Μασημένα λόγια, και βαρετά.
Αλλά για να λέμε τα πράματα με το όνομά τους, αυτό που βουλιάζει καθημερινά την οικονομία μας είναι η καθολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος και όχι τα μέτρα του προγράμματος σταθεροποίησης αυτά καθαυτά.
Διάβαζα πρόσφατα μια δημοσκόπηση όπου, όχι το 20, ούτε το 40, αλλά το 80% των ερωτηθέντων πίστευε πως η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών είναι διεφθαρμένοι.
Ο κόσμος έχασε πια την εμπιστοσύνη του σε αυτούς που για χρόνια εξέλεγε να τον αντιπροσωπεύουν.
Δεν πείθεται πια από δηλώσεις και διαβεβαιώσεις, που τις ακούει τη μία μέρα μόνο και μόνο για να δει τη διάψευσή τους την επομένη.
Βλέπει καθημερινά την ανεπάρκεια και την ανικανότητα σε όλο της το μεγαλείο, στην κρισιμότερη στιγμή της νεότερης ιστορίας μας, όπου διακυβεύεται αυτή η ίδια η η ύπαρξη της χώρας μας.
Βλέπει «σύμβολα» κομματικών ιδεολογιών να καταρρέουν και να αποδεικνύονται κραυγαλέες αληταρίες και λαμογιές.
Και θυμάται εκείνα ‘κει τα ωραία του πρωθυπουργού, που συναντούσε τους συνταξιούχους στο δρόμο και του δίνανε, τάχα μου, το μισθό τους (και το σώβρακό τους) για την πατρίδα.
Κι όπως πάντα, μετά την απαξίωση και την οργή έρχεται η απραξία κι η αδιαφορία.
Η παθητική υποταγή στο γνωστό μας ωχαδερφισμό.
Μαζί με καμιά απεργία πού και πού, έτσι για να λέμε ότι κάτι κάνουμε.
Έρχεται και το καλοκαιράκι…
Και έτσι αδρανείς Βασίλη. Δεν έχεις κέφι. Δεν κάνεις τίποτα. Λουφάρεις. Δεν δουλεύεις.
Γιατί για να δουλέψεις, και να δουλέψεις με κέφι και παραγωγικά, χρειάζεται να πιστεύεις σε κάτι. Χρειάζεσαι ηγέτες που να σε εμπνέουν και να σε εμψυχώνουν. Να σου δίνουν προοπτική. Να σου επιτρέπουν να βλέπεις το αποτέλεσμα της δουλείας σου. Να σε κάνουν να αισθάνεσαι περήφανος που συμβάλεις στην κοινή προσπάθεια. Χρειάζεται να πιστέψεις πως είμαστε όλοι οι Έλληνες μαζί μια ομάδα, με ένα όραμα κι ένα στόχο.
Και γράφοντας αυτές τις γραμμές μου ‘ρχονται στο μυαλό αυτά που ‘χε πει η κυρία
Μπατζελή την πρώτη μέρα που ανέλαβε το υπουργείο Γεωργίας:
-
Εδώ όποιος δε δουλεύει θα βλέπει την πόρτα.
Με αυτά τα λόγια εμψύχωσε τους υπαλλήλους του υπουργείου της.
Βγαλμένα μέσα απ’ την τεράστια εμπειρία της στη διαχείριση ανθρώπων και οργανισμών.
Έρχεται λοιπόν η καλοκαιρινή ραστώνη.
Τα παιδιά τριγυρνάνε ήδη όλη μέρα μέσ’ στο σπίτι και μου σπαν’ τα νεύρα.
Με ξυπνάνε με τις φωνές τους το μεσημέρι που θέλω να την πέσω λιγάκι μετά το φαγητό.
Καφεδάκι στο μπαλκόνι το απόγευμα, και κάνα υπαίθριο σινεμαδάκι το βράδυ.
Κι ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά για το νησί.
Εγκατάλειψη και φυγή.
Ένας άλλος κόσμος μέσα στην ίδια χώρα.
Και μετά τα πρωτοβρόχια.
Μαζευόμαστε.
Τα παιδιά αρχίζουν σχολείο..
Πρέπει να πάρω και πετρέλαιο..
[Θα ‘χω δουλεία άραγε το Σεπτέμβρη;]
Μέχρι τότε θα ‘χουν ξεχαστεί όλα.
Τα σπίτια του Άκη. Η συγκάλυψη της
Siemens και του
Βατοπεδίου. Οι λίστες με το μπλάνκο. Οι 1200 offshore εταιρείες που δήθεν έβαλε στο στόχαστρο το ΣΔΟΕ. Οι 70 υπάλληλοι του υπουργείου οικονομικών που χρηματίζονταν. Ο περίφημος ‘ανώνυμος’ με τις 120 offshore και τα 120 ακίνητα.
Κι όλα τ’ άλλα.
Λίγοι θα τα θυμούνται όλα αυτά το Σεπτέμβρη Βασίλη.
Ένα καλά ενορχηστρωμένο επικοινωνιακό παιχνίδι ήτανε.
Για να σου χρυσώσουν το χάπι.
Έτσι ήταν πάντα τα πράματα κι έτσι θα παραμείνουν.
Τυχαίο;
Δε νομίζω.
Η. Χαραλαμπίδης
