August 30, 2010

Επιχειρηματικός μεσαίωνας

Άκουσα σήμερα τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο να δηλώνει πως στην Ελλάδα επικρατεί «επιχειρηματικός μεσαίωνας» και πως για να διορθωθεί αυτό απαιτείται λιγότερος κρατικός παρεμβατισμός.

Δεν με εξέπληξε.

Για πάνω από 20 χρόνια συμβουλεύω (ή τουλάχιστον προσπαθώ..) μερικούς από τους σημαντικότερους επιχειρηματίες των μεγαλύτερων πολυεθνικών.
Ακόμα και οι πιο ευφυείς και οξυδερκείς από αυτούς, μόλις ακούσουν λέξεις όπως ‘ρυθμιστικό πλαίσιο’ βγάζουν σπυράκια. Η μόνιμη, σταθερή, ‘μαγνητοφωνημένη’ θα ‘λεγα απάντησή τους είναι:

-Αφήστε μας ήσυχους να κάνουμε τη δουλειά μας όπως εμείς ξέρουμε καλύτερα.

Με άλλα λόγια «αφήστε μας ξέφραγο το αμπέλι να το τρυγήσουμε όπως εμείς γνωρίζουμε καλύτερα».

Ο επιχειρηματικός μεσαίωνας στην Ελλάδα δεν δημιουργήθηκε λόγω κρατικού παρεμβατισμού κύριε Δασκαλόπουλε αλλά, ακριβώς, λόγω της ανυπαρξίας του!
Δημιουργήθηκε από ένα απαξιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα.
Δημιουργήθηκε από μια ανύπαρκτη καταναλωτική συμπεριφορά των πολιτών.
Δημιουργήθηκε από μια ‘εντεταλμένη’ Επιτροπή Ανταγωνισμού που αποτελεί το όνειδος της Ευρώπης, και που έχει επιτρέψει μια ολιγοπωλιακή διάρθρωση αγοράς που μόνο σε μπανανίες απαντάται.

Το αμπέλι λοιπόν τρυγήθηκε για 60 χρόνια κύριε Δασκαλόπουλε.
Και ήλθε η ώρα η επιχειρηματικότητα να παίξει ποδόσφαιρο με διαφορετικούς όρους.
Όπως όλες οι ανεπτυγμένες χώρες όπου, λόγω ανταγωνισμού, το κέρδος περιορίζεται στο 5 και όχι στο 50 τοις εκατό!
Μας αρέσει δε μας αρέσει.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: σε ένα θα συμφωνήσω: με 50% φορολογία, είναι αστείο να μιλάμε για επενδύσεις και ανάπτυξη. Ας περιμένουμε λοιπόν όλοι την ΔΕΘ. Και τον λαγό απ΄ το καπέλο.

August 21, 2010

Τοπική αυτοδιοίκηση

Είπαμε.
Δύσκολη γλώσσα τα Ελληνικά.
Δεν μαθαίνονται εύκολα τα ρημαδιασμένα.

Ένας από τους λόγους που το Λονδίνο είναι ο πρώτος τουριστικός προορισμός στον κόσμο είναι ότι, από τη Λουάντα μέχρι το Ανόι, λίγο ως πολύ όλο και κάποια κουτσοαγγλικά μιλάνε οι τουρίστες που το επισκέπτονται.
Αν μη τι άλλο, μπορούν τουλάχιστον να διαβάζουν τις στάσεις στον Υπόγειο.
Άντε τώρα στη χώρα μας να προσπαθεί Άγγλος τουρίστας (ή ο πρωθυπουργός μας) να ρωτήσει στο Μετρό πού πρέπει να κατέβει για το Νομισματοκοπείο, ή για τη Δουκίσσης Πλακεντίας.
Πού είναι θα ‘θελα να ‘ξερα η δυσκολία, δίπλα στο όνομα του σταθμού, να βάζαμε και ένα αριθμό, π.χ. Α2 ή Β4, όπως κάνουν άλλες χώρες, ώστε να βοηθήσουμε λιγάκι τον έρμο τον τουρίστα που θέλει να εξερευνήσει την πόλη μας;
Πόσο μάλλον όταν ο τουρισμός είναι η μόνη βαριά βιομηχανία μας;

Ένα άλλο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της γλώσσας μας είναι ότι άλλα γράφουμε και άλλα διαβάζουμε. Γράφουμε, για παράδειγμα, 28ης Οκτωβρίου και διαβάζουμε Πατησίων.
Έτσι και με την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Αυτοδιοίκηση στην πραγματικότητα σημαίνει ότι, για να αυτοδιοικήσεις, πρέπει πρώτα να πάρεις το χρίσμα του αρχηγού σου. Διαφορετικά διαγράφεσαι από το κόμμα. Όπως, προχθές, ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης.
Και μετά, μόλις πάρεις το χρίσμα και ανακοινώσεις την υποψηφιότητά σου, η πρώτη δήλωση που κάνεις είναι ότι εσύ είσαι υπερκομματικός και η μόνη σου έγνοια είναι το καλό της τοπικής αυτοδιοίκησης και μόνο!

Και έτσι για να κρατάμε και κάποια προσχήματα, ακούγονται πού και πού και κάποιες φωνές, σαν αυτές του Φώτη Κουβέλη -με το ΠΑΣΟΚ να σιγοντάρει όπου το βολεύει- πως τάχαμου πρέπει να στηριχθούν υπερκομματικοί υποψήφιοι, επιλεγμένοι μόνο με αξιοκρατικά κριτήρια.
Και ‘γω με το φτωχό μου το μυαλό αναρωτιέμαι: αφού είναι υπερκομματικοί γιατί χρειάζονται το χρίσμα και την στήριξη των κομμάτων;
Και η μόνη απάντηση που βρίσκω είναι γιατί είσαι χαϊβάνι Βασίλη και πρέπει να σου υποδείξει το κόμμα σου τι ‘οφείλεις’ να ψηφίσεις.

Όλοι λοιπόν στις κάλτσες το Νοέμβρη.
Χαϊβάνι Βασίλη.

Η. Χαραλαμπίδης