(Ανοίξτε τα ηχεία σας)
Κείνο που με τρώει, ‘κεινο που με σώζει
είναι που ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη
είναι που ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη
~~
Στυγερό και αιμοδιψή δολοφόνο τον αποκάλεσαν όλα τα κανάλια.
Και πώς αλλιώς να τον πουν αφού έβαψε τα χέρια του με αίμα αθώων;
Εγώ όμως άλλο είδα, άλλο άκουσα κι άλλο έμαθα.
Είδα ένα 23χρονο φοβισμένο παιδί.
Όμορφο παλικάρι (και οι ‘συνθήκες’ των φυλακών σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι οι ιδανικότερες, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ).
- «αφόρητη η ζωή στη φυλακή μάνα», έλεγε στη μητέρα του στο τηλέφωνο.
Συντετριμμένος ο πατέρας ζήτησε δημόσια συγνώμη για τις πράξεις του παιδιού του.
Μια χαρά παιδί ήτανε.
Σπούδασε (οφθαλμίατρος ή κάτι τέτοιο θαρρώ).
‘Έκανε και το στρατιωτικό του.
Όλα μια χαρά και όλα με πάσα τάξη.
Μετά, με δανικά λεφτά, εμπιστεύτηκε δουλέμπορους για να τον φέρουν, απ τα άδυτα της Σιβηρίας, στη Γη της Επαγγελίας.
Να βρει την τύχη του στο «Ελληνικό Όνειρο»..
Τι μεσολάβησε από τότε μέχρι προχθές που ‘βαλε το πιστόλι στον κρόταφο;
Κανείς δεν ξέρει. Και κανείς ποτέ δεν θα μάθει.
Κρίμα το παιδάκι, κι αυτοί που πήρε μαζί του.
Οι τηλε-(ιατρο)δικαστές όμως την τιμητική τους και πάλι.
Μια βδομάδα τώρα, σαν να μην υπήρξε άλλη είδηση.
Μαζί τους στα παράθυρα και οι ‘επικοινωνιακοί’ πολιτικοί μαϊντανοί.
Με πρώτη και καλύτερη το μαϊντανό Απασών των Ρωσιών, τη Λιάνα την Κανέλλη.
[ex cathedra βλέπεις, μιας και Ρώσος ήταν ο Μαξίμ Ζελίμ]
Όλοι μαζί σε τελετουργικό εκστασιασμό μαύρης μαγείας.
Να πέσουν κεφάλια.
Να υποβληθούν παραιτήσεις.
-«Μα δεν υπάρχει καμιά ευθιξία;»
-«Σίγουρα υπάρχει πολιτική ευθύνη για την απόδραση»
-«Γιατί δε γύρισε ο Βουλγαράκης στην Αθήνα;»
-«ένα παπούτσι φορούσε όταν τον βρήκαν, κυρία ιατροδικαστή;»
-«είχε πάθει κρυοπαγήματα;»
-«οι πατούσες του μυρίζανε τυρί;»
-«τι ώρα κατούρησε χθες το βράδυ, κυρία ιατροδικαστή;»
-«και τι έκανε το ΠΑΣΟΚ 20 χρόνια για να μην κατουράνε οι φυγάδες όποτε τους αρέσει;»
Μικρό διάλειμμα για διαφημίσεις και επανερχόμαστε.
Και κάθεται ‘κει δα ο φίλος μου ο κυρ-Τάσος ο φαναρτζής και τους κοιτάζει αποχαυνωμένος.
Τουρτουρίζοντας, με μια κουβέρτα στους ώμους του.
Γιατί δε δώσανε φέτος το επίδομα θέρμανσης όπως είχανε υποσχεθεί.
Άλλα πράματα όμως απασχολούν το μυαλό του:
Και πώς αλλιώς να τον πουν αφού έβαψε τα χέρια του με αίμα αθώων;
Εγώ όμως άλλο είδα, άλλο άκουσα κι άλλο έμαθα.
Είδα ένα 23χρονο φοβισμένο παιδί.
Όμορφο παλικάρι (και οι ‘συνθήκες’ των φυλακών σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι οι ιδανικότερες, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ).
- «αφόρητη η ζωή στη φυλακή μάνα», έλεγε στη μητέρα του στο τηλέφωνο.
Συντετριμμένος ο πατέρας ζήτησε δημόσια συγνώμη για τις πράξεις του παιδιού του.
Μια χαρά παιδί ήτανε.
Σπούδασε (οφθαλμίατρος ή κάτι τέτοιο θαρρώ).
‘Έκανε και το στρατιωτικό του.
Όλα μια χαρά και όλα με πάσα τάξη.
Μετά, με δανικά λεφτά, εμπιστεύτηκε δουλέμπορους για να τον φέρουν, απ τα άδυτα της Σιβηρίας, στη Γη της Επαγγελίας.
Να βρει την τύχη του στο «Ελληνικό Όνειρο»..
Τι μεσολάβησε από τότε μέχρι προχθές που ‘βαλε το πιστόλι στον κρόταφο;
Κανείς δεν ξέρει. Και κανείς ποτέ δεν θα μάθει.
Κρίμα το παιδάκι, κι αυτοί που πήρε μαζί του.
Οι τηλε-(ιατρο)δικαστές όμως την τιμητική τους και πάλι.
Μια βδομάδα τώρα, σαν να μην υπήρξε άλλη είδηση.
Μαζί τους στα παράθυρα και οι ‘επικοινωνιακοί’ πολιτικοί μαϊντανοί.
Με πρώτη και καλύτερη το μαϊντανό Απασών των Ρωσιών, τη Λιάνα την Κανέλλη.
[ex cathedra βλέπεις, μιας και Ρώσος ήταν ο Μαξίμ Ζελίμ]
Όλοι μαζί σε τελετουργικό εκστασιασμό μαύρης μαγείας.
Να πέσουν κεφάλια.
Να υποβληθούν παραιτήσεις.
-«Μα δεν υπάρχει καμιά ευθιξία;»
-«Σίγουρα υπάρχει πολιτική ευθύνη για την απόδραση»
-«Γιατί δε γύρισε ο Βουλγαράκης στην Αθήνα;»
-«ένα παπούτσι φορούσε όταν τον βρήκαν, κυρία ιατροδικαστή;»
-«είχε πάθει κρυοπαγήματα;»
-«οι πατούσες του μυρίζανε τυρί;»
-«τι ώρα κατούρησε χθες το βράδυ, κυρία ιατροδικαστή;»
-«και τι έκανε το ΠΑΣΟΚ 20 χρόνια για να μην κατουράνε οι φυγάδες όποτε τους αρέσει;»
Μικρό διάλειμμα για διαφημίσεις και επανερχόμαστε.
Και κάθεται ‘κει δα ο φίλος μου ο κυρ-Τάσος ο φαναρτζής και τους κοιτάζει αποχαυνωμένος.
Τουρτουρίζοντας, με μια κουβέρτα στους ώμους του.
Γιατί δε δώσανε φέτος το επίδομα θέρμανσης όπως είχανε υποσχεθεί.
Άλλα πράματα όμως απασχολούν το μυαλό του:
-«Δε βάφει πια ο κόσμος τ’ αυτοκίνητα»
-«ακριβύνανε και οι μπογιές..»
-«ο μεγάλος πάει λύκειο του χρόνου»
-«σφίξανε και οι τράπεζες τα καταναλωτικά..»
Βαστάει στο χέρι του το τηλεχειριστήριο. Αλλά το δάχτυλο δεν πάει στο αναθεματισμένο εκείνο το κουμπάκι που λέει OFF. Και περιμένει παραλυμένος τη συνέχεια, βλέποντας εντωμεταξύ ένα κοριτσάκι να διαφημίζει το καινούργιο του κινητό που το κουνάς και παίζει μουσική.[1]
Έτσι, μες στη μιζέρια του, ο ‘κυρίαρχος καταναλωτής’ βοηθάει τους καναλάρχες να πλουτίζουν ακόμα περισσότερο, για να μπορούν να του προσφέρουν ακόμα πιο πολλά σκουπίδια στο μέλλον.
Αλλά οι καναλάρχες κυρ-Τάσο, που τόσο κόπτονται για την έγκυρη ‘ενημέρωση’ σου, για το ιερό λειτούργημα της δημοσιογραφίας, και για το ρόλο της στη σύνταξη μιας δημοκρατικής και δίκαιας Πολιτείας για σένα και τα παιδιά σου, δεν μένουν στον Κορυδαλλό ούτε συγχνωτίζονται με το Ντίκο τον μπακάλη στο ταβερνάκι της γειτονιάς.
Ούτε τους νοιάζει αν πλημμυρίζει η Καλιρρόης κάθε φθινόπωρο.
Ούτε αν τα πανεπιστήμιά μας είναι μπάχαλο.
Τα δικά τους τα παιδιά σπουδάζουν στο Harvard, τo Stanford και το Princeton.
Εκείνοι συγχνωτίζονται με τον Clinton, τον Bill Gates και τον Mike Dell.
Στο Chamonix, το Montreux και το Davos.
Και το μόνο που δεν τους απασχολεί είναι ο Μαξίμ Ζελίμ.
Γι’ αυτό πάτα το επιτέλους το ρημαδιασμένο το κουμπάκι κυρ-Τάσο και πιάσε ένα καλό βιβλίο στα χέρια σου. Κι αντί να μαθαίνεις για τη Ρωσία μέσα απ’ το δράμα του Μαξίμ Ζελίμ, μάθε απ’ τον Τολστόι και τον Ντοστογιέφσκι. Δεν θα το μετανιώσεις. Και να σου πω και κάτι; σου υπόσχομαι πως έτσι θα γίνεις και καλύτερος άνθρωπος.
Τόσο καλός που θα μπορείς πια εύκολα να πετάς τα τηλεοπτικά σκουπίδια, που επιμελώς σου σερβίρουν, στο μόνο χώρο που δικαιωματικά ανήκουν: Στις χωματερές του μυαλού σου.
Τότε και μόνο τότε θα γίνεις ελεύθερος άνθρωπος και ‘υπολογίσιμος’ πολίτης και ψηφοφόρος..
Τότε και μόνο τότε, εσύ ο ίδιος, και μόνο εσύ, θα μπορέσεις να φτιάξεις με τα χέρια σου την Πολιτεία που ονειρεύεσαι.
Όνειρα;
Ε, αυτά δεν είναι που μας τρώνε;
Αλλά και που μας σώζουν!
Ε, αυτά δεν είναι που μας τρώνε;
Αλλά και που μας σώζουν!
Η. Χαραλαμπίδης
[1] Όπως και κείνο κει το τζιπ ρε παιδιά που ενώ κάνει 34,000 ευρώ μπορείς να το αποκτήσεις με 50 μηνιαίες δόσεις των 340 Ευρώ. Σαράντα χρόνια μαθηματικά σπουδάζω, αυτή την άσκηση δε μπορώ να τη λύσω!!
