Βασίλης Μαρκεζίνης

Απολαύσαμε λοιπόν και τον μεγάλο Σαντορινιό στην εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη που έδωσε προχθές στον Παύλο Τσίμα.
Κρεμαστήκαμε απ’ τα χείλη του.
Με το μειλίχιο ύφος του και την σχεδόν γυναικεία φωνή του, ο Μαρκεζίνης μας ταξίδεψε σε διαστάσεις πρωτόγνωρες για τον ειρμό και τη σύνθεση της λογικής σκέψης, και τους κανόνες εκφοράς του σωστού λόγου.

Αλλά αυτό που μας μάγεψε περισσότερο ήταν η ευκολία του να μεταφέρει στον ακροατή μια βαθύτατη και πολύπλοκη γνώση, τόσο απλά και αποτελεσματικά που δεν άφηνε την παραμικρή δυνατότητα στον ακροατή να αμφισβητήσει στο ελάχιστο αυτά που έλεγε.
Οικονομία, κοινωνία, πολιτική, εξωτερικές σχέσεις.
Όλα.
Αποκαλύφθηκα στο μεγάλο Δάσκαλο.

Αλλά δεν μπόρεσα και να μην κάνω και τις ανάλογες συγκρίσεις με εκείνα τα ξύλινα που ακούμε καθημερινά για ένα κράτος δικαίου, μια κοινωνία των πολιτών, την αγωνία μας για τον μικρο-συνταξιούχο, για ένα προορισμό που θα πάμε όλοι ‘μαζί’, για μια κοινωνία όπου όλοι μαζί θα συγκυβερνήσουμε, και όλα αυτά που ακούω τα τελευταία 50 χρόνια από τα "αστέρια" που μας κυβερνάνε.

Πλάκα έχει ο ξύλινος λόγος των πολιτικών μας ρε συ Βασίλη.
Έχουν όλοι μάθει το ποίημα τους τόσο τέλεια που αν θες να σπάσεις πλάκα δοκίμασε να τους διακόψεις την ώρα που το απαγγέλουν!

«παρακαλώ μη με διακόπτετε. Εγώ σας άκουσα χωρίς να σας διακόψω»

Και περιφέρονται καθημερινά στα παράθυρα να πουν ο καθένας το ξύλινο ποιηματάκι του.
Σε ένα μόνο δεν κατάφερε να δώσει πειστική απάντηση ο Μαρκεζίνης.
Στο γιατί δεν ασχολείται με τα κοινά.
Αλλά μήπως, έμμεσα, δε την έδωσε κι αυτή την απάντηση;
Μήπως, άραγε, η όλη συνέντευξη του δεν ήταν η καλύτερη απάντηση σε αυτό το ερώτημα;

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Εγώ πιστεύω πως θα ασχοληθεί… και σύντομα μάλιστα…

Διακαναλικές

45 emails πήρα σήμερα από αναγνώστες, κατηγορώντας με ως ανακόλουθο.
«γράφεις και ξαναγράφεις για τον κουκουλοφόρο σου», μου λέει μια αναγνώστρια, «αλλά όταν τον γιαουρτώνουνε δε λες λέξη!»

Τι θέλετε να σας πω ρε παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς, ό,τι και να πω τον μπελά μου θα βρω πάλι.
Αν είχε κι αυτός όλα τα ΜΜΕ από πίσω του, αν ήταν πρωθυπουργός, θα έκανε κι αυτός διακαναλική.
Δεν τα ‘χει όμως.
Κι έτσι έκανε τη δική του διακαναλική στον Αγ. Παντελεήμονα.
Χθες αυτός, σήμερα η Ελένη Πορτάλιου.
Κι αν κρίνω από τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα, δυο μέρες τώρα, τύφλα να ‘χουν οι διακαναλικές!
Εξυπνάδα τους λοιπόν και μπράβο.
Και με μηδέν κόστος, εδώ που τα λέμε.
Ένα γιαουρτάκι μόνο.
Που κάνει και καλό στην επιδερμίδα.


Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: καλή και σοβαρή γυναίκα και συνάδελφος είναι η Ελένη Πορτάλιου, δε λέω, αλλά όχι και Δήμαρχος Αθηναίων ρε παιδιά. Μη τρελαθούμε κιόλας. Απαράμιλλο το χιούμορ του ΣΥΡΙΖΑ. Λες και έχει δώσει κάπου υπόσχεση (λες;) να κάνει και να λέει πράματα ώστε να μη ξεπεράσει ποτέ το επίπεδο της γκαντεμιάς.

Déjà vu

Χάθηκα πάλι με το χαμό που γίνεται αυτή την περίοδο και λυπάμαι. Να λοιπόν τι έλεγε ο Γιώργος Σουρής, πριν 100 χρόνια και βάλε:

~~
Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
να 'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
~~
Για το γνήσιο της αντιγραφής,

Η. Χαραλαμπίδης

Κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα

Βόμβα.
Πόσο ανεύθυνα τέλος πάντων μπορεί να είναι αυτά τα ΜΜΕ ρε συ Βασίλη;
Όλη μέρα σήμερα έχουν ξεσηκώσει το Πανελλήνιο με τη «δήθεν» δήλωση του Juncker ότι, τάχαμου, όταν είχε προειδοποιήσει Έλληνα Πρωθυπουργό (που δεν κατονόμασε) για την κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας, η απάντηση που είχε πάρει ήταν «τι να σου κάνω; Κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα».
Και έχει γίνει το έλα να δεις:

Ο Σημίτης, χωρίς να το διασταυρώσει, την χαρακτήρισε, σωστά, ως «ανοησίες».
Ο Καραμανλής, το ίδιο, ως «απόπειρα αποπροσανατολισμού».
Ο Καρατζαφέρης δήλωσε πως θα φέρει τον Juncker να καταθέσει στην εξεταστική για την Οικονομία!

Τι ακριβώς όμως είπε ο Juncker;
Το αντιγράφω όπως το έγραψε η Lara Marlowe στους Irish Times:

/quote

…Mr Jüncker said he knows the Greek economy well and saw the crisis coming. “I could not go public with the knowledge”, he said. “Three or four years ago, I knew that one of the main Greek characteristics is corruption . . . Now the Greek prime minister is saying, ‘I am governing a country of corruption’… (σσ. emphasis added).

/unquote

Ουδέν σχόλιον.

Η. Χαραλαμπίδης

Οι αγορές δεν κοροϊδεύονται

Στην δριμύτατη κριτική που του ασκείται, για μήνες τώρα, ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε δανειστεί πολύ περισσότερα όταν μπορούσε, δηλ. στην αρχή του 2010, όταν τα spreads ήταν στο 100, αντί, με τους ‘τιτανικούς’, να μας αναγκάσει να δανειστούμε τοκογλυφικά, οδηγώντας μας έτσι στη χρεοκοπία, ή για να το πω πιο ραφινάτα στην «έκκληση του μηχανισμού στήριξης», απάντησε σήμερα ο πρωθυπουργός ότι κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να προσπαθούσαμε να κοροϊδέψουμε τις αγορές και τους κουτόφραγκους. Και έτσι, για να μην κοροϊδέψει τις αγορές, προτίμησε να μας οδηγήσει στο ΔΝΤ!

Οι αγορές όμως, Γιώργο, δεν κοροϊδεύονται με τίποτα. Μα με τίποτα. Αυτό θα μπορούσε να στο πει κι ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών. Η εκάστοτε ετυμηγορία τους (spreads) αποτυπώνει ακριβέστατα τις πραγματικές προοπτικές, σε βάθος χρόνου, της Ελληνικής οικονομίας.

Αλλά ούτε επηρεάζεται η ‘ετυμηγορία’ αυτή από εφήμερες τυμπανοκρουσίες, όπως οι πρόσφατες των κινεζικών επενδύσεων, έως ότου οι ‘προθέσεις’ γίνουν πράξη και αρχίσουν να έχουν αποτελέσματα πάνω στην πραγματική οικονομία.

Και εδώ βρίσκεται το δεύτερο λάθος.

Το να διατυμπανίζουμε ότι οι προθέσεις των κινέζων είναι ψήφος εμπιστοσύνης στην Ελληνική οικονομία κάνει κακό. Δείχνει ότι «χρειάζεται» να κάνουμε τέτοιες δηλώσεις.

Δηλώσεις που τις έχω ορίσει παλιότερα ως «δηλώσεις του αυτονόητου». Με άλλα λόγια, όταν νοιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε μια δήλωση, συνήθως το κάνουμε γιατί πιστεύουμε το αντίθετο και προσπαθούμε να ‘πείσουμε’. Και ο έμπειρος συνομιλητής (ή οι αγορές) το καταλαβαίνει αυτό. Έτσι, η δήλωση φέρνει το αντίθετο από το αναμενόμενο αποτέλεσμα.

Λιγότερα λόγια λοιπόν. Και περισσότερη δουλειά.
Αυτή είναι η καλύτερη δήλωση.

Η. Χαραλαμπίδης

Όλα τα λεφτά λουλούδια

Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί Βασίλη τι έφταιξε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Ήτανε άραγε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα;
Μήπως ήτανε μια κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα που διαιώνισε ένα κοινωνικοοικονομικό και εκπαιδευτικό μεσαίωνα Τατιανο-Μενεγακισμού, προς χάρη φθηνού εργατικού κόστους;
Και ποιος ήταν ο ρόλος μιας συνδικαλιστικής ηγεσίας που παρεπιδημεί τα γραφεία των υπουργών, αποσκοπώντας, συχνά επιτυχώς, σε μια «ανταλλάξιμη» θεσούλα;
Ή ήτανε μήπως ένα κομμουνιστικό κόμμα (με τις παραφυάδες του) που όσο μπόι του ‘λειπε τόσο φωνή είχε, παρακωλύοντας ακόμα και την ελαχιστότατη απόπειρα εκσυγχρονισμού;
Μήπως οφείλεται στο ότι τόσα χρόνια ζούσαμε στον κόσμο μας ώσπου, με τα Greek statistics, ήρθε η ώρα να ανοίξουμε την κουζίνα μας στους επιθεωρητές της που για 30 χρόνια πλήρωναν αδιαμαρτύρητα το λογαριασμό του «όλα τα λεφτά λουλούδια»;

Δεν ξέρω.
Και δεν ξέρω πώς, απ’ τον Σεφέρη και τον Ελύτη, φτάσαμε στην παρακάτω «τέχνη».
Παραθέτω, ενδεικτικά, κάποια στιχάκια λαϊκών ασμάτων μας, παραλείποντας σκόπιμα το όνομα του «καλλιτέχνη» τραγουδιστή.
Απολαύστε τα.
~~
«Έρωτά μου τοκογλύφε
γλύφε το κορμί μου γλύφε»

«Σκανδαλίζομαι, μονάχη μου αγγίζομαι
με μια γραβάτα σου ερεθίζομαι»

«Αν θέλεις να ανοίξουν της καρδούλας μου οι πόρτες,
βγάλε όλα τα ρούχα σου κι έλα με τις μπότες»

«Είμαι ένας άνθρωπος τρελός,
σχιζοφρενής και μανιακός»

«Απόψε έχω περίοδο, μα έχω κι άλλη δίοδο»

«Θέλω στο σώμα σου σαν μπω, να με χτυπάς με το σαμπό»

«Σε είδα στο ποδήλατο και ήσουν όλο τρέλα
μα ξαφνικά κατάλαβα πως έλειπε η σέλλα»

«την είχα άχτι, την είχα άχτι
τώρα την έχω μόνο σε στάχτη
μέσα στο τσίγκινο κουτί
που φύλαγε τα μπικουτί»

«Άμα έχεις παλαμάρι τι τη θέλεις τη Ferrari;»

«Έλα να κάνουμε σεξ, έλα να κάνουμε σεξ
να μοιάζει η ζωή μας με γυάλινο πυρέξ»

Και το κορυφαίο νέο μεγάλο σουξέ:

«Και καπνίζω πούρα για 'σένανε χαμούρα
και καπνίζω πίπες για τα ψέματα που είπες.
Κορίτσι μου γλυκό εγώ σε αγαπούσα,
και μαλακία νάκανες εγώ σε συγχωρούσα.
Πάντα σε όλους έλεγα το πόσο σε ποθούσα
και τα λεφτά μου τα καλά για σένα τα κρατούσα.
Μπορεί να ήτανε σωστό μπορεί νάταν και λάθος,
κανένανε δεν άκουγα απ' το μεγάλο πάθος.
Και εκεί απάνω η σχέση μας που ήτανε κανόνι,
πετάς μια φράση πούστικια «θέλω να μείνω μόνη».
Χάλασα ένα μύριο σε κάρτες και δωράκια,
τι μαλάκας ήμουνα δεν τα 'τρωγα σουβλάκια;»
~~

Για το γνήσιο της υπογραφής,

Η. Χαραλαμπίδης