Ένας κούκος

Quality time το λέμε.
Αρχίσαμε στις μία, τελειώσαμε στις τέσσερις.
Τρεις ώρες lunch την Τρίτη, με έναν από τους πιο σημαντικούς επιχειρηματίες του Ρότερνταμ.

Έμεινα εμβρόντητος με τα όσα ήξερε. Και στο βάθος που τα ήξερε.

Για μια καθόλου απαραίτητη απογραφή που διέσυρε τη χώρα «μα τόσο μ… είναι οι Έλληνες να βγάζουν τα άπλυτά τους στη φόρα χωρίς κανένα λόγο;» ..είπε.

Για μια κρίση στην Εκκλησία που αποκάλυψε σε όλη την Ευρώπη το θεοκρατικό μας Κράτος, όπως το χαρακτήρισε το BBC.

Για το αίσχος της αθώωσης των Κεντέρη-Θάνου που μας έπιασε στο στόμα του μέχρι και το Al Jazeera.

Και φυσικά για τις εξελίξεις στο θέμα του βασικού μετόχου, με υπουργούς να απολογούνται σε κοινοτικούς υπαλλήλους και τον Πρωθυπουργό να ικετεύει τον Μπαρόζο για μια παράταση.

Η μια σφαλιάρα μετά την άλλη.

Εκείνο το ‘συγκαταβατικό χαμόγελο’ που τόσες προσπάθειες είχαμε κάνει να απαλείψουμε απ’ τα χείλη των Ευρωπαίων σε κάθε αναφορά της λέξης Ελλάδα, φοβάμαι πως επανήλθε.

Και μένα τουλάχιστον, που ‘χω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου στο εξωτερικό, αυτό με πονάει. it hurts που λένε.

Όπως και πολλοί άλλοι, άπειρη εκτίμηση τρέφω στο πρόσωπο και τις προθέσεις του Πρωθυπουργού. Άλλα ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη. Ιδιαίτερα όταν περιτριγυρίζεται από πολύ κακά κουκάκια και... μαθητευόμενους μάγους.

ΗΧ