Το ότι η Ευρώπη
βρίσκεται πλέον σε βαθιά υπαρξιακή κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες αυτό είναι
γεγονός. Οι αιτίες όμως πάνε πολύ μακρύτερα από το συχνά προβαλλόμενο «χάσμα» μεταξύ
‘πετυχημένου βορρά και χρεοκοπημένου νότου. Και είναι δύο:
1. Σήμερα πρέπει να
ανταγωνιστούμε επί ίσοις όροις αυτούς που κάποτε μας κάνανε αέρα με
μπανανόφυλλα, όταν εμείς, υπό την προστασία των κανονιών μας, παίζαμε μπριτζ και
πόλο. Και η μετάβαση αυτή είναι δύσκολη όταν, για να τα καταφέρεις, πρέπει να
διαλύσεις ένα κοινωνικό κράτος που μας κόστισε πανάκριβα τα τελευταία 70
χρόνια. Η υπογεννητικότητα και υπογονιμότητα δεν είναι λοιπόν τυχαίες και
φοβάμαι πως -για να επαναλάβω τον Νικολά Σαρκοζί- αν δεν τις βελτιώσουμε μόνοι μας
υπάρχουν πολλοί «προσοντούχοι» καλοθελητές να μας βοηθήσουν…
2. Η εξάρτησή μας από
το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο: Η Ευρώπη παρέμεινε ο «δάσκαλος που δίδασκε» και δεν
εφάρμοσε ποτέ αυτό που η ίδια δίδαξε σε Αμερικάνους, Ρώσους και Κινέζους: το ότι «se vis pacem para bellum». Ώσπου να καταρρεύσει, καμιά
αυτοκρατορία δεν επιβίωσε ποτέ μόνο με ουμανιστικές αξίες, αλλά και με κανόνια. Και οι
κυρίαρχοι του οικονομικού παιχνιδιού σήμερα είναι αυτοί που τα κατέχουν. Στο νέο αμυντικό δόγμα της Ρωσίας, όπως πρόσφατα παρουσιάστηκε, η χώρα θα παράγει 200 μαχητικά αεροσκάφη το χρόνο, και αυτό είναι μόνο η αρχή. Η ιστορία των τελευταίων 250 χρόνων έχει καταδείξει πως καμία οικονομική ισχύς δεν είναι μακροχρόνια βιώσιμη αν δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη αμυντική υπεροπλία.
Κανείς, με άδολο συμφέρον, δεν υπήρξε ποτέ "γεράκι". Αλλά αυτό δε σημαίνει πως δε θα πρέπει να λέμε και τα πράματα με το όνομά τους. Αυτό είναι χρέος και όχι επιλογή όσων οφείλουν να έχουν Λόγο.
Η. Χαραλαμπίδης
