ΣΥΡΙΖΑ και παράνομοι μετανάστες

Είναι όντως λυπηρό.
Εγκλωβισμένοι στο ιδεολογικό ‘κουτάκι’ τους, που με τα χρόνια έχει γίνει αναπόσπαστο καβούκι, ανάγουν ένα τόσο σοβαρό ζήτημα σε αντικείμενο ιδεολογικής αντιπαράθεσης προς χάριν της αντιπαράθεσης.
Αλλά και προς χάριν της συνέπειας προς το ‘κουτάκι’.

Ακόμα πιο λυπηρό είναι ότι, με τέτοια και με τέτοια, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταδικάσει τα ποσοστά του στο επίπεδο της μιζέριας, σε μια εποχή που ο κόσμος διψάει για εναλλακτικές φωνές.
Αυτό αδυνατώ να το εξηγήσω.
Γιατί αν αποκλείσω τη βλακεία, το μόνο που απομένει είναι η πρόθεση, my dear Watson.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: It beats me, που λένε, να καταλάβω πώς γίνεται το 2% του ΣΥΡΙΖΑ να είναι πάντα σωστό και το 98% πάντα λάθος. Πώς γίνεται μόνο το 2% να νοιάζεται για το (μετανάστη) συνάθρωπο και το 98% να είναι γουρούνια. Ένας απλοϊκός μαουνιέρης είμαι 'γω και δεν τα πιάνω αυτά. Αλλά πού θα πάει, ίσως με τα χρόνια το φτωχό μου το μυαλό μου επιτρέψει να καταλάβω τα επιχειρήματα της κυρίας Κούρτοβικ, κατά την οποίαν όποιος διαφωνεί μαζί της είναι Χρυσαυγίτης.

Ανυπακοή

Δε με τρομάζει ο πιτσιρικάς με το γκαζάκι στα Εξάρχεια.
Δουλειά μου είναι να τον ‘γυρίσω’.
Ένα χαμένο παιδί είναι που ψάχνει απεγνωσμένα κάπου να πιαστεί.
Που θέλει συζήτηση, κατανόηση, σεβασμό και στοργή.
Που άμα το αγκαλιάσεις αρχίσει και γουργουρίζει σαν το γάτο μου.
Πού θέλει κάποιον να του δώσει απαντήσεις στα άπειρα ερωτήματά του, και να του δείξει ένα διαφορετικό δρόμο.

Και ο δρόμος αυτός υπάρχει Βασίλη.
Σου τον δείχνω 6 χρόνια τώρα από αυτό εδώ το μπλογκ.

Τρέμω όμως με τον 50αρη που σηκώνει την μπάρα να περάσει τσάμπα από τα διόδια γιατί είναι ακριβά.
Τρέμω τη νοικοκυρά που θα πάρει το γάλα από το σουπερμάρκετ χωρίς να πληρώσει γιατί είναι ακριβό.
Τρέμω τον συνταξιούχο που δε θα πληρώσει τα κοινόχρηστα γιατί το πετρέλαιο έχει ανέβει.
Τρέμω τον επιβάτη που δε θα πληρώσει το εισιτήριο του λεωφορείου.
Τρέμω τον κλέφτη επιχειρηματία που δε θα αποδώσει τον ΦΠΑ γιατί «δεν βγαίνει».
Και τρέμω τον κυρ-Παναγιώτη στον Άγιο Παντελεήμονα που θα πιάσει το δίκαννο και θα βγει στους δρόμους γιατί η γειτονιά του έχει γίνει κόλαση.

Αυτά δεν είναι ‘ανυπακοή’ αλλά παρανομία.
Και τα βάζω όλα, ανεπιφύλακτα, στο ίδιο καλάθι.
Το καλάθι του πολίτη που παίρνει το νόμο στα χέρια του και τον εφαρμόζει κατά το δοκούν.

Και παρόλο που καταλαβαίνω απόλυτα την λυσσαλέα οργή του κόσμου με αυτά που του συμβαίνουν και την παλλαϊκή απαίτηση να επικρατήσει ένα αίσθημα δικαίου, η ανομία Βασίλη μπορεί να εξαπλωθεί, σε δευτερόλεπτα, σαν παμφάγα πυρκαγιά.
Κι αν το δάσος αυτό καεί Βασίλη, δεν αναδασώνεται με τίποτα.
Γιατί δεν έχουμε να βάλουμε τίποτα πάνω στο χέρσο τοπίο που θα προκύψει.

Ας προσέξει λιγάκι εδώ η κυβέρνηση.
Πριν της ξεφύγει παντελώς η κατάσταση.

Η. Χαραλαμπίδης

D'amor sull'ali rosee

January 1961: exactly half a century ago.
John Kennedy is at the helm of the most powerful country on earth.

A poor black girl from the segregated ‘deep South’ of Mississippi makes her debut at the sanctuary of all sanctuaries: The Metropolitan Opera House New York.
She sings Leonora in Verdi's Il Trovatore (click here).
In those days, a black prima donna on the stage of the Met was something next to sacrilege.
At the end of that performance, however, the audience was seized by a fit of mass hysteria Met had never witnessed before (or after).

Since, Leontyne Price is the sacred “patrona” of the Met.

Η. Χαραλαμπίδης