Παλινούρο

Μου έλεγε τις προάλλες φίλος και συνάδελφος από την Καλιφόρνια: «Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να λέει ιστορίες˙ ‘σημάδι’ είναι αυτό και μάλιστα ανησυχητικό». Απάντησα πως το καλό με αυτές τις ιστορίες είναι πως είναι αδιαμφισβήτητες. «Γιατί;», με ρωτά. Μα, του απαντώ, γιατί όσοι θα μπορούσαν να τις αμφισβητήσουν έχουν ήδη πεθάνει 😊.

Να λοιπόν μία δική μου.

Το Παλινούρο είναι μια μικρή, μαγευτική, παραθαλάσσια πολίχνη της Ν. Ιταλίας, νότια του Σαλέρνο και της Νάπολης, στην περιφέρεια της Καμπανίας. 

Συζητώντας τις προάλλες με τρεις φίλους για το αριστούργημα του Gounod ‘Διδώ και Αινείας’, θυμήθηκα τον Παλινούρο, τον πηδαλιούχο του Αινεία, στο ομώνυμο, ουρανόσταλτο,  ποίημα του Βιργίλιου.  Και όπως το ένα φέρνει τ’ άλλο, πέρασε σαν αστραπή από μπροστά μου το γλυπτό που ανακαινίσαμε πριν μερικά χρόνια, κάτω από το (τέως) γραφείο μου, προς τιμήν του Βιργίλιου που είχε περάσει κι αυτός κάποια καλοκαίρια στο Μπρίντιζι.

Το Paliburo λοιπόν της φωτογραφίας, το κομψοτέχνημα αυτό της ναυπηγικής τέχνης, είναι εκπαιδευτικό του Ιταλικού ναυτικού. Και έτσι, για να το κλείσω, θυμήθηκα πως έχω και κάτι τι κάποιας αξίας, διαθέσιμο (νόμιμα) σε όποιον φίλο θα ήθελε να το έχει: Ψηφιοποιημένη από την Google μετάφραση της Αινειάδας (με σχόλια) από τον καθηγητή του Michigan State University, Henry Frieze το 1860.

Έτσι λοιπόν ας την κλείσουμε την ιστοριούλα, αδιαμφισβήτητη κι αυτή, μιας και ο Βιργίλιος πέθανε το 19 π.Χ. 

ΗΧ