Η Σιδηρά Κυρία μας άφησε
χρόνους.
Πλήρης ημερών. Στα 87 της.
Θυμάμαι τη μεγάλη απεργία
των ανθρακωρύχων. Φοιτητής στην Αγγλία τότε, σε έναν από τους πιο κρύους
χειμώνες, να προσπαθούμε να ζεσταθούμε ρίχνοντας δίφραγκα στην ηλεκτρική σόμπα.
Κανείς μας όμως, παρά τις επαναστατικές
μας ιδέες, που χαρακτηρίζουν τα νιάτα, και που ευτυχώς μένουν στα νιάτα, δεν
μπόρεσε να μην παρατηρήσει πως το να παράγεις κάρβουνο τη στιγμή που μπορείς να
το εισάγεις στη μισή τιμή ισοδυναμούσε με κάτι λιγότερο από το να σκίζαμε τα
πτυχία μας και να ψάχναμε για δουλειά.
Θυμάμαι επίσης και εκείνη
την περίφημη συνάντηση στο Checkers, την εξοχική
κατοικία της, στις συνομιλίες αφοπλισμού SALT II, όταν ακούστηκε να λέει, αρκετά
μεγαλόφωνα, στους συνδαιτυμόνες της, για τον αγαπημένο της Ρόναλντ Ρήγκαν: “the poor dear; there is nothing in between his ears”.
Η Σιδερά Κυρία μας δίδαξε
ένα σπουδαίο μάθημα. Ότι το πάρτι τέλειωσε. Ο καιρός που παίζαμε μπριτζ, κρίκετ
και πόλο πέρασε ανεπιστρεπτί. Σήμερα, για να επιβιώσουμε, πρέπει να πάρουμε τις
τύχες στα χέρια μας. Πρέπει να δουλέψουμε και να ανταγωνιστούμε, με ίσους
όρους, με αυτούς που κάποτε μας κάνανε αέρα.
Αυτό είναι το μάθημα της κόρης
του μπακάλη, και ελπίζω να το ακούει και να το παίρνει στα σοβαρά η Ευρώπη.
Ιδιαίτερα ο Νότος της.
Η. Χαραλαμπίδης
