Ανυπακοή

Δε με τρομάζει ο πιτσιρικάς με το γκαζάκι στα Εξάρχεια.
Δουλειά μου είναι να τον ‘γυρίσω’.
Ένα χαμένο παιδί είναι που ψάχνει απεγνωσμένα κάπου να πιαστεί.
Που θέλει συζήτηση, κατανόηση, σεβασμό και στοργή.
Που άμα το αγκαλιάσεις αρχίσει και γουργουρίζει σαν το γάτο μου.
Πού θέλει κάποιον να του δώσει απαντήσεις στα άπειρα ερωτήματά του, και να του δείξει ένα διαφορετικό δρόμο.

Και ο δρόμος αυτός υπάρχει Βασίλη.
Σου τον δείχνω 6 χρόνια τώρα από αυτό εδώ το μπλογκ.

Τρέμω όμως με τον 50αρη που σηκώνει την μπάρα να περάσει τσάμπα από τα διόδια γιατί είναι ακριβά.
Τρέμω τη νοικοκυρά που θα πάρει το γάλα από το σουπερμάρκετ χωρίς να πληρώσει γιατί είναι ακριβό.
Τρέμω τον συνταξιούχο που δε θα πληρώσει τα κοινόχρηστα γιατί το πετρέλαιο έχει ανέβει.
Τρέμω τον επιβάτη που δε θα πληρώσει το εισιτήριο του λεωφορείου.
Τρέμω τον κλέφτη επιχειρηματία που δε θα αποδώσει τον ΦΠΑ γιατί «δεν βγαίνει».
Και τρέμω τον κυρ-Παναγιώτη στον Άγιο Παντελεήμονα που θα πιάσει το δίκαννο και θα βγει στους δρόμους γιατί η γειτονιά του έχει γίνει κόλαση.

Αυτά δεν είναι ‘ανυπακοή’ αλλά παρανομία.
Και τα βάζω όλα, ανεπιφύλακτα, στο ίδιο καλάθι.
Το καλάθι του πολίτη που παίρνει το νόμο στα χέρια του και τον εφαρμόζει κατά το δοκούν.

Και παρόλο που καταλαβαίνω απόλυτα την λυσσαλέα οργή του κόσμου με αυτά που του συμβαίνουν και την παλλαϊκή απαίτηση να επικρατήσει ένα αίσθημα δικαίου, η ανομία Βασίλη μπορεί να εξαπλωθεί, σε δευτερόλεπτα, σαν παμφάγα πυρκαγιά.
Κι αν το δάσος αυτό καεί Βασίλη, δεν αναδασώνεται με τίποτα.
Γιατί δεν έχουμε να βάλουμε τίποτα πάνω στο χέρσο τοπίο που θα προκύψει.

Ας προσέξει λιγάκι εδώ η κυβέρνηση.
Πριν της ξεφύγει παντελώς η κατάσταση.

Η. Χαραλαμπίδης