Τηλεδίκες

Έτσι όπως μάζευα και πάλι τις βαλίτσες μου για την αυριανή αναχώρηση στη μακρινή Σιγκαπούρη, ‘κεί δα που χάζεβα απ' το παράθυρο της αετοφωλιάς μου το ηλιοβασίλεμα στη λίμνη Kralingen, ρουφώντας ένα παγωμένο viu manent cabernet sauvignon special selection και ακούγοντας το δεύτερο κονσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του Ραχμάνινοφ με τον αξεπέραστο Βλαδίμηρο Χόροβιτς και τη φιλαρμονική της Νέας Υόρκης, μου ‘ρθε να γράψω δυο γραμμές.
Έτσι, στην τούρλα του Σαββάτου.
Χωρίς να το ‘χω προγραμματίσει.
Spontaneously, που λένε κι' οι Κινέζοι.
[Να μη σας αφήσω και παραπονεμένους για τρεις βδομάδες!]

Δυο γραμμές για τις τηλε-δίκες και τους τηλε-δικαστές.

Όταν δεν υπάρχει συγκροτημένο Κράτος, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.
Όταν η Δικαιοσύνη είναι σε αποσύνθεση, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.
Όταν στήνουν χορό τα λαμόγια και θριαμβεύει η ατιμωρησία, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.

Όταν ο Πρωθυπουργός παραμένει παρατηρητής μαθητευόμενων μάγων, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.
Όταν η διαπλοκή ΜΜΕ και Αντιπολίτευσης παραμένει πανίσχυρη, και όταν η μόνη αντιπολιτευτική στρατηγική είναι η ‘πολιτική φθορά’ της Κυβέρνησης με αποκαλύψεις σκανδάλων σε τηλεοπτικές χαβούζες, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.
Όταν ο πολιτικός θα πουλούσε και τη μάνα του για πέντε λεπτά τηλε-(εκ)παραθύρωσης, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.

Όταν, μέσα σ' ένα υποτυπώδες ρυθμιστικό πλαίσιο, τα πάντα θυσιάζονται στο βωμό της τηλεθέασης, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.
Όταν τα μόνα που μας ενδιαφέρουν είναι τα lifestyle, τα reality, και ο κιτρινισμός, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.
Όταν η Οικονομία εξαρτάται απ’ το πότε τα μαθητούδια θ’ αλλάξουν κινητό, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.
Όταν όλα είναι στον αέρα, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.

Οι μόνοι που δε φταίνε όμως είναι οι τηλε-δικαστές.
Αυτοί τη δουλειά τους κάνουνε.
Και πολύ καλά μάλιστα.

Au revoir και 再见 παιδιά.
Τα ξαναλέμε τέλος Νοέμβρη.
Για την ώρα, πίσω στις βαλίτσες μου.
Και στο viu manent..

Η. Χαραλαμπίδης

Και πάλι η Έλενα Παπαρίζου

Το ότι μπήκαμε στην πεντάδα ήταν κάτι που κανείς δεν περίμενε. Ούτε καν η ίδια η Έλενα. «δεν το πιστεύω..» ακούστηκε να λέει όπως ανακοινώνονταν οι προκρίσεις.

Όταν την ξανάδα απόψε, το πρώτο πράμα που μου ‘ρθε στο μυαλό ήταν εκείνο που ‘χε πει ο John Cleese στην Jamie Lee Curtis στην αριστουργηματική και ξεκαρδιστική εκείνη κωμωδία «A Fish Called Wanda»:

You are the sexiest, most beautiful thing I have ever seen in my entire life.

Και ο Φωκάς Ευαγγελινός το γνώριζε πολύ καλά αυτό. Η όλη του προσπάθεια, και σήμερα και το Μάϊο, ήταν να τονίσει και αναδείξει, σε όλο του το μεγαλείο, αυτόν τον αισθησιασμό: Η κάθε της κίνηση, το κάθε κλάσμα δευτερολέπτου της όλης σκηνικής της παρουσίας είχε αυτό το σκοπό και μόνο.
[Να, κάτι τέτοια ‘τεχνοκριτικά’ έλεγα τις προάλλες και με αποκάλεσε “you dirty old man” η νεαρά δεσποινίς της παρέας].

Για μας τους μουσικούς(!), το τραγουδάκι καλούτσικο ήτανε, αλλά άλλο πράμα κέρδισε…

Αν ο Ευαγγελινός ήταν Βρετανός θα είχε ήδη παρασημοφορηθεί απ’ τη Βασίλισσα.
Γιατί είναι όντως ιδιοφυής.
Κρίμα που δεν έχω κόρη.
Να του τη στείλω.

Η. Χαραλαμπίδης

Ακρότητες

Πέρασα το προηγούμενο σαββατοκύριακο στην Αθήνα.
Κάνα-δυο δουλίτσες, κάποιοι φίλοι, και μια ηλικιωμένη μητέρα που χρειάζεται πια όλο και περισσότερη προσοχή και φροντίδα στα 80 της.

Θα ξεκινήσω με μια ιστοριούλα για την ευγενή τάξη των οδηγών ταξί. Μια τάξη που καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε ποτέ να πειράξει, μιας και αν έχεις τον ταξιτζή μαζί σου έχεις την καλύτερη και φθηνότερη διαφήμιση που υπάρχει. Τύφλα να ‘χουν τα τηλε-παράθυρα και τα τσοντοκάναλα του Χριστίδη.

Βόλευε το Intercontinental στη Συγγρού και αποφάσισα να μείνω ‘κεί αυτή τη φορά.
Και μιας και κανείς απ’ τους φανατικούς αναγνώστες σου Βασίλη δεν εδέησε να με βολέψει αυτοκινητιστικά, κυκλοφόρησα με ταξί.
Μπροστά λοιπόν στην είσοδο του Intercontinental, 20 μέτρα από την πόρτα, περιμένουν τα ταξί στη σειρά. Αν όμως πας να πάρεις ένα, think again! Ιδού η στιχομυθία που διεμείφθει:

-ελεύθερος;
-όχι κύριος..
-δηλαδή τι κάνεις εδώ; Διάλλειμα για τσιγαράκι; Άμα είναι να περιμένω.
-εξυπηρετώ το ξενοδοχείο.
-Και γω πελάτης του ξενοδοχείου είμαι.
- ...
-Δηλαδή άμα σε φωνάξει ο ‘ναύαρχος’ φεύγουμε;
-Φεύγουμε.

Πάω λοιπόν στο ‘ναύαρχο’. «ταξί θέλετε κύριε;», μου λέει. «μάλιστα», του λέω. Φρουουου, η σφυρίχτρα. Τσουπ. Μπροστά μου ο ευγενής οδηγός ταξί. Μου παίρνει το laptop απ’ το χέρι, μου ανοίγει την πόρτα, κλπ., κλπ. Προχωρημένα πράματα. Ευρωπαϊκά.
Ξέρετε όμως πόσο πήγε η σφυρίχτρα; Δύο ευρώ καπέλο. Θεωρείται, λέει, κλήση.
Αυτά κύριε Λιάπη.

Από το απλό αυτό παράδειγμα, από το χασάπη που είτε θα σου ‘τυλίξει’ το φιλέτο μαζί με καπαμά ή θα στο χρεώσει με καπέλο, απ’ το συνεργείο που άμα ζητήσεις απόδειξη την επόμενη φορά θα σου βγάλει το αυτοκίνητο σκάρτο, και απ’ το φακελάκι του γιατρού μέχρι το Ρεγκουζικό γρηγορόσημο, απ' τα τηλεπαιχνίδια και τσοντοκάναλα του Χριστίδη μέχρι τα κλεφτρόνια του λαθρεμπορίου πετρελαιοειδών, η διαφθορά έχει εξαπλωθεί και διαβρώσει σε τέτοιο βαθμό τους κοινονικοοικονομικούς μας μηχανισμούς που τ’ ακούω λίγο βερεσέ αυτά τα zero tolerance του κυρίου Καραμανλή. Όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί δε μπορεί. Και θα κριθεί τελικά -και ίσως άδικα- απ' το αποτέλεσμα και όχι απ' τις προθέσεις.

Από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις άραγε όταν η ‘αρπαχτή’ έχει γίνει εθνικό μας σπορ; Όταν οι καναλάρχες με τα διάφορα lifestyle και παρεμφερή τηλεοπτικά σκουπίδια τους έχουν πείσει τον κυρ-Τάσο τον φαναρτζή ότι πρέπει και δικαιούται να έχει το ίδιο lifestyle και βιοτικό επίπεδο με τον Αγγελόπουλο και τον Βαρδινογιάννη; Κι’ ότι αν δεν το καταφέρει θα είναι κοινωνικός ‘loser’ και απορριπτέος; Όταν μαθητούδια ξοδεύουν 300 Ευρώ για ένα ζευγάρι παπούτσια και ο μπαμπάς καμαρώνει αντί να τους κόψει τα πόδια;

Πρώτοι στη διαφθορά είμαστε στην Ευρώπη, και στο επίπεδο της Κένυας διεθνώς.

Αν θέλετε το πιστεύετε αν θέλετε όχι: μέχρι πρότινος, απαγορευόταν στη Σιγκαπούρη η κυκλοφορία του Κοσμοπόλιταν! Το περιοδικό προβάλει, λέει η Κυβέρνηση, ένα lifestyle που δε συνάδει με τη γενικότερη ‘κοινωνική φιλοσοφία’ του λαού.
Αντιδημοκρατικό ε;
Αλλά ας μη πιάσουμε σήμερα το μεγάλο αυτό θέμα.
Αν θέλετε όμως, στείλτε μου το δικό σας ορισμό της ‘δημοκρατικότητας’.
Στην Ολλανδία, δημοκρατικό είναι τα καφενεία να πουλάνε ναρκωτικά και να ‘χει γίνει το Άμστερνταμ ο διεθνής ‘παράδεισος’ των ναρκωτικών.
Στη χώρα μας, δημοκρατικό είναι να υπάρχουν τηλεοπτικοί σταθμοί όπως αυτοί του κυρίου Χριστίδη.
Και στην Ευρώπη, δημοκρατικό είναι οι τρεις στους τέσσερεις Ευρωπαίους να μη θέλουν την Τουρκία στην ΕΕ, ενώ οι 25 κυβερνήσεις τους αποφασίζουν ομόφωνα την έναρξη των διαπραγματεύσεων.
Ας μου δώσει επιτέλους κάποιος ρε παιδιά αυτόν το ρημαδιασμένο ορισμό της δημοκρατίας!

Και την ατιμωρησία πού την πάτε;
Στη Σιγκαπούρη[1] αν πετάξεις γόπα στο δρόμο το πρόστιμο είναι χιλιάρικο. Η δολοφονία και το εμπόριο ναρκωτικών τιμωρούνται με θάνατο.
Έχετε πρόβλημα μ’ αυτό;
Εγώ κανένα.
Ποτέ όμως δεν κλείδωσα την πόρτα μου, ποτέ δεν έσφιξα την τσάντα μου, ποτέ δεν φοβήθηκα να περπατήσω, δύο η ώρα το πρωί, ακόμα και στα πιο σκοτεινά σοκάκια του Little India και του Chinatown (και μη ρωτήσεις Βασίλη τι δουλειά είχα ‘κει τέτοια ώρα…).

[παρένθεση]
Και όλα αυτά με 20% φορολογία, με πλεονασματικό ισοζύγιο και ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Και με τόσα λεφτά στην άκρη που η Κυβέρνηση κάνει χονδρές επενδύσεις σ’ όλο τον κόσμο.

Πώς γίνεται αυτό; Γίνεται όταν υπάρχει μηδενική ανοχή και μηδενική διαφθορά. Αλλά και λιγότερη 'δημοκρατία'. Έτσι τουλάχιστον όπως την εννοούμε εμείς: Δηλαδή ανύπαρκτο Κράτος και ρυθμιστικό πλαίσιο, υποτυπώδης κοινωνικοοικονομικός σχεδιασμός, ατιμωρησία, καθένας για την πάρτη του, όλα στον αέρα, και ό,τι ήθελε προκύψει. Η δημοκρατία του άκρατου φιλελευθερισμού. Χονγκ-κονγκ-οποίηση, όπως την έχω αποκαλέσει. Γι’ αυτή την δημοκρατία μιλάω και απ’ αυτή θέλω μία ολίγη από γιουβέτσι. Μη παρεξηγηθούμε κιόλας!

Αυτό που ζητώ είναι αποφασιστική Κυβέρνηση, ισχυρή και αδιάφθορη Ηγεσία και ευνομούμενη Πολιτεία. Η παγκοσμιοποίηση απαιτεί συντονισμένη δράση και όχι αποσπασματικές ‘συλλογικότητες’. Αυτές έχουν περάσει πια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας Γιώργο Παπανδρέου. Υποδηλώνουν έλλειμμα ηγεσίας και αλίμονο στον καπετάνιο που θ’ αφήσει την τύχη του καραβιού στα χέρια του πληρώματος (μιας και συ ο ίδιος μίλησες για ‘ακυβέρνητο καράβι’). Αυτά είναι παραμύθια για παιδιά (όρα νεαρούς ψηφοφόρους) και λέγονται μόνο προεκλογικά ή σαν Αντιπολίτευση. Και το ξέρεις πολύ καλά αυτό. Εθνική επιβίωση, μέσα στην παγκοσμιοποίηση, σημαίνει συγκέντρωση και όχι αποκέντρωση. Look around you και δες τι συμβαίνει στον κόσμο των επιχειρήσεων.

[επανέρχομαι]
Στη δημοκρατική μας Ελλάδα, βιομηχανία τροφίμων κατακλύζει την Ευρώπη με μουχλιασμένα γιαούρτια και το πρόστιμο είναι δέκα χιλιάρικα. Δηλαδή όσο η αμοιβή τριών εβδομάδων του διευθυντή της.

Και το ζητούμενο εδώ δεν είναι αν θα πρέπει να είναι δέκα ή εκατό τα χιλιάρικα αλλά κατά πόσο θα πρέπει να βάλει λουκέτο η επιχείρηση αυτή και να πάει ‘μέσα’ ο διευθυντής της για τα καλά. Και να σας πω και κάτι; μια τέτοια ποινή δεν θα επιβαλλόταν ποτέ. Η ύπαρξή της και μόνο θα ήταν αρκετή για να συνετίσει και πειθαρχήσει το κάθε λαμόγιο όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε.

Πολλές φορές κάνω την εξής ερώτηση στους φοιτητές μου: «πόσα περιπολικά χρειάζεται να περιπολούν στην εθνική Αθηνών-Θεσσαλονίκης για να μειωθούν οι υπερβάσεις ορίου ταχύτητας στο μηδέν;». Διάφορες βέβαια οι απαντήσεις και οι υπολογισμοί εκτός απ’ την ακόλουθη: «ένα περιπολικό και μόνο χρειάζεται, αρκεί η ποινή να είναι ισόβια».
Έχετε πρόβλημα;
Εγώ κανένα.
Αλλά θα έπρεπε κάποτε, ένα μεγάλο μυαλό, να κάνει μια μελέτη Κόστους-Ωφελείας της (κακώς εννοούμενης) Δημοκρατίας. Ειλικρινά, θα ήθελα κάποιος να μου έλεγε ποιο είναι το κόστος συντήρησης της κοινωνικής αυταπάτης και της συλλογικής εξαπάτησης ότι ζούμε σε μια Δημοκρατία. Και να μας ρωτούσε κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε αυτό το κόστος. Σκέψου Βασίλη την απάντηση που θα 'δινες.

Πολλές ακρότητες είπαμε σήμερα προς χάριν του παραδείγματος. Αλλά για σκεφτείτε το λιγάκι.
Για σκεφτείτε την περίπτωση όπου ο τροχονόμος δεν θα αμείβεται με μισθό αλλά με το πόσες κλίσεις θα ρίξει;
Όπου ο αστυφύλακας θα είναι στο δρόμο και όχι στο γραφείο;
Όπου η επιτροπή ανταγωνισμού θα χρηματοδοτείται με βάση το ποσοστό των υποθέσεων που διεκπεραιώνει κάθε χρόνο;
Όπου το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο θα είναι μια πραγματικά ‘ανεξάρτητη’ ρυθμιστική αρχή;
Όπου ο συκοφάντης λαϊκιστής δημοσιογράφος θα πηγαίνει μέσα για τα καλά με δήμευση της (αμφιβόλου προέλευσης) περιουσίας του;
Μήπως αυτό είναι 'μηδενική ανοχή' και όλα τ' άλλα λόγια;

Φασιστικά θα μου πείτε.
Ουτοπικά και παιδαριώδη θα μου πείτε.
Τέτοια λέει και ο Καρατζαφέρης θα μου πείτε.
Ακρότητες θα μου πείτε.
Ίσως να 'ναι κι' έτσι.
Μπορείτε όμως, έστω και για μια στιγμούλα, να κάνετε στην άκρη τα ‘πολιτικά συμπεράσματα’, που με περνάνε ξώφαλτσα ούτως ή άλλως, και να το σκεφτείτε λιγάκι;

Και μετά, ό,τι πείτε.

Η. Χαραλαμπίδης

[1] Τελικά θα ‘στε δικαιολογημένοι να με βρίσετε με τις τόσες αναφορές μου στη χώρα αυτή!

Βάζ' η αλεπού τη μούρη της

Τη μια μέρα μας λέει «σε καλό δρόμο η οικονομία».
[βλ. ‘ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία’ παρακάτω]
Την επομένη, ο κύριος Μαμούνια[1] μας λέει να πάρουμε το σχέδιο Προϋπολογισμού, να το κάνουμε ρολό, και να προβούμε στις αρμόζουσες ενέργειες…
Και για να χρυσώσει το χάπι, μας κάνει δωράκι τη ‘δημιουργική λογιστική’ της τιτλοποίησης[2] για το 2005, αλλά από κει και πέρα ζητάει διαρθρωτικά μέτρα. Με άλλα λόγια, ζητάει ‘ευκαμψία’ στην αγορά εργασίας και ιδιωτικοποιήσεις.

Και αυτός;
Αυτός προσβάλει τον Αλμούνια χαρακτηρίζοντας ανοιχτά τις απόψεις του ως ‘σοσιαλιστικές’[3] (πόσο σοσιαλιστικές μπορεί να είναι άραγε προτάσεις για διαρθρωτικά μέτρα σαν τα παραπάνω;). Δηλώνει δε ότι θα πάει στο ΕΚΟΦΙΝ να εκμαιεύσει (όρα με τσαμπουκά) ‘πολιτική’ απόφαση, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας και Γαλλίας.

Βάζ’ η αλεπού τη μούρη της με τους πραματευτάδες.

Μετά την ‘απογραφή’, χτυπάει πάλι τη γροθιά στο μαχαίρι.
Και έπεται νέα σφαλιάρα απ’ τη Γιούροστατ.
Εδώ είμαστε.
Μέχρι τώρα δεν έξω πέσει έξω στις προβλέψεις μου.

Κι' άλλο λάθος πάτε να κάνετε κύριε Αλογοσκούφη.
Αφήστε τα σας παρακαλώ αυτά και ξαμολήστε το Μπέζα (σιδεροκέφαλος Αντώνη) μπας και μαζέψει καμιά δεκάρα από πουθενά.

Η. Χαραλαμπίδης


[1] Κατά κόσμο Χοακίμ Αλ Μούνια
[2] Καινούργια λέξη. Securitization εις την Κινεζικήν. Με άλλα λόγια, το κράτος πουλάει σε ιδιώτες τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο (και σε συμβουλεύω ν' αγοράσεις και συ Βασίλη). Ή, για να το πούμε στη γλώσσα μας, μιας και με ‘φαγες να στο εξηγήσω Βασίλη, ας πούμε ότι σου χρωστώ ένα κατοστάρικο αλλά δεν έχω να στο δώσω. Έρχεται λοιπόν ο Γιώργος: «καλά άσε, το δίνω εγώ και μου τα δίνεις όταν έχεις».
Άλλος κερνάει και άλλος πίνει που λέμε (ή το αντίστοιχο νεοελληνικότερο…).
[3] Υπουργός του Αθνάρ ήταν ο Επίτροπος Αλμούνια

Σ' το 'πα και σ' το ξαναλέω..

...στο λαό μην κατεβείς
Ο λαός κάνει φουρτούνα και σε πάρει και διαβείς
(παραδοσιακό)
(από ρε μινόρε το πιάνουμε αυτό Μανόλη..)

Σε παρακολουθώ ανελλιπώς κι’ επισταμένως τελευταία Γιώργο.
Και ‘σενα, και το Κίνημα.
Λόγια.
Γενικότητες, αερολογίες κι’ αοριστολογίες.
Λόγια για τα λόγια.
Μιλάμε για να λέμε.
Δεν τραβάει Γιώργο.
Και το αλάθητο αισθητήριο του λαού τα πιάνει αυτά.

Σ’ το 'πα και σ’ το ξαναλέω..
Πέρασε τη σκυτάλη στο Βαγγέλη.
The sooner the better
Και δώσ’ του χρόνο να προετοιμαστεί.
Και να καθορίσει τη διάταξη μάχης.
Αλλιώς…
Ο λαός κάνει φουρτούνα και σε πάρει και διαβείς…

Η. Χαραλαμπίδης

Στη φοιτητριούλα που σ' έχει ερωτευτεί

…θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή

Άντε πάλι τα ίδια.
Αρχίζω να βαριέμαι λιγάκι.
Άσε που ‘χασα με το Βασίλη πολλούς καλούς φίλους. Σταμάτησε το τηλέφωνο να βαράει.
Μη χρειαστεί και συμφωνήσουν ή διαφωνήσουν. Ή, ακόμα δυσκολότερο, μπας και χρειαστεί να πουν "μπράβο ρε συ, καλό ήταν το αρθράκι".

«πού καιρός ρε συ Ηρακλή να κοιτάζω τώρα το ίντερνετ...»

Ρε συ, λέω μια μέρα στο γιο του, διαβάζει ο πατέρας σου το Βασίλη; «αν το διαβάζει λέει; Όχι μόνο το διαβάζει, αλλά το εκτυπώνει κιόλας για να το διαβάζουμε όλοι».

«πού το πας ρε Ηρακλή;» μου λέει χθες ένας καλός φίλος που μου ‘ρχεται απόψε το βράδυ για κρασάκι. «μια από δω, μια από ‘κει. Μια δεξιά, μια αριστερά».

«μπα…», μου λέει ένας άλλος. «μάλλον δεν έχεις αποφασίσει ακόμα με ποιον θες να πολιτευτείς και παίζεις πινγκ πονγκ και απ’ τις δυο μεριές».

«αν τη μια είσαι με το φαντάρο και την άλλη με το στρατηγό, το σίγουρο είναι ότι θα χάσεις τη μάχη». Μου λέει ένας σοφός.

Ε, λοιπόν. Καμιά διάθεση δεν έχω να πολιτευτώ τώρα στα γεράματα, ούτε μάχες δίνω.
Απλά, η τύχη μου το ‘φερε να μη χρειάζεται να θωπεύω ώτα. Να μη μ’ ενδιαφέρει αν ‘εκτίθεμαι’. Και να λέω την αλήθεια. Έτσι τουλάχιστον όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι.

Στην Κοινωνία, την Οικονομία, την Πολιτική, δεν υπάρχει μαύρο ή άσπρο. Πράσινο ή μπλε. Κόκκινο ή ροζ.
Στη γκρίζα ζώνη του λυκόφωτος ζούμε.
Και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω, Βασίλη.

Η. Χαραλαμπίδης