Συνεργαζόμενοι νεκροθάφτες

Δεν πίστευα στα μάτια μου βλέποντάς το.
Μακάβριο και χαζό είναι το σημερινό αρθράκι μου, αλλά εγώ θα το γράψω.
Έτσι για να αναδείξω τη δύναμη της διαφήμισης.
Που είναι ο κύριος μοχλός του καπιταλιστικού συστήματος.
Το φυτίλι της ακατάσχετης φωτιάς του καταναλωτισμού που μας κατακαίει.
Αυτό που σε πείθει Βασίλη να αγοράζεις όχι ό,τι χρειάζεσαι αλλά ό,τι «πρέπει».

Αλλοπρόσαλλο σύστημα το σύστημα των αγορών Βασίλη.
Αν σταματήσεις να ξοδεύεις, αν αποφασίσεις να βάλεις κάτι στην άκρη, αν θελήσεις να αφιερώσεις το χρόνο σου σε κάποιες αξίες διαφορετικές από αυτές του σύγχρονου καταναλωτισμού, ύφεση και ανεργία ακολουθεί. Χάνεις τη δουλειά σου. Και είναι αμφίβολο αν θα σε βοηθήσουν τότε τα λίγα που είχες βάλει στην άκρη.

Συνέχεια υπ’ ατμόν λοιπόν θα πρέπει να είσαι Βασίλη.
Σκληρή, και όλο και σκληρότερη δουλειά, για να μπορείς να ξοδεύεις όλο και περισσότερο.
Σε θερμαινόμενα καπάκια τουαλέτας και κινέζικα μαϊμουδάκια.
Αν η ατμομηχανή χάσει ατμό, το τραίνο σταματάει.

Ξέρεις τι είναι το bowls Βασίλη;
Αν όχι, δες εδώ το βιντεάκι <πατήστε εδώ>
Είναι το παιχνίδι που πετάνε, με πολύ φάλτσο, κάτι ασύμμετρες μπάλες, σημαδεύοντας και προσπαθώντας να έρθουν όσο πιο κοντά γίνεται σε ένα μικρό άσπρο μπαλάκι.

Εκπληρώνοντας λοιπόν την ημερήσια ημίωρη αυτοτιμωρία μου στον ιμάντα του γυμναστηρίου μου, χάζευα στην τηλεόραση το γκρανπρί bowls της Ουαλίας.

Η αλήθεια είναι ότι οι οπαδοί αυτού του ‘αθλήματος’ δεν βρίσκονται, όπως θα λέγαμε, στον ανθό της ηλικίας τους…
Χιόνι στις κερκίδες.
Νοσταλγοί όλοι των παλιών καλών καιρών.
Τότε που τα ‘ξύνανε’ παίζοντας Πόλο, Κρίκετ, Χόκεϋ,και Μπριτζ ενώ οι Ινδοί τους κάνανε αέρα με μπανανόφυλλα.
""Αυτοί ήτανε καιροί"", σιγοψιθυρίζουν συνωμοτικά μεταξύ τους, ""και όχι οι σημερινές παπαριές του Cameron"".

Γύρω γύρω λοιπόν από τον στίβο (ας τον πούμε στίβο γιατί στην ουσία μια λωρίδα γκαζόν είναι) δεν υπήρχαν διαφημίσεις για κινητά τηλέφωνα, Samsung τηλεοράσεις, κι όλα αυτά που βλέπουμε συνήθως στα γήπεδα.
Μία και μόνο διαφήμιση υπήρχε παντού, γύρω γύρω απ’ το γκαζόν:
«co-operative funeralcare Ltd»
«Συνεργαζόμενοι νεκροθάφτες»

Τι να σου πω ρε συ Βασίλη.
Ακόμα γελάω κάθε φορά που το σκέφτομαι.


Η. Χαραλαμπίδης

Οι τζαμπατζήδες

Πριν, μας λέει ο κύριος Πρωτόπαπας, τις δημόσιες συγκοινωνίες τις πλήρωνε ο κρατικός προϋπολογισμός. Τώρα, θα πληρώνει ο χρήστης. Τι διαφορά κάνει; Αναρωτιέται αθώα.

Προφανώς ξεχάσανε να του πούνε πως η φορολογία είναι προοδευτική και πως πληρώνει περισσότερο αυτός που έχει τα πιο πολλά.
Αυτός που, πιθανότατα φοροδιαφεύγοντας, πάει στο γραφείο με τη Μερσεντές και παραπονιέται κι από πάνω γιατί δεν έχουμε καλούς δρόμους και σπάει τ’ αμάξι του.
Αυτός που, με λεφτά φορολογούμενων, απασχολεί 10 σωματοφύλακες.
Κι όχι ο μεροκαματιάρης που σηκώνεται στις 5 το πρωί να πάει στη δουλειά με το λεωφορείο για 700 ευρώ. Και που τώρα θα πρέπει να πληρώνει το εισιτήριο 40% περισσότερο.
Και που πάνω στην καμπούρα του κάναμε όλοι πάρτυ.

Αναρωτιέται ο κύριος Πρωτόπαπας: γιατί θα πρέπει ο κάτοικος της Λάρισας να πληρώνει φόρους για τις δημόσιες συγκοινωνίες της Αθήνας;
Τι σοσιαλιστικό επιχείρημα!
Αν μου το γράψει αυτό πρωτοετής φοιτητής μου κόβεται από χέρι.
Διότι, με την ίδια λογική, γιατί ο κάτοικος της Αθήνας να πληρώνει για αστυνομικές υπηρεσίες στη Λάρισα και για τον ηλεκτροφωτισμό της Ηγουμενίτσας;
“user pays” για όλα λοιπόν.
Ας ιδιωτικοποιήσουμε τα πάντα.
Αλλά να το πούμε καθαρά, χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από τα «κακά» ελλείμματα, προσπαθώντας να διχάσουμε τον λαό. Τα δημόσια αγαθά κύριε Πρωτόπαπα δεν δημιουργούν ελλείμματα.

Τα παραπάνω δε σημαίνουν βέβαια ότι η παραγωγή δημόσιων αγαθών στη χώρα μας δεν ενέχει πολύ ‘λίπος’ που θα πρέπει να κόψουμε.
Άλλο το ένα όμως κι άλλο το άλλο.
Άλλο λειτουργία με μετρήσιμα και αξιολογήσιμα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια (που προκρίνω) και άλλο ιδιωτικοποίηση.
Άλλο η ασπιρίνη (δύσκολο) και άλλο το κόψιμο του κεφαλιού (εύκολο).
Από σήμερα λοιπόν κι εγώ στους τζαμπατζήδες.


Η. Χαραλαμπίδης