Με συντροφιά καφεδάκι και Ραχμάνινοφ, χάζευα από το λοφτ του γραφείου μου τη γαλήνη της λίμνης Κράλινγκεν, και τα μικρά ιστιοπλοϊκά βαρκάκια που τη ζωγράφιζαν πέρα-δώθε.
Η τηλεόραση ανοιχτή, έπαιζε στην άλλη άκρη του γραφείου.
Κάποια στιγμή γύρισα
αδιάφορα το βλέμμα προς το γυαλί, πιστεύοντας πως έβλεπα το διαφημιστικό
τρέιλερ κάποιας νέας ταινίας περιπέτειας. Ώσπου κατάλαβα τι ήταν αυτό που
έβλεπα... Και τσιμπήθηκα, μη πιστεύοντας πως αυτό που έβλεπα ήταν πραγματικό.
Μετά από λίγο χτύπησε το τηλέφωνο. Ο γαμπρός μου από τη ΝΥ, για να μου πει πως
ήταν όλοι καλά.
Από τη μέρα αυτή και μετά, η ζωή μας δε θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια.
Από τη μέρα αυτή και μετά, η ζωή μας δε θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια.
Ήταν 11 Σεπτέμβρη 2001. 14 χρόνια σαν σήμερα.
H. Χαραλαμπίδης
