Ένας κούκος

Quality time το λέμε.
Αρχίσαμε στις μία, τελειώσαμε στις τέσσερις.
Τρεις ώρες lunch την Τρίτη, με έναν από τους πιο σημαντικούς επιχειρηματίες του Ρότερνταμ.

Έμεινα εμβρόντητος με τα όσα ήξερε. Και στο βάθος που τα ήξερε.

Για μια καθόλου απαραίτητη απογραφή που διέσυρε τη χώρα «μα τόσο μ… είναι οι Έλληνες να βγάζουν τα άπλυτά τους στη φόρα χωρίς κανένα λόγο;» ..είπε.

Για μια κρίση στην Εκκλησία που αποκάλυψε σε όλη την Ευρώπη το θεοκρατικό μας Κράτος, όπως το χαρακτήρισε το BBC.

Για το αίσχος της αθώωσης των Κεντέρη-Θάνου που μας έπιασε στο στόμα του μέχρι και το Al Jazeera.

Και φυσικά για τις εξελίξεις στο θέμα του βασικού μετόχου, με υπουργούς να απολογούνται σε κοινοτικούς υπαλλήλους και τον Πρωθυπουργό να ικετεύει τον Μπαρόζο για μια παράταση.

Η μια σφαλιάρα μετά την άλλη.

Εκείνο το ‘συγκαταβατικό χαμόγελο’ που τόσες προσπάθειες είχαμε κάνει να απαλείψουμε απ’ τα χείλη των Ευρωπαίων σε κάθε αναφορά της λέξης Ελλάδα, φοβάμαι πως επανήλθε.

Και μένα τουλάχιστον, που ‘χω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου στο εξωτερικό, αυτό με πονάει. it hurts που λένε.

Όπως και πολλοί άλλοι, άπειρη εκτίμηση τρέφω στο πρόσωπο και τις προθέσεις του Πρωθυπουργού. Άλλα ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη. Ιδιαίτερα όταν περιτριγυρίζεται από πολύ κακά κουκάκια και... μαθητευόμενους μάγους.

ΗΧ

Μάθε τέχνη κι' άστηνε ..

Δεν έχει άρθρο σήμερα Ώ Παίδες Ελλήνων.

Ας όψεται το European Fine Art Foundation στο Μάστριχτ (http://www.tefaf.com), το GPS μου, ο Καρεμπέ, κι’ αυτό το Gucci φόρεμα που φοράς.
(όχι, παιγμένος δεν είμαι, όπως έχουμε πει. Απλά, το παραπάνω επευθύνεται μόνο στους συνοδοιπόρους μου).

Αμύθητη χλιδή..

(Βλέπω λοιπόν ένα αγαλματίδιο με την επωνυμία «Ηρακλής τοξότης». Ωραίο ήτανε. Θα το πάρω, λέω, για το γραφείο. Ρωτώ λοιπόν αφελώς την κοπέλα πόσο κάνει. Με κοιτάζει επιτιμητικά από πάνω μέχρι κάτω – φορούσα εκείνη τη μπεζ την καμπαρτίνα, σαν τον υπαστυνόμο Κολόμπο ήμουνα – τρακόσες πενήντα χιλιάδες ευρώ μου λέει. Παίρνω λοιπόν και γω το σοβαρό μου, ξέρετε εκείνο το καθηγητικό, και την ψαρώνω ως κορυφαίος της χρηματικής μπουγάδας: Μετρητά, της λέω με νόημα, δέχεστε;)

Τα εκθέματα μέσα και τα αυτοκίνητα έξω θα μπορούσαν κάλλιστα να χρηματοδοτήσουν τρεις φορές το δημοσιονομικό έλλειμμα της Σενεγάλης.

At the same time, που λέμε, και according to UNICEF, που λένε, περισσότεροι από δύο εκατομμύρια άνθρωποι το χρόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες, οι πιο πολλοί παιδιά, πεθαίνουν από ασθένειες σχετιζόμενες με την έλλειψη πρόσβασης σε ασφαλές πόσιμο νερό, ανεπαρκή υγειονομική περίθαλψη και υγιεινή.

Market forces Βασίλη..
Τι είναι αυτό;
Ε, εδώ έχω πολλά να πω.

Για την ώρα, ας πούμε ότι είναι το αόρατο εκείνο χέρι του Adam Smith που από μόνο του αποφασίζει την αμοιβή του κατ’ ευφημισμόν ανθρωπόμορφου εκείνου κατασκευάσματος με το όνομα Michael Jackson από τη μια, και το μισθό του Προέδρου του Αρείου Πάγου από την άλλη.

Κάτι δεν πάει καλά εδώ ρε Βασίλη.
Δε νομίζεις;
Αλλά θα επανέλθω.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Θα μου πεις τι δουλειά είχα τώρα εγώ στο TEFAF; Πριν κάνα μήνα, η ΕΣΠΡΕΣΣΟ με ανέφερε σαν κριτικό τέχνης. Και μιας και στη χώρα μας ό,τι δηλώσεις είσαι, είπα και γω «μάθε τέχνη κι’ άστηνε κι’ άμα πεινάσεις …»

Είναι βλέπεις ψυχολόγος

...τα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί. Παράξενο δεν ήταν. Η συμβασή τους διαισθάνθηκε σ' αυτόν μιαν άλλην απειλή...

(Δ. Σαββόπουλος, τραγουδοποιός)

Έχω μια μικρότερη αδελφούλα, ψυχολόγο, που μαζί με το καλύτερό μου ήμισυ, τον Ευκλείδη και μια γηραιά μητέρα, αποτελούν απόδειξη του ότι υπάρχω.

Μου λέει λοιπόν η αδερφή μου -αραιά και πού όταν βλεπόμαστε, μιας και μένει μακριά, στη χώρα του Αυτοκράτορα, κάπου εκεί σ’ ένα μικρό χωριουδάκι έξω απ’ το Princeton, δέκα σπίτια όλο κι όλο, με σκίουρους, ελάφια και άλογα, έτσι όπως πολλοί θα φανταζόντουσαν τον παράδεισο- ότι αν ποτέ οι ψυχολόγοι με βάλουν κάτω, θα βγάλουν καμιά δεκαριά διδακτορικά απ’ την ‘περίπτωση’ μου.

Τα ίδια μέσες άκρες λένε και αρκετοί φίλοι αναγνώστες μου. Δρ. Τζέκυλ, λένε, είμαι στη διάρκεια της μέρας και μίστερ Χάιντ γίνομαι το βράδυ που ανανεώνω αυτή την ιστοσελίδα. Ιδού λοιπόν ένα μικρό απάνθισμα από τα πιο ζουμερά σχόλια που έχω λάβει, σε αυτό το μοτίβο, για τα γραφόμενά μου:

Πώς μπορείς να τα λες αυτά όταν είσαι αυτός που είσαι;
Είσαι αντιφατικός αλλά μ’ αρέσεις γιατί η ζωή η ίδια -ζωή και θάνατος- είναι μια αντίφαση.
Τι είναι τέλος πάντων ο Ηρακλής και πού ‘ανήκει’;
Δε μας είπες τελικά, εσύ πού ‘ανήκεις’;
Είσαι κατ’ επάγγελμα αντιδραστικός, ή ασυμβίβαστος ‘εκ του ασφαλούς’;
Όταν έχεις φτιάξει μια μικρή αυτοκρατορία που στηρίζεται σε λεπτές ισορροπίες, συμβιβασμούς και παραδοχές, πώς μπορείς να ρίχνεις πέτρες στο γυάλινο σπίτι σου;
Γιατί βάλλεις κατά του συστήματος όταν ο ίδιος είσαι εξέχον μέλος του;
Πώς μπορείς να ζεις σαν Πατρίκιος και να μιλάς σαν Πληβείος;

Και άλλα τέτοια πολλά (μερικοί από σας θα αναγνωρίσετε βέβαια τα σχόλιά σας!).

Και το πιο ωραίο:

Πώς μπορείς να τα λες αυτά όταν οδηγείς ΒΜW;

Ε, λοιπόν:

Ποτέ δεν έβαλα ταμπελίτσες.
Ποτέ δεν κούνησα σημαιάκια.
Ποτέ δεν μπήκα σε κουτάκια.
Πάσχω από αχρωματοψία.
Mea mihi conscientia pluris est quam omnium sermo.

Αν συνεχίσετε να διαβάζετε αυτή την ιστοσελίδα, σύντομα θα μάθετε όχι «τι είμαι» αλλά «ποιος είμαι». Για μένα και τους χιλιάδες αναγνώστες μου που κάθε Δευτέρα πρωί κατακλύζουν το inbox μου με σχόλια τόσο συγκινητικά που μου απαγορεύουν να σταματήσω, αυτό είναι που έχει σημασία.

Το μόνο που προσπαθώ να κάνω είναι να ξυπνήσω το Βασίλη απ’ το βαθύ του λήθαργο. Και μετά ας πάρει εκείνος τις όποιες αποφάσεις του. Αν μπορεί..

Θα συνεχίσω λοιπόν να γράφω, έστω κι’ αν γίνομαι γραφικός.
Και σεις θα συνεχίσετε να με διαβάζετε, έστω και με το συγκαλυμμένο σας μειδίαμα.
Είπαμε. Μια αντίφαση είναι η ζωή.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Και μη με ρωτήσεις Βασίλη γιατί το κάνω. Διάβασε λίγο Θερβάντες, Χεμινγκγουέι, και Στάινμπεκ. Ή ρώτησε καλύτερα την αδερφή μου. Εκείνη έχει απαντήσεις για όλα. Είναι, βλέπεις, ψυχολόγος.

Υπουργείο Ανάπτυξης

Πρέπει να το ‘χει το συγκεκριμένο υπουργείο ρε παιδιά. Δεν εξηγείται αλλιώς.
(Ποιος θα ξεχάσει άραγε το φουκαρά τον Κίμωνα που ‘τρεχε με τις κάμερες στις λαϊκές).
Στο άρθρο μου για την Επιτροπή Ανταγωνισμού (παρακάτω) το Μάη του 2004 ανέφερα εκείνο το φοβερό του Τσοχατζόπουλου:

Οι τιμες διολισθαίνουν [sic] σε όλο και υψηλότερα επίπεδα!

Έκτοτε δε βλέπω καλά απ' τ' αριστερό. Την περασμένη Δευτέρα όμως πάει και το δεξί. Άκουσα στην κρατική τηλεόραση το εξής ανεπανάληπτο και μοναδικό απ’ το Δημήτρη Σιούφα:

Η ακρίβεια κινείται γύρω απ’ τον πληθωρισμό!

Οι κυβερνήτες μας Βασίλη..
Να τους ξαναψηφίσεις.
Η ανάπτυξη της χώρας μας είναι στα στιβαρά τους χέρια.
Όσο για τα αναδρομικά του ΛΑΦΚΑ, και 'κει μείνε ήσυχος.
Έβαλα χθες τους φοιτητές μου και το υπολόγισαν:
Η πιθανότητα να ζεις όταν καταβληθεί η τελευταία δόση είναι 12%.
Μακάβριο ε;
Τι να κάνουμε.
Δεν το αντέχει η Οικονομία ρε Βασίλη..

Η. Χαραλαμπίδης