Τη φωτογραφία αυτή την έστειλε ο πατέρας μου στη μητέρα του, και γιαγιά μου, Σεβαστή, όταν το Σύνταγμά του πήρε την Κορυτσά. Στην Πίνδο έχασε το μουλάρι του και την ακοή απ΄ το ένα του αυτί.* Στην Αθήνα επέστρεψε με τα πόδια, μεσ' στην ψείρα, μετά από δυο μήνες, όταν πια δεν ήλπιζε κανείς εκτός απ' τη μητέρα του. Φαίνεται κάτι πρέπει να 'ξερε 'κείνη, όπως όλες οι μανάδες του κόσμου, γιατί του άνοιξε την πόρτα και τον έβαλε μέσα, σα να 'χε πάει πριν δέκα λεπτά στο φούρνο.
Στην επιστροφή, τον στήριζε μοναχά μια μαγκούρα, που υπάρχει ακόμα σε κάποιο σεντούκι, σε κάποια αποθήκη.
Αν ζούσε, φέτος θα 'ταν 100.
Χρόνια μας πολλά.
Η. Χαραλαμπίδης
* Τα καλοκαιρινά μεσημέρια του άρεσε να την 'πέφτει' καμιά ωρίτσα, κι εμείς έπρεπε να κάνουμε ησυχία. Έτσι, πριν ξεκινήσουμε το παιχνίδι, κοιτούσαμε πάντα να δούμε "από ποιο αυτί κοιμόταν ο μπαμπάς"...
