November 11, 2016

Donald Trump

Αν αφήσουμε κατά μέρος το θέατρο και την παράσταση, που μόνο στόχο έχουν να διασκεδάσουν ένα συγκεκριμένο ακροατήριο, δεν βλέπω κάτι στις θέσεις του Τrump που να μην αντανακλά τις θεμελιώδεις, μακροχρόνιες, ρεπουμπλικανικές αξίες και δόγματα, ακόμα και στα ζητήματα του προστατευτισμού και της παγκοσμιοποίησης που, σήμερα, δεν απασχολούν 'μόνο' τις ΗΠΑ.

Όσοι πιστεύουν πως ο Trump είναι ‘loose cannonball’, δεν γνωρίζουν ούτε από δημόσια διοίκηση ούτε από ανθρώπινη φύση. Όπως όλοι, έτσι και ο νέος πρόεδρος θα είναι δέσμιος και όμηρος ενός ασύλληπτα πολύπλοκου διοικητικού πλέγματος, και δε θα τολμήσει ποτέ να πάρει την οποιαδήποτε απόφαση που θα ενείχε τον κίνδυνο να διαταράξει συστημικές ισορροπίες με απρόβλεπτες συνέπειες. Κι αυτό, γιατί όταν «the buck stops at the Oval Office», δεν θα έχει, όπως και κανείς άλλος πρόεδρος, τη δυνατότητα να αξιολογήσει τον κίνδυνο μιας λανθασμένης απόφασης.

Ένα θέμα με εξαιρετικό ενδιαφέρον, αν όχι και κάποιου προβληματισμού για την Ευρώπη, είναι η νέα γαιοστρατηγική  δυναμική «ΗΠΑ-Ρωσίας-Αγγλίας-Τουρκίας» που διαφαίνεται. Ας μην περάσει στα ‘ψιλά’ το ότι “Putin-May-Erdogan” ήταν οι πρώτοι που έσπευσαν να συγχαρούν τον νέο πρόεδρο. Την εξέλιξη αυτή την βλέπω θετικά, και “the proof of the pudding” θα είναι η στάση του Trump προς το Ιράν όπου προβλέπω, άμεσα, μια ουσιαστική υπαναχώρηση στις αρχικές, ακραίες, θέσεις του.

Τέλος, ελέγχοντας πλέον Βουλή και Γερουσία, ο Trump θα έχει μια αυξημένη υποχρέωση, για την οποία θα ελέγχεται συνεχώς: Να πετύχει όχι μόνο σαν πρόεδρος, αλλά και σαν Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Από μόνο του, αυτό θα μπορούσε, ίσως, να τον διαμορφώσει σαν έναν από τους πιο πετυχημένους προέδρους της χώρας του.

Ας περιμένουμε λοιπόν λιγάκι, πριν οπλίσουμε τις σφεντόνες μας.


Η. Χαραλαμπίδης