Όλο και περισσότερο, κανόνας
κοντεύει να γίνει, συναντώ παιδιά με ονόματα όπως Ευστράτιος, Ευθύμιος,
Αλέξανδρος, Κωνσταντίνος και όλα αυτά τα ωραία. Και –γεροπαράξενος πάντα- δεν
μπόρεσα ποτέ να αντισταθώ στον πειρασμό:
-Ρε μεγάλε, τον παππού με τη γαϊδούρα στο
χωριό, που μαζεύατε τα τσάγαλα τα καλοκαίρια, Κωνσταντίνο τον
ελέγανε;
-Όχι
-Πώς τον ελέγανε;
-Μαστρο-Κώστα
-Κι εσύ πώς βγήκες
Κωνσταντίνος;
-ε… ξέρω ‘γω; ο μπαμπάς και
η μαμά…
Αλλά ξέρω και κάποια άλλα
παιδιά που, καλώς ή κακώς, ελέγχουν τη μισή Ελλάδα. Κι εδώ, ακούω ονόματα όπως Νικόλας,
Δημητρός, Κωνσταντής, Μάκης, Θανασάκης, Θύμιος, Λιάκος, κλπ.
Έχω λοιπόν μπερδευτεί στο
έπακρον.
Δεν πάω καλά...
Η. Χαραλαμπίδης
