Μα πώς μπορεί και ζει σ' αυτή τη χώρα; (Politie Rotterdam)

Έχω ζήσει σε πολλές χώρες.

Πότε όπως δεν έκανα κριτική για τα κακώς κείμενα της κάθε μιας (ή του καθενός).

Θα ήταν μεγάλο λάθος.

Τις αγάπησα όλες. Για τα καλά τους και τα κακά τους.

[Δυο πολύ καλοί φίλοι με κουτσομπόλευαν πρόσφατα: «Μα πώς μπορεί και ζει σε αυτή τη χώρα;», αναρωτήθηκε ο ένας, αναφερόμενος στην Ολλανδία].

Σαββατόβραδο απόψε, και ο γιος μου έχει πάρει από χθες το αυτοκίνητο…

Πριν 10 λεπτά, χτυπάει το τηλέφωνο.

Η ευγένεια της νεαρής αστυνομικού ήταν μέχρι και ‘παρεξηγήσιμη’:

--καλησπέρα κ. Χαραλαμπίδη. Πώς τα πάμε; Αστυνομία εδώ, αλλά μην ανησυχείτε.

--Τι έχουμε; Ρωτώ εμφανώς αναστατωμένος.

--Το παράθυρο του αυτοκινήτου είναι ανοιχτό˙ μήπως να το κλείναμε καλύτερα;

--Έμεινα άφωνος.

--«Αν περάσεις από μπροστά αύριο το πρωί, χτύπα το κουδούνι να σου πω μια καλημέρα».

Ήταν το μόνο που βρήκα να πω.

--«Καλό σαββατοκύριακο κ. Χαραλαμπίδη», ανταπάντησε γελώντας δυνατά.

Και έκλεισε το τηλέφωνο.

ΗΧ

Αρπακτικά περιοδικά - predator journals

 

Απολύτως ορθή και σωστά προβληματισμένη είναι η καλή συνάδελφος, κ. Κιντή, με τα «αρπακτικά περιοδικά» (predator journals) ή, αλλιώς, με την «εκδοτική σαβούρα». 

Καταλαβαίνω τον νέο ερευνητή που του έχει τεθεί ως όρος για την απόκτηση του διδακτορικού του η δημοσίευση σε ξενόγλωσσα περιοδικά: όχι μόνο θα δημοσιεύσει σε crappy journals, αλλά μπορεί και να πληρώσει για να του ‘βάλουν’ το άρθρο. Ελπίζει βέβαια ότι η Επιτροπή του δε θα το παρατηρήσει, δε θα βάλει θέμα, θα σιωπήσει˙ ίσως γιατί σιωπά ό ίδιος ο επιβλέπων καθηγητής. 

Αλλά γιατί ένας φτασμένος ακαδημαϊκός θα δημοσιεύσει σε αρπακτικό περιοδικό; Η απάντηση είναι απλή: Γιατί ηλικιακά 😊 'δεν τον παίρνει' να περιμένει ένα χρόνο για τη δημοσίευση, ή γιατί πιστεύει πως εκεί που έχει φτάσει ο μόνος κριτής του είναι ο Παντοδύναμος  ή, για να σοβαρευτούμε, βάσεις όπως η Scopus ή Google Scholar συγκαταλέγουν τη σαβούρα στις λίστες τους και προσμετρούν τις ετεροαναφορές τους. Με βάση αυτές, η Clarivate (τέως Thompson Reuters) τους δίνει και Impact Factor!  

Εκεί λοιπόν βρίσκεται το πρόβλημα: Αν οι Scopus και Google Scholar αγνοούσαν τα crappy journals, αυτά δε θα υπήρχαν. 

Διαφορετικά, «γιατί να μην το στείλω εκεί»; Λέει ο φτασμένος συνάδελφος. «Όταν το μόνο που μετράει είναι τα citations και το Impact Factor;». «Τι να τα πάρω (τα citations) απ’ την Econometrica, τι να τα πάρω απ’ την… μπιπ˙ το ίδιο είναι». 

Είναι όμως; 

Αφήνω την απάντηση στους επαΐοντες με μία τελευταία παρατήρηση: Έχει ενδιαφέρον να δει κανείς ‘ποιοι’ είναι αυτοί που κάνουν αναφορές στο έργο του καθηγητή και σε ποια περιοδικά δημοσιεύουν εκείνοι. Στην Κίνα, για παράδειγμα, υποβάλλονται δέκα φορές περισσότερα διδακτορικά το χρόνο απ΄ ότι σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο μαζί. Και ο διδακτορικός φοιτητής είναι υποχρεωμένος να αναφερθεί σε όλες τις εργασίες, ακόμα και από τον ‘σαβουρότοπο’, στην προσπάθειά του να συντάξει μια όσο πιο ολοκληρωμένη επιθεώρηση βιβλιογραφίας (literature review) γίνεται, για την οποία θα κριθεί.

ΗΧ

Υ.Γ. Προς συνάδελφο Γιάννη Μουρμούρη στο Facebook.

Γ.Μ. : Μεγάλο και ουσιαστικό θέμα Ηρακλή… Δυστυχώς αυτή η κατάσταση υποθηκεύει τις εκλογές και εξελίξεις μελών ΔΕΠ, άρα και την ποιότητα του πανεπιστημίου. Παλαιότερα ο νόμος το προέβλεπε με καταλογογράφηση περιοδικών, που αναγνωρίζονται. Ελπίζοντας να περιληφθεί στην νέα νομοθετική ρύθμιση…

ΗΧ: Καλημέρα Γιάννη. Έχω δώσει μάχες γι αυτό, ως αξιολογητής πανεπιστημιακών τμημάτων/προγραμμάτων. Η άρνηση λυσσαλέα. Γιατί η καταλογογράφηση περιοδικών είναι συνώνυμο της "αξιολόγησης". 

Το θέμα είναι ακόμα μεγαλύτερο: Διότι ο κατάλογος πρέπει να ανταποκρίνεται στην ερευνητική κατεύθυνση του Τμήματος, όπως την καθορίζει η Πολιτεία. Και εδώ είναι τα όρια της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας. Αλλά όταν για να αποκτήσει αυτοδυναμία ένα τμήμα οικονομικών προσλαμβάνει παλαιοντολόγους, ψυχολόγους, ιστορικούς, κλπ., ΔΕΠ πλήρους απασχόλησης, πληρώνοντάς τους αδρά, από τους φόρους σου, αντί να τους δώσει 500 ευρώ να κάνουν τα δυο μαθήματά τους το χρόνο, (όχι που κάνουν αλλά που θα έπρεπε να κάνουν), προσκαλώντας τους, απλά, από αδελφό τμήμα, τι θα μπορούσε να είναι ένας τέτοιος κατάλογος και η ερευνητική κατεύθυνση του τμήματος, στην οποία τα μέλη ΔΕΠ θα πρέπει να εντάξουν την ερευνητική τους προσπάθεια; 

Ξανά, και εδώ, είναι τα όρια της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας. Γιατί σε ένα τμήμα νομικής, είναι κακώς εννοούμενη η ακαδημαϊκή ελευθερία που μας επιτρέπει, άκριτα, να δημοσιεύουμε περί ορνιθολογίας με τα λεφτά του φορολογούμενου. HX

Μια παγωμένη μαλβαζία

 Παρά θίν’ αλός όλα είναι πιο χαλαρά.

Ακόμα και συζητήσεις γύρω από καυτά ζητήματα, όπως το σωφρονιστικό σύστημα μιας χώρας.
Συνοδοιπόροι μου το μεσημεράκι, δυο καλοί φίλοι, νομικοί, και μια (ίσως δύο; ) παγωμένη μαλβαζία.

Γιατί οι ποινές για το ίδιο αδίκημα είναι τόσο διαφορετικές στην Ε.Ε.; Γιατί η αστειότητα αυτή της ολικής αναστολής υπάρχει μόνο στην Ελλάδα; Πού αποσκοπεί (ή θα έπρεπε να αποσκοπεί) η ποινή; Είναι τιμωριτική ή προς παραδειγματισμό; Και ποιος εφηύρε εκείνο το ‘μπουρδολόγημα’ «πλήρωσε το χρέος του και αποδίδεται καθαρός στην κοινωνία»; Δεν ξέρω πόσο ‘καθαρός’ αποδίδεται αλλά μετά από δέκα χρόνια στη ‘στενή’ σίγουρα δε θα τον καλέσω για φαγητό το βράδυ. Επανεντάσσεται λοιπόν στην κοινωνία, ή ξαναγυρίζει στα γνωστά λημέρια του και στο σινάφι του;

Αναπόφευκτα ήρθε και το θέμα της θανατικής ποινής. «Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή, παρά μόνο ο Θεός», μου λέει ο ένας. «κι εσύ, καλέ μου φίλε νομοθέτη*» ανταπαντώ, «ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να αφήνεις να κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας, χωρίς μάσκα και εμβόλιο, ο κρετίνος που μας στέλνει στη δική του ηλεκτρική καρέκλα που τη λέμε ΜΕΘ»;

Έμεινε βουβός.
Κίνηση ματ νομίζω.
Όχι;
Τότε σε παρακαλώ τις απόψεις σου φίλε μου Βασίλη.

ΗΧ

*(γερουσιαστής στο Ιταλικό κοινοβούλιο)

Παλινούρο

Μου έλεγε τις προάλλες φίλος και συνάδελφος από την Καλιφόρνια: «Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να λέει ιστορίες˙ ‘σημάδι’ είναι αυτό και μάλιστα ανησυχητικό». Απάντησα πως το καλό με αυτές τις ιστορίες είναι πως είναι αδιαμφισβήτητες. «Γιατί;», με ρωτά. Μα, του απαντώ, γιατί όσοι θα μπορούσαν να τις αμφισβητήσουν έχουν ήδη πεθάνει 😊.

Να λοιπόν μία δική μου.

Το Παλινούρο είναι μια μικρή, μαγευτική, παραθαλάσσια πολίχνη της Ν. Ιταλίας, νότια του Σαλέρνο και της Νάπολης, στην περιφέρεια της Καμπανίας. 

Συζητώντας τις προάλλες με τρεις φίλους για το αριστούργημα του Gounod ‘Διδώ και Αινείας’, θυμήθηκα τον Παλινούρο, τον πηδαλιούχο του Αινεία, στο ομώνυμο, ουρανόσταλτο,  ποίημα του Βιργίλιου.  Και όπως το ένα φέρνει τ’ άλλο, πέρασε σαν αστραπή από μπροστά μου το γλυπτό που ανακαινίσαμε πριν μερικά χρόνια, κάτω από το (τέως) γραφείο μου, προς τιμήν του Βιργίλιου που είχε περάσει κι αυτός κάποια καλοκαίρια στο Μπρίντιζι.

Το Paliburo λοιπόν της φωτογραφίας, το κομψοτέχνημα αυτό της ναυπηγικής τέχνης, είναι εκπαιδευτικό του Ιταλικού ναυτικού. Και έτσι, για να το κλείσω, θυμήθηκα πως έχω και κάτι τι κάποιας αξίας, διαθέσιμο (νόμιμα) σε όποιον φίλο θα ήθελε να το έχει: Ψηφιοποιημένη από την Google μετάφραση της Αινειάδας (με σχόλια) από τον καθηγητή του Michigan State University, Henry Frieze το 1860.

Έτσι λοιπόν ας την κλείσουμε την ιστοριούλα, αδιαμφισβήτητη κι αυτή, μιας και ο Βιργίλιος πέθανε το 19 π.Χ. 

ΗΧ

 

ΕΛΛΑΣ 200

Να λοιπόν που μας τελειώσανε και οι εορτασμοί των διακοσίων χρόνων, και χρόνια μας πολλά. Μαζί μας γιόρτασε κι όλος ο πλανήτης και αυτό ήταν συγκινητικό. Όλα τέλεια. Ή, μάλλον, για να παραφράσω τον Πιραντέλλο ‘τόσο τέλεια όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε πως ήταν’.

Με αγωνία περιμένω να δω πως θα γιορτάσουμε τα 300 χρόνια. Ακούω πως η κ. Δασκαλάκη έχει ήδη πιάσει δουλειά και πως την πατατούκα της θα την κρατήσουμε και θα την συμπεριλάβουμε στα κειμήλια και στα λάβαρα του Αγώνα.

Η σημειολογία των αφίξεων (ή μη) των υψηλών προσκεκλημένων έχει και αυτή το ενδιαφέρον της. Ο φουκαράς ο Κάρολος δε θα έχανε ποτέ τέτοια ευκαιρία, αλλά ούτε και θα μπορούσε να πει όχι στους London Greeks˙ πόσο μάλλον αν η πρόσκληση συνοδευόταν και από ‘τσάι και συμπάθεια’ στο Ψυχικό. Όσο για εκείνο το ‘Διάδοχος του Βρετανικού Θρόνου’, αυτό μπορούμε να το ξεχάσουμε˙ άλλος προαλείφεται για αυτή τη δουλειά, και όπως όλα δείχνουν, θα γίνει ένας σπουδαίος μονάρχης. Ο BoJo τα έβαλε κάτω: Στα 73 του ο Κάρολος, στα 96 της η Α.Μ., το κόστος μιας τέτοιας διαδοχής θα ήταν πολύ υψηλό για τον προϋπολογισμό του.

Ο Πούτιν αρχικά είχε πει «ναι» και τον περιμέναμε. Δεν τον άφησε όμως ο Ερντογάν. Αυτός όμως ο κακομοίρης έστειλε τον πρωθυπουργό του. Ο ‘αδελφός’ Μακρόν γιατί δεν έκανε το ίδιο, αλλά μας έστειλε την κυρία Πωστηλένε; Για να πουλήσει κάνα Ραφάλ ακόμα; Και αυτό με τον COVID19 δεν το κατάλαβα: Δηλαδή ο Πρόεδρος δεν το διακινδυνεύει αλλά η κ. Πωστηλένε τι είναι; Expendable?

Και η κυρία Μέρκελ, και αυτή πολυάσχολη; Ούτε πέντε λεπτά δε βρήκε να μας στείλει δυο γραμμές συγχαρητηρίων; Μήπως κι αυτήν «δεν την άφησε» ο Ερντογάν; Όπως και τον Μακρόν, που όπως φαίνεται τα ξαναβρήκανε;

Τουλάχιστον ο υπερατλαντικός παππούλης σήκωσε το τηλέφωνο και για μισή ώρα τα έλεγε με τον Κυριάκο.

Ρίγη συγκίνησης και περηφάνειας με διαπερνούν κάθε φορά που τους βλέπω όλους να παρατάσσονται στη γραμμή για να μας πουν, ο καθένας με τη σειρά του, πόσο βαθιές είναι οι σχέσεις μας και πόσο σημαντικοί σύμμαχοι είμαστε. Αμερικάνοι, Άγγλοι, Ρώσοι, Γάλοι, Γερμανοί˙ όλοι. Όταν δε αναλογίζομαι πως σε αυτές τις «βαθιές σχέσεις» ο ένας μόνο πουλάει και ο άλλος μόνο αγοράζει, τότε δάκρυα μου έρχονται στα μάτια.

Και πάλι, Χρόνια μας Πολλά

ΗΧ

Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι (Μέγκαν)

 

Κανείς, πόσο μάλλον η βασιλική οικογένεια της Βρετανίας, δεν έχει λόγο να είναι ρατσιστής.

Ρατσιστής είσαι όταν θέλεις να κάνεις κάποια ‘δήλωση’, να αποκτήσεις λίγη δημοσιότητα ή, τέλος τέλος, να κερδίσεις τον επιούσιο.

Και φυσικά ούτε ο Χάρι ήταν (ή είναι) ρατσιστής. Αυτός μάλιστα το έδειξε και έμπρακτα.

Το αστείο στην όλη υπόθεση όμως είναι το τι μπορεί να σου συμβεί αν δεν είναι ρατσιστής 😊

Η δημοτικότητα του ζευγαριού στη Βρετανία (στη χώρα που μετράει), μετά τη συνέντευξη, είναι στα τάρταρα. Απλά, ο κόσμος κατάλαβε τη ‘σκηνοθεσία’ και τα ψέματα.

Διαβάζω πως η κυρία Πωστηνλένε, η πιο αντιπαθής τηλε-περσόνα που έχω συναντήσει, δισεκατομμυριούχος με το να πουλάει κοπανιστό τηλεοπτικό αέρα, πήρε 7 εκατ. δολάρια για τη συνέντευξη. Ο τρόπος που για βδομάδες την διαφήμιζε ανά τον κόσμο, εμετικός. Φυσικά, σε αγαστή συνεργασία με την καλή της φίλη Μέγκαν.

Φίλτατε Χάρι: Ελπίζω να κατάλαβες πού έμπλεξες. Η πρόβλεψή μου είναι πως σύντομα θα την παρατήσεις στα αζήτητα και θα επιστρέψεις, ως το απολωλός, στην ‘οικογένειά' σου, που θα σφάξει τον σιτευτό και θα σε δεχθεί, εκεί όπου ανήκεις, με ανοιχτές αγκάλες.

ΗΧ