Αμέτρητα είναι τις μέρες αυτές τα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο για τις ακρότητες και την ανθρωπιστική τραγωδία που διαδραματίζεται στη Συρία. Ανάμεσά τους και το πρόσφατο βίντεο, πού δείχνει μια υποτιθέμενη εκτέλεση καθεστωτικών από αντικαθεστωτικούς.
Πιθανότητα προβοκατόρικο.
Αλλά ίσως και όχι.
Το αναζήτησα και το είδα, προσπαθώντας να καταλάβω τι ήταν αυτό που έβλεπα. Δύσκολο να καταλάβεις, αλλά είδα αυτό που ήθελα να δω.
Είδα μικρά παιδιά, οπλισμένα με αυτόματα όπλα (αλήθεια που τα βρίσκουν;) να πυροβολούν ακατάπαυστα, εκτελώντας εν ψυχρώ άλλα μικρά παιδιά. Χωρίς να μπορούν να σταματήσουν. Γιατί η κάθε σφαίρα που έβγαινε από την κάνη του όπλου τους προσπαθούσε να τα πείσει πως αυτό που κάνανε ήτανε το σωστό. Και δεν κατάφερνε να τα πείσει. Κι έτσι αυτά συνέχιζαν να πυροβολούν άψυχα πια σώματα, ανεβάζοντας την αδρεναλίνη η οποία τους έδινε την "ψυχική άδεια" που χρειαζόντουσαν για να συνεχίσουν να πατούν τη σκανδάλη.
Και κάποτε οι σφαίρες τέλειωσαν. Και τότε το ‘βαλαν στα πόδια. Άρχισαν να τρέχουν όπου φύγει φύγει σαν τα λαγουδάκια. Έφευγαν όχι από φόβο, όχι για να μην τα πιάσουν, όχι για να μην τα δουν. Έφευγαν απ’ τον εαυτό τους.
Έδιωχναν μακριά την ψυχούλα τους που γνώριζε κατάβαθα πως είχανε διαπράξει ένα έγκλημα.
Άγριος ο πόλεμος και δύσκολα θέματα αυτά.
Και κακώς που τα πιάνω.
Η. Χαραλαμπίδης
