Ποδοσφαιρικά και άλλα

Ο πολυσυζητημένος ‘αποπληθωρισμός’, δηλαδή το κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού, δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα στις τιμές και την ανταγωνιστικότητά μας αν δεν ελεγχθούν τα καρτέλ και τα υπερκέρδη τους.

HX

Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός
Σοσιαλισμός - Νεοφιλελευθερισμός
Εργαζόμενος - Εργοδότης
Ελλείμματα - Ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί
Άσπρο – Μαύρο
Εγώ – Εσύ

Πολλά τα προτερήματα της φυλής μας Βασίλη.
Αυτό όμως που θα ακούσεις πιο συχνά απ’ όλα τα άλλα είναι το ‘δαιμόνιο’, ή επινοητικότητα και η εφευρετικότητα του Έλληνα.
Ποιος άλλος λαός αλήθεια έχει για υπόδειγμά του τον πολυμήχανο Οδυσσέα;
Αλλά είναι άραγε προτερήματα αυτά ή μειονεκτήματα;
Πόσες εφευρέσεις και πόσες πατέντες έχουμε αλήθεια κατοχυρώσει με την εφευρετικότητα μας, συγκριτικά με τους ‘μονολιθικούς’ κουτόφραγκους;
Τι ήταν όμως αυτό που μας έχει κάνει τέτοια σαΐνια;
«Ανάγκη τέχνας κατεργάζεται» λέει ο λαός μας.
Και ήταν όντως η ανάγκη.
Γιατί μας αρέσει να τα κάνουμε όλα μόνοι μας.
Μαζί με τις παραπάνω αρετές, υπάρχει κι άλλη μια λέξη που μας προσιδιάζει: ο «ατομικισμός».
Η λέξη ‘συνεργασία’ κακώς υπάρχει στο Ελληνικό λεξιλόγιο.
Το αντίθετο θα έλεγα.
Υπάρχει καχυποψία και έλλειψη εμπιστοσύνης, που σιγά-σιγά γίνεται μανία καταδίωξης και θεωρία συνωμοσίας. Όλοι θέλουν το κακό μας. Όλοι συνωμοτούν εις βάρος μας. Κάποιοι άλλοι είναι υπεύθυνοι γι αυτά που μας συμβαίνουν. Μέχρι και γαλάζιες χάντρες κρεμάμε στα μωρά μας. Να μην τα πιάσει το μάτι.
Σταματήσαμε λοιπόν να χαμογελάμε.
Δίνουμε το χέρι και το τραβάμε αμέσως πίσω.
Μας λέει κάποιος καλημέρα και τον κοιτάμε περίεργα.

Τι τεράστιο που είναι όμως το κόστος μιας τέτοιας κοινωνικής φιλοσοφίας και συμπεριφοράς;
Το να τα κάνεις όλα μόνος σου Βασίλη είναι ακριβό και αναποτελεσματικό.
Θα μπορούσαμε να μοιραστούμε τη δουλειά, να συνεργαστούμε, κάνοντας ο καθένας μας αυτό στο οποίο είναι καλύτερος, και να βγούμε έτσι και οι δυο κερδισμένοι. 1+1=3.

Αντίθετα, το μοντέλο κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης των βορειο-ευρωπαίων βασίζεται στη συνεργασία.
Στην αναγνώριση του κοινού οφέλους, και κατά συνέπεια στην εμπιστοσύνη.
Μιας και συνεργασία χωρίς εμπιστοσύνη και χαμόγελο δε γίνεται.
Και φυσικά βασίζεται στο συμβιβασμό.
Δώσε κάτι για να πάρεις κάτι.
Δεν μπορείς να τα θέλεις όλα δικά σου γιατί έτσι παιχνίδι δεν γίνεται.
Συνεργασία όμως σημαίνει θεσμοί. Και θεσμοί σημαίνει σωστό Κράτος.

Όταν κάνουν διαπραγματεύσεις οι βορειο-ευρωπαίοι, κάθονται όλοι γύρω απ’ το τραπέζι ψάχνοντας το συμβιβασμό που θα δώσει την βέλτιστη λύση. Για να μη σου πω ότι τις πιο πολλές φορές η λύση έχει ήδη βρεθεί πριν καν κάτσουν στο τραπέζι όπου ανταλλάσσουν μόνο χαμόγελα και απόψεις για τον καιρό.

Εμείς καθόμαστε στο τραπέζι για να χτυπήσουμε το χέρι. Να υψώσουμε τη φωνή. Για να περάσει το δικό μας. Επιτυχία είναι να κερδίσουμε τη μάχη, όχι να συνεργαστούμε για να αποφύγουμε τον πόλεμο.
-Εμένα θα μου πεις ρε;

Οι ανά τον κόσμο ανεγκέφαλοι των στερεότυπων ταυτίζουν τον ατομικισμό με την ‘ιδιωτική πρωτοβουλία’.
Και πολλοί το καμαρώνουν κιόλας.
Την οποιαδήποτε προσπάθεια συνεργασίας την κοιτάζουν δύσπιστα και τη χρωματίζουν σε διάφορες αποχρώσεις του ‘κόκκινου’ ή του ροζ.

Νεοφιλελευθερισμός = ιδιωτική πρωτοβουλία
Κεϋνσιανισμός = σοσιαλισμός
Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός

Σε όλες αυτές τις ποδοσφαιρικές αναζητήσεις μεταξύ των παθιασμένων, στη χώρα μας, φιλάθλων, το μεγάλο ζητούμενο είναι ο οικονομικός ρόλος του Κράτους.

Θα πρέπει άραγε το Κράτος να είναι παραγωγός και να παράγει δημόσια αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία, οι υποδομές, η άμυνα, η ασφάλεια; ή θα πρέπει ο ρόλος του να είναι μικρός και μόνο ρυθμιστικός;

Τα προς το αριστερό τέρμα κόμματα θέλουν μεγάλο Κράτος και υψηλούς φόρους.
Θέλουν μεγάλο Κράτος γιατί πιστεύουν πως αυτό που αποκαλούμε ‘δημόσιο αγαθό’ δεν μπορεί να παραχθεί από τον ιδιωτικό τομέα, αλλά πρέπει να το παράγουμε συλλογικά, δηλαδή σαν Κράτος.

Η ομάδα που παίζει στο δεξί τέρμα θέλει περισσότερη ιδιωτική πρωτοβουλία, μικρό Κράτος, αποφάσεις από τον καταναλωτή τον ίδιο, χαμηλούς φόρους και περισσότερα λεφτά στα χέρια του καταναλωτή.

Δεν περιμένεις φυσικά από ‘μένα Βασίλη να σου εξηγήσω με δυο γραμμές ποιο απ’ τα δυο συστήματα είναι το καλύτερο.
Άσπρο/μαύρο είναι ούτως ή άλλως αντίθετο προς τον τρόπο σκέψης μου.
Το ίδιο και τα σημαιάκια και οι ταμπελίτσες.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ιδιωτική πρωτοβουλία εφόσον αυτή παίζει ποδόσφαιρο με σωστούς κανόνες και αυστηρό διαιτητή (στη χώρα μας, όταν θέλουμε να κάνουμε χιούμορ, το διαιτητή αυτόν τον λέμε ‘Επιτροπή Ανταγωνισμού’).
Ιδιωτική πρωτοβουλία σημαίνει καινοτομία, επενδύσεις και ανάπτυξη. Όχι όμως καρτέλ και ‘ξέφραγο αμπέλι’ που το τρυγούν οι ‘οξυδερκείς επιχειρηματίες’ και τα επιχειρηματικά λαμόγια, ανακαλύπτοντας τις τρύπες, θεμιτές ή ανήθικες, ενός ανεξέλεγκτου μπάχαλου.
Ενός μπάχαλου που δεν βγήκε από παρθενογένεση αλλά καλλιεργήθηκε συστηματικά.
Μαζί με το μπάχαλο της Παιδείας.
Γιατί μορφωμένος και ψαγμένος πολίτης και καταναλωτής δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχθεί αδιαμαρτύρητα μια τέτοιου είδους Οικονομία.
Δε θα μπορούσε να δεχθεί ένα κράτος που διοικείται από πολιτικούς ‘υπαλλήλους’ και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια.

Ο πολυσυζητημένος ‘αποπληθωρισμός’, δηλαδή το κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού, δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα στις τιμές και την ανταγωνιστικότητά μας αν δεν ελεγχθούν τα καρτέλ και τα υπερκέρδη τους.
Και εδώ χρειάζεται Κράτος.
Χρειάζεται μια ανεξάρτητη Επιτροπή Ανταγωνισμού και όχι η αθλιότητα και αστειότητα που έχουμε σήμερα στη θέση της. Διαφορετικά, το μόνο που θα έχουμε πετύχει με τη μείωση του εργατικού κόστους θα είναι τα μεγαλύτερα κέρδη. Και πάλι, ο εργαζόμενος θα έχει έτσι πληρώσει το μάρμαρο.

Ούτε με το μεγάλο Κράτος έχω πρόβλημα. Εφόσον αυτό είναι αποτελεσματικό και παραγωγικό, διαφανές και αδιάφθορο, και το πληρώνουμε από τους φόρους μας και όχι με ελλείμματα και εξωτερικό δανεισμό, που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν.

Ακόμα: κανένα πρόβλημα με το μεγάλο Κράτος που διατηρεί την ιδιοκτησία και μόνο της υποδομής και των μέσων παραγωγής των δημόσιων αγαθών, παραχωρώντας όμως την εκμετάλλευση στον ιδιωτικό τομέα, κάτω από αυστηρό ρυθμιστικό έλεγχο για τη διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος.

Να στο πω και αλλιώς Βασίλη: Ναι στο μεγάλο Κράτος, όταν αυτό σημαίνει μεγάλες δημόσιες επενδύσεις, αλλά όχι μεγάλη δημόσια κατανάλωση.

Και δυο τρία πραματάκια ακόμα Βασίλη για να δεις πόσο λάθος είναι τα σημαιάκια και τα ταμπελάκια, παρόλα όσα σου λένε οι πολιτικοί για να σε πολώνουν και να σου υφαρπάξουν την ψήφο.

Κατ’ αρχήν, με την απόλυτα ατομικιστική ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, όπως την περιέγραψα παραπάνω, Έλληνας και σοσιαλισμός είναι σχήμα οξύμωρο.

Κι εδώ είναι και το μεγάλο σου μπέρδεμα Βασίλη.
Γιατί θες ιδιωτική πρωτοβουλία για τον εαυτό σου και το τζιπ σου, αλλά σοσιαλισμό για όλους τους άλλους που θα πρέπει να φτιάξουν το δρόμο που θα το οδηγήσεις.

Γιατί μη μου πεις ρε Βασίλη ότι το ποδόσφαιρο και η φοροδιαφυγή δεν είναι τα δύο εθνικά μας σπορ.

Να και κάποια άλλα οξύμωρα γι αυτούς που αρέσκονται στα ταμπελάκια:

Ένας από τους αξιολογότερους επιχειρηματίες και στοχαστές που έχει να δείξει η χώρα μας, ο Ανδρέας Βγενόπουλος, διαβεβαιώνει ότι ο μόνος δρόμος μπροστά για την Ελλάδα είναι οι δημόσιες επενδύσεις.

Η ‘νεοφιλελεύθερη’ ΝΔ καταριέται το ναό του νεοφιλελευθερισμού, το ΔΝΤ, το οποίο μας φέρνει στην Ελλάδα το ‘σοσιαλιστικό’ ΠΑΣΟΚ!

Η Σουηδία, το πρότυπο του Πρωθυπουργού μας και ο περιβόητος ‘τρίτος δρόμος’, έχει μηδέν δημοσιονομικό έλλειμμα, ενώ η Αγγλία, το λίκνο του καπιταλισμού, έχει ελλείμματα σαν τα δικά μας.

Να λοιπόν Βασίλη γιατί δεν πρέπει να είσαι ποδοσφαιρόφιλος και γιατί η μόνη ομάδα που θα πρέπει να υποστηρίζεις είναι η Εθνική Ελλάδος.

Ξέρω τώρα τι θα μου πεις.
-Απ’ έξω κι εκ του ασφαλούς εύκολη είναι η κριτική και τα λόγια, αλλά για μπες στο γήπεδο να δεις πόσα απίδια βάζει ο σάκος!
Δεν παίζω μπάλα Βασίλη.
Ούτε ‘γω, ούτε ο Βγενόπουλος.
Εκτός αν κατέβει μαζί μας και η Τζούλια.
Τότε το ξανασυζητάμε!
Μέχρι τότε όμως τα μεταπολιτευτικά ταμπελάκια ΤΕΛΟΣ!


Η. Χαραλαμπίδης

Νέα, σκληρότερα μέτρα

Μην έχετε την παραμικρή αυταπάτη.
Τα νέα μέτρα που θα ανακοινώσει αυτές τις μέρες ο Πρωθυπουργός θα είναι αναμφίβολα δυσβάστακτα.
Μεταξύ άλλων λοιπόν κόβονται και τα ακόλουθα:

-Ανεπάγγελτοι πολιτικοί
-Ξανθιές τηλεπαρουσιάστριες
-Πολιτικοί με IQ μικρότερο του 60
-Μοχίτο και αστακο-μακαρονάδες
-Πολιτικοί που διαβάζουν το λόγο τους
-Όλα τα μωρά στην πίστα
-Και πάνω απ’ όλα: κόβονται οι βλάκες!

Η. Χαραλαμπίδης

Τζούλια Αλεξανδράτου

Μόνο η τρέλα πουλάει σήμερα Βασίλη.
Από τα bushisms του τέως πλανητάρχη, τις πιτσιρίκες του Berlusconi, το καράτε και τις αρκούδες του Putin, μέχρι την καρδάρα του Πάγκαλου.

Δείξε μου έναν, μόνο έναν, Βασίλη που πούλησε τρέλα και δεν έγινε διάσημος.

Σήμερα, ακούω, η Τζούλια έκανε μήνυση στον Παπαδημούλη γιατί την αποκάλεσε πορνοστάρ. Και θέλει, λέει, να την καλέσει ο Πετσάλνικος στη Βουλή για να δώσει εξηγήσεις στο Σώμα!

Αν τώρα νομίσεις ότι αυτό είναι απλά μια «ξανθιά ελαφρότητα», ξανασκέψου το.
Είναι μια καλά υπολογισμένη κίνηση, με συμβούλους μάρκετινγκ, επικοινωνιολόγους, δικηγόρους και πολλούς άλλους. Με την κίνηση αυτή, ανεβάζει η Τζούλια το κασέ της κατά μερικά εκατομμύρια ευρώ.

Πούλα τρέλα λοιπόν Βασίλη κι άσε το ΔΝΤ, τον αποπληθωρισμό και τη χρεοκοπία μας σε άλλους.
Κι εγώ τρέλα πουλάω γράφοντας αυτές τις δυο γραμμές.
Γιατί, πού ξέρεις, μπορεί να μου κάνει κι εμένα καμιά μήνυση η Τζούλια και να γίνω έτσι κι εγώ διάσημος.
Άσχημα θα ‘τανε;


Η. Χαραλαμπίδης

Μια πάπια μα ποια πάπια;

ε, μιας και μας μπήκε πια για τα καλά η άνοιξη, είπα κι εγώ, σιγά-σιγά, να ξαναρχίσω το περικύκλωμα της λίμνης του Kralingen. Πεντέμισι χιλιόμετρα η περίμετρος του παράδεισου αυτού. Αλλά θες η εξάμηνη απουσία, θες κάποιο τσιγαράκι στη ζούλα πού και πού, 35 λεπτά ο χρόνος μου (αντί για 29 πέρσι).

Εκεί κάπου στην τελική ευθεία κοντοστάθηκα λίγο.
Όχι από το τρέξιμο, αλλά γι’ αυτό που έβλεπα.

Δυο μεγαλόσωμες καφεπράσινες πάπιες, πιασμένες ράμφος-ράμφος, έδιναν τη μάχη της ζωής τους.
Άγριο το θέαμα.
Τα φτερά παφλάζανε στο νερό με τόση βία που σίγουρα κάποια θα έπρεπε να είχαν σπάσει.
Απαρέγκλιτη η αποφασιστικότητα για νίκη. Αγώνας μέχρι θανάτου.
Ο πιο αδύνατος άρχισε μετά από λίγο να εξαντλείται.
Ο δυνατός τον κρατούσε όλο και πιο πολύ κάτω απ το νερό.
Να τον πνίξει.
Σε απόσταση ανάσας το θηλυκό, εμψύχωνε τους μονομάχους με ένα τραγούδι τόσο δυνατό που πρέπει να ακουγόταν χιλιόμετρα.
Προσκαλούσε έτσι το νικητή.
Προσκαλούσε το ταίρι εκείνο που θα της έκανε τα υγιέστερα παπάκια.

Κι έτσι όπως χάζευα μου ‘ρθε στο μυαλό το μνημειώδες πόνημα του Κάρολου Δαρβίνου (φωτογραφία)  «Η Καταγωγή των Ειδών» (1). Ο ακρογωνιαίος λίθος του καπιταλισμού και του κοινωνικού Δαρβινισμού:

-The survival of the fittest.
-Η επικράτηση, επιβράβευση, και κοινωνική καταξίωση του ισχυρότερου.
-Η ταπείνωση, η αποδοκιμασία και η διαπόμπευση του ασθενέστερου.

Ανελέητο το παιχνίδι των αγορών. Δε χωράει συμπόνια, κατανόηση, ευαισθησίες.

Ένας άλλος Κάρολος, ο Dickens, έγραφε στο David Copperfield πως στη Βικτωριανή εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, τα κρεβατάκια των παιδιών που δούλευαν στα ανθρακωρυχεία του Λίβερπουλ παρέμεναν πάντα ζεστά, γιατί το ένα ερχόταν να ξυπνήσει το άλλο για να αλλάξουν βάρδια. Δεκάξι ώρες τη μέρα, 7 μέρες τη βδομάδα.

Την ίδια εποχή, στο Newport του Rhode Island, στις χοροεσπερίδες των Vanderbilt και των άλλων βαρόνων του χάλυβα, των σιδηροδρόμων και της ναυτιλίας, οι προσκεκλημένοι άναβαν τα πούρα τους με εκατοδόλαρα (στη φωτογραφία το Breakers: το 'εξοχικό' των Vanderbilt).

Και μαζί με το Δαρβίνο –συνειρμούς που κάνει κάποιες φορές το μυαλό μας ρε συ Βασίλη- μου ‘ρθε και πάλι στο νου η κυρία Μέρκελ και η Γερμανία της.

Είδα μπροστά μου τους γιγαντόσωμους γαλανομάτες Αρίους να κατεβαίνουν καλπάζοντας απ’ τις χιονισμένες κορυφές του Καυκάσου για να κατακτήσουν την Ινδία και τον υπόλοιπο κόσμο, πριν από 7.000 χρόνια.

Είδα και το Άουσβιτς με την καγκελόπορτα της εισόδου του να γράφει «arbeit macht frei», και τον Γιόζεφ Μένγκελε, το γιατρό του στρατοπέδου, να διεξάγει την ‘επιστημονική’ του έρευνα στη γενετική, για την καθαρότητα της φυλής, πάνω σε εξαθλιωμένα ανθρώπινα κουρέλια. (2)

Και θυμήθηκα κάτι που μου ‘χε πει ο γιος μου πριν κάνα δυο χρόνια:

-Φαντάζεσαι, μου ‘χε πει, αν πριν από 70 χρόνια οι Αμερικάνοι, που τους βρίζουμε καθημερινά, δεν τα ‘χαν καταφέρει και τόσο καλά, πώς θα ‘ταν ο κόσμος μας σήμερα; (3)

Όπως το σκέφτηκα ανατρίχιασα, έτσι ιδρωμένος που ήμουνα.
Είχε πέσει ο ήλιος κι έπιανε ψυχρούλα φαίνεται.
Και κάνοντας μεταβολή, συνέχισα για τα τελευταία 500 μέτρα προς το σπίτι.


Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ:

(1): Charles R. Darwin (1859) On the Origin of Species by Means of Natural Selection, or The Preservation of Favoured Races in the Struggle for Life. London: John Murray, Albemarle Street [πρώτη έκδοση 1859]. [Η μικρή μου βιβλιοθηκούλα καυχιέται μια 5η Έκδοση (1869), και το λέω έτσι ξεδιάντροπα μιας και, ακόμα, τα βιβλία δεν αποτελούν τεκμήριο διαβίωσης!]

(2): Ο Χίτλερ τον παρασημοφόρησε γι αυτή του την έρευνα. Όταν μετάφεραν τις σημειώσεις του απ’ το Άουσβιτς, γέμισαν δυο βαγόνια. Οι δημοσιεύσεις του, και των άλλων ‘επιστημόνων’ κατέκλυζαν τα ιατρικά περιοδικά της εποχής. Δε θέλετε να ξέρετε τι έκανε. Κι αν έχετε αδύνατο στομάχι, σας συμβουλεύω να μην το ψάξετε. Τον βρήκαν πνιγμένο στη Βραζιλία μετά από 35 χρόνια.

(3): Εγώ μια φορά, παρά την ατίθαση χρυσή μου χαίτη, δε θα την είχα βγάλει καθαρή...

Ένα κόκκινο αυγό

Φίλος και γείτονας ο Χρήστος.
20 χρόνια τώρα.
Από τότε που ο Ευκλείδης ήτανε μωρό, κάθε χρόνο στην Ανάσταση, του έδινε ένα κόκκινο αυγό.
20 χρόνια τώρα.
Ο Ευκλείδης δεν ακολουθεί πια.
Κι εγώ, για πρώτη φορά, δεν πήγα φέτος να φέρω το Φως.

Θες κάτι ο βρωμόκαιρος, θες κάποιοι φίλοι που περιμέναμε σπίτι για τη μαγειρίτσα της Ντόλυς, πεσ’το όπως θες.

Λαμπρή σήμερα, και χτυπάει το κουδούνι.
Στην πόρτα ο Χρήστος.
Με το λαμπριάτικο κοστούμι του και, καμαρωτός, με την καινούργια του γραβάτα.
Δώρο της κόρης του.

--Είπα να περάσω για τα Χρόνια Πολλά.

Κι όπως κάθισε για ένα γρήγορο καφεδάκι και μια φέτα τσουρέκι, άφησε διακριτικά στο τραπεζάκι δίπλα του, χωρίς να πει λέξη, ένα κόκκινο αυγό.

Πώς θα αποτιμούσαν άραγε οι ‘αγορές’ μια τέτοια χειρονομία, Βασίλη;
Μήπως, άραγε, η απαρέγκλιτη επιδίωξη μιας σε τελική ανάλυση άσκοπης καθημερινότητας μας έχει απογυμνώσει από κάποιες ανθρώπινες αξίες;
Που τελικά είναι και το μόνο που έχει σημασία;

Λίγοι από τους φοιτητές μου θα το καταλάβουν αυτό.
Και μπορεί να ‘χουν και δίκιο.

Η. Χαραλαμπίδης

Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης

Πάντα γράφω κάτι Μεγάλη Πέμπτη.
Δεν ξέρω γιατί.
Όπως λοιπόν έκανα ζάπινγκ στο σκουπιδότοπο, έπεσα πάνω σε ένα από εκείνα τα τηλεοπτικά κοριτσάκια με το μεγάλο μικρόφωνο που γυρίζουν τους δρόμους παίρνοντας συνεντεύξεις απ τους διαφόρους αργόσχολους.
Το θέμα βέβαια σήμερα ήταν «πώς θα περάσετε φέτος το Πάσχα».
Ανάμεσα σε πολλούς άλλους, ρώτησε κι έναν παλαίμαχο της ζωής.
Ένα παροπλισμένο καράβι.
40 χρόνια πλήρωνε τους φόρους του, τις εισφορές του, τις υποχρεώσεις του.
Όλα στο ακέραιο.
Αποβλέποντας σε κάποια καλύτερα γηρατειά με λίγη, έστω, αξιοπρέπεια.
Σ’ ένα παγκάκι τώρα μαζεμένος, αναπολούσε, κομπολόι, τα χρόνια που πέρασαν.
Και που δε θα ξανάρθουν.
Το Πάσχα του 1972 και το λαμπριάτικο κοστούμι του.
Την πρώτη σχολική τσάντα του Τάκη.
[ακριβή είναι Φιλίτσα, αλλά θα βγάλει όλο το δημοτικό μ' αυτή]
Το κυριακάτικο αρνάκι στο φούρνο της Φιλίτσας μετά την εκκλησία.

-Εσείς πώς θα περάσετε εφέτος το Πάσχα; τον ρώτησε το κοριτσάκι με το μικρόφωνο.
Αυτός, με το κουρασμένο εκείνο χαμόγελο αυτών που τα έχουν δει όλα, απάντησε:

-Δε βαριέσαι. Εκεί που ‘ναι να φας 5 αυγά, φάε 4. Θα γλυτώσεις και τη χοληστερίνη.

Προσπαθώ για ώρα τώρα να το σχολιάσω, και δεν μπορώ.
Δεν μου ‘ρχονται οι λέξεις.
Δεν έχω την ικανότητα.
Ούτε τη γνώση.
Δε με βοηθάει η Μέρκελ.
Ούτε ο Σαρκοζί.
Ούτε ο Παπακωνσταντίνου ή ο Αλογοσκούφης.
Ούτε η Αλέκα ή ο πιτσιρικάς.

Αφήνω λοιπόν το σχόλιο σε ‘σενα Βασίλη.
Πες πως είν' το δώρο μου για το Πάσχα.
Μαζί με πολλές ευχές, για Καλή Ανάσταση.


Η. Χαραλαμπίδης