας κάνει να μεγαλουργήσουμε. Επίσης, οι λέξεις «κουβαρντάς» και «κιμπάρης» δεν υπάρχουν σε άλλες γλώσσες.

Θυμάμαι, κάποτε, όταν ο Ευκλείδης ζούσε μόνος του, ήρθε μια φορά στο σπίτι. Άνοιξε το ψυγείο και ρώτησε την Ντόλη αν θα μπορούσε να πάρει μια μπανάνα… Εμβρόντητοι μείναμε και οι δύο! «Μα παιδί μου», του λέει η Ντόλη, «ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, και τη ζωή μας ακόμα, δικά σου είναι. Γιατί ρωτάς;».

Όταν η Ολλανδέζα πάει στο σουπερμάρκετ αγοράζει δυο μπανάνες και τρία μήλα. Δεν υπερχειλίζει το καροτσάκι, για να πετάξει μετά τα μισά.

Οι φοιτητές μου πάνε με το ποδήλατο στο νότιο Ρότερνταμ, μισή ώρα δρόμο, για να κουρευτούνε με ένα ευρώ λιγότερο.

Εμείς τα κοροϊδέψαμε κάποτε αυτά. Εμείς θέλαμε μεζονέτες και τζιπ, με δανεικά, και κλέβοντας την εφορία. Και ήρθε η ώρα της αλήθειας…

Μόνο που το λογαριασμό τον πληρώσανε αυτοί που φταίγαν το λιγότερο.

Καλή σου μέρα,

Ηρακλής

Η. Χαραλαμπίδης

Ηet leven arbeid is

Τα ‘παμε, τα ξανάπαμε, τα ξανάπαμε. Κουραστήκαμε Βασίλη…

Καταστράφηκε μια χώρα γιατί ζούσαμε μια εικονική πραγματικότητα.

Τα οικονομικά ενός πρωτοετούς φοιτητή (εκτός κι αν το γυρίσουμε στον βουκολισμό και στα πράσινα άλογα του ΣΥΡΙΖΑ) λένε πως «όταν δεν παράγεις τίποτα, αμείβεσαι με τίποτα». Έτσι, κατά τη γνώμη μου, και τα 750 ευρώ που διαπραγματεύονται τώρα ως κατώτατο μισθό, και αυτά πολλά είναι. Είχα γράψει στο «Ξύπνα Βασίλη» πριν 10 χρόνια πως αν η Ελλάδα συνεχίσει έτσι, στο μέλλον θα ζει με μισθούς όχι Βουλγαρίας αλλά Βιετνάμ. Δυστυχώς η αλήθεια είναι σκληρή, αλλά είναι αυτή που είναι και είναι μονόδρομος.

Το πρόβλημα είναι πως εξακολουθούμε να ζούμε την εικονική μας πραγματικότητα των δικαιωμάτων, των διεκδικήσεων, των κεκτημένων, των μικρομάγαζων, και της αδυναμίας μας να καταλάβουμε πως η πραγματικότητα είναι διαφορετική από αυτή που μας μάθανε ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και οι εργατοπατέρες. Η πραγματικότητα εκείνη, Ελληνιστί η πραγματικότητα του Αντρέα, πέθανε το ’89 στην Ευρώπη, την θάψαμε και δε θα νεκραναστηθεί.

Κανείς δε χαρίζει σε κανέναν τίποτα και ό,τι έχουμε, ή κατακτούμε, πρέπει να είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και μόνον. "Het leven arbeid is" λένε οι φίλοι σου οι Ολλανδοί. «τα αγαθά κόποις κτώνται» έλεγε η γιαγιά μου, και η Σοσιαλδημοκρατία απαιτεί, πρώτα, τη δημιουργία πλούτου και όχι μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα.

Ξέρω ότι σε πολλά από τα παραπάνω δε συμφωνείς και μακάρι να μπορούσα να μη συμφωνώ κι εγώ…

Καλό βράδυ,

Ηρακλής

Η. Χαραλαμπίδης

Νεοελληνικά ονόματα

Όλο και περισσότερο, κανόνας κοντεύει να γίνει, συναντώ παιδιά με ονόματα όπως Ευστράτιος, Ευθύμιος, Αλέξανδρος, Κωνσταντίνος και όλα αυτά τα ωραία. Και –γεροπαράξενος πάντα- δεν μπόρεσα ποτέ να αντισταθώ στον πειρασμό:

-Ρε μεγάλε, τον παππού με τη γαϊδούρα στο χωριό, που μαζεύατε τα τσάγαλα τα καλοκαίρια, Κωνσταντίνο τον ελέγανε;

-Όχι

-Πώς τον ελέγανε;

-Μαστρο-Κώστα

-Κι εσύ πώς βγήκες Κωνσταντίνος;

-ε… ξέρω ‘γω; ο μπαμπάς και η μαμά…

Αλλά ξέρω και κάποια άλλα παιδιά που, καλώς ή κακώς, ελέγχουν τη μισή Ελλάδα. Κι εδώ, ακούω ονόματα όπως Νικόλας, Δημητρός, Κωνσταντής, Μάκης, Θανασάκης, Θύμιος, Λιάκος, κλπ.

Έχω λοιπόν μπερδευτεί στο έπακρον.

Δεν πάω καλά...

Η. Χαραλαμπίδης   

Ιδεοληψίες (EPT A.E.)

Πολλές φορές, γενετικές, προπατορικές, ‘υποχρεωτικές’, ή ‘επιβεβλημένες’ ιδεοληψίες μάς καταντούν βασιλικότερους των βασιλέων. Ανθρώπινο είναι αυτό αλλά είναι και κακό. Γιατί μειώνει την αντικειμενικότητά μας και άρα την αξιοπιστία μας. Χάνουμε έτσι ό,τι το πολυτιμότερο, που είναι η σοβαρότητά μας στα μάτια των συνομιλητών μας. 

Γι αυτό, από καιρού εις καιρόν Βασίλη, κάνε ένα βήμα πίσω. Δοκίμασε ένα καινούργιο ζευγάρι γυαλιά και μέσα από αυτά δες κάποιες ιδέες, κάποιες απόψεις, που χρόνια τώρα χλευάζεις και απεμπολείς. Και να ‘σαι βέβαιος πως όλο και κάτι θα πάρεις, που αν δε σου αλλάξει τις ιδεοληψίες σου, σίγουρα θα στις απαλύνει, θα στις εμπλουτίσει, και (μακιαβελικά) αν είναι σωστές μπορεί και να στις κάνει ισχυρότερες!

Η. Χαραλαμπίδης 

Η κόρη του μπακάλη

Η Σιδηρά Κυρία μας άφησε χρόνους.

Πλήρης ημερών. Στα 87 της.

Θυμάμαι τη μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων. Φοιτητής στην Αγγλία τότε, σε έναν από τους πιο κρύους χειμώνες, να προσπαθούμε να ζεσταθούμε ρίχνοντας δίφραγκα στην ηλεκτρική σόμπα.

Κανείς μας όμως, παρά τις επαναστατικές μας ιδέες, που χαρακτηρίζουν τα νιάτα, και που ευτυχώς μένουν στα νιάτα, δεν μπόρεσε να μην παρατηρήσει πως το να παράγεις κάρβουνο τη στιγμή που μπορείς να το εισάγεις στη μισή τιμή ισοδυναμούσε με κάτι λιγότερο από το να σκίζαμε τα πτυχία μας και να ψάχναμε για δουλειά.

Θυμάμαι επίσης και εκείνη την περίφημη συνάντηση στο Checkers, την εξοχική κατοικία της, στις συνομιλίες αφοπλισμού SALT II, όταν ακούστηκε να λέει, αρκετά μεγαλόφωνα, στους συνδαιτυμόνες της, για τον αγαπημένο της Ρόναλντ Ρήγκαν: “the poor dear; there is nothing in between his ears”.

Η Σιδερά Κυρία μας δίδαξε ένα σπουδαίο μάθημα. Ότι το πάρτι τέλειωσε. Ο καιρός που παίζαμε μπριτζ, κρίκετ και πόλο πέρασε ανεπιστρεπτί. Σήμερα, για να επιβιώσουμε, πρέπει να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας. Πρέπει να δουλέψουμε και να ανταγωνιστούμε, με ίσους όρους, με αυτούς που κάποτε μας κάνανε αέρα.

Αυτό είναι το μάθημα της κόρης του μπακάλη, και ελπίζω να το ακούει και να το παίρνει στα σοβαρά η Ευρώπη. 

Ιδιαίτερα ο Νότος της.

Η. Χαραλαμπίδης