May 28, 2010

Όπα

Έτσι από βίτσιο, όλο και κάτι έχω να πω κάθε χρόνο για τη Eurovision.

Ακόμα και φέτος.
Έτσι είναι τα βίτσια..

Αλλά, ρε Βασίλη, το να πάμε με τίτλο ‘Όπα’, μετά από τα όσα έχουμε ακούσει τους τελευταίους μήνες από τους Ευρωπαίους για τα προβλήματα που δημιουργήσαμε με το 30ετές ‘όπα’ μας, σαν ανέκδοτο μου φαίνεται.
Χιούμορ ανεπανάληπτο.

Να την κάνω τώρα την πρόβλεψη;
Αν πιάσουμε αύριο τη δεύτερη θέση από τον πάτο, θα είναι λόγος πανηγυρισμού.*
Και μετά θα αρχίσουν οι αναλύσεις.
Οι ‘αποκωδικοποιήσεις’.
Για το τι έφταιξε.
Για να δούμε..
Κυριακή κοντή γιορτή.


Η. Χαραλαμπίδης

*Θυμάστε εκείνον τον ανεκδιήγητο τον Ρακιτζή με τις γαλότσες και το s.a.g.a.p.o.; Όταν πάτωσε, βγήκε και έδωσε βαρύγδουπη συνέντευξη στο Ζάππειο. Σαν τον Καραμανλή, όταν υπέγραφε την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ. Το ερώτημα ακόμα παραμένει: ποιος του είχε δώσει την άδεια να χρησιμοποιήσει την αίθουσα; Ά ρε μια βρεμένη σανίδα που θέλουμε όλοι Βασίλη, μπας και σοβαρευτούμε λιγάκι.

ΥΓ: Και κάτι άσχετο: είπε ο Ομπάμα ότι, έτσι όπως ξυριζότανε, εκεί που και η Βασίλισσα πάει μόνη της, μπήκε η κόρη του και τον ρώτησε αν έκλεισε την τρύπα (της BP..). Και το θεμελιώδες βέβαια ερώτημα είναι: με το σώβρακο ξυρίζεται ο Ομπάμα;

May 23, 2010

Οικονομική διακυβέρνηση και το μέλλον της Ευρώπης

Έχει απόλυτο δίκιο αυτή τη φορά η κυρία Merkel.
Είπαμε. Να τα λέμε έτσι, να τα λέμε και αλλιώς Βασίλη.

«Νομισματική ένωση χωρίς οικονομική διακυβέρνηση και αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία δε γίνεται».

Είναι κάτι σαν το γίγαντα με τα γυάλινα πόδια. Για να θυμηθούμε και λιγάκι τον Πάγκαλο.
Είναι σαν να βάζεις το κάρο μπροστά απ’ το άλογο.
Το είπε προχθές, βαρύγδουπα, αλλά και καθυστερημένα, ο Olli Rehn.
Το είχα πει κι εγώ, όχι σήμερα όμως αλλά πριν 12 χρόνια.
Όταν δεν είχαμε καν ευρώ.
Όταν τα δημοσιονομικά θέματα ήταν το απόλυτο ταμπού στην Ευρώπη.
Να λοιπόν τι είχα πει στη Βαρκελώνη το 1998, στο συνέδριο λιμενικής πολιτικής που είχα συνδιοργανώσει με τον Neil Kinnock* και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή:

The issue of the treatment of public investment goes far beyond the port sector itself. This is going to be the major issue on the political agenda of the EU going forward, because a Monetary Union cannot succeed without efforts for greater harmonisation of fiscal policy that, of course, includes the treatment of public investment

Νεκρική σιγή επικράτησε στην αίθουσα μόλις το ξεστόμισα.
Ορισμένοι με χαρακτήρισαν ως αιρετικό και επικίνδυνο.
Κάποιοι άλλοι με περιέγραψαν ως γραφικό, προσάπτοντάς μου το γνωστό ορισμό του καθηγητή ως «the gentleman with the different opinion».**

Τι σημαίνει όμως οικονομική διακυβέρνηση Βασίλη, και τι θα σήμαινε αυτό για τη χώρα μας;
Απλά, σημαίνει ότι χρειάζεται συντονισμός των δημοσίων δαπανών, ιδιαίτερα των δημοσίων επενδύσεων, και εναρμονισμός των φορολογικών μας συστημάτων.
Και όχι μόνο θα πρέπει οι εθνικοί προϋπολογισμοί να προεγκρίνονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά εγώ θα πάω και ένα βήμα παραπέρα: θα πρέπει και να συναποφασίζονται. Έτσι ώστε να αποφεύγεται η σπατάλη και κατά συνέπεια τα ελλείμματα.
Γιατί δεν είναι δυνατόν Βασίλη να φτιάχνουμε όλοι δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια και άλλα έργα υποδομής χωρίς καμία συνεννόηση μεταξύ μας, σπαταλώντας δημόσιο χρήμα, πολλές φορές ανταγωνιστικά με το γείτονά μας.

Οι υποδομές είναι για να προάγουν τον ανταγωνισμό μεταξύ επιχειρήσεων, όχι για να αποτελούν αντικείμενο ανταγωνισμού αυτές οι ίδιες.

Και για τη χώρα μας;
Για τη χώρα μας τα νέα είναι ενθαρρυντικά γιατί, μιας και ο Ευρωπαϊκός Βορράς είναι ήδη υπεραναπτυγμένος και κορεσμένος, κάτω απ τους σωστούς όρους οι Ευρωπαϊκές επενδύσεις θα κατευθύνονται στο Νότο όπου θα είναι πιο ανταποδοτικές.

Έτσι και μόνο έτσι θα οδηγηθεί η Ευρώπη σε μεγαλύτερη κοινωνικο-οικονομική σύγκλιση και κατά συνέπεια ισχυρότερο ευρώ και χαμηλότερη ανεργία. Το υπαινίχτηκε αυτό ήδη η Μέρκελ στον Παπανδρέου στη πρώτη τους συνάντηση για τα μέτρα τον περασμένο Μάρτη.

Και είναι φυσικό να αντιδρά η Γαλλία σε μια τέτοια στρατηγική, γιατί αυτό θα ακύρωνε τη θεμελιώδη φιλοσοφία τους περί οικονομικής διακυβέρνησης. Τη φιλοσοφία του κρατισμού που η περίφημη ΕΝΑ (Έcole Nationale d’Administration) ανέδειξε σε επιστήμη. Σε καμία περίπτωση η Γαλλία δεν θα υπέβαλε την κουζίνα της στην επιθεώρηση των Ευρωπαίων μαγείρων. Ο Σαρκοζί αναγνωρίζει το πρόβλημα αλλά σαν γνήσιος Γάλλος διατείνεται πως ό,τι χρειαστεί να γίνει θα το κάνει μόνος του (δηλαδή στα μουλωχτά και αδιαφανώς) και όχι συντονισμένα, με διαφάνεια και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Παρά τις συχνές διαβεβαιώσεις για το αντίθετο, υπάρχει μεγάλος διχασμός μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας στο θέμα αυτό Βασίλη.

Παρόμοια είναι και η αντίδραση των Άγγλων, που βλέπουν την παραχώρηση των οποιωνδήποτε εξουσιών στις Βρυξέλλες όπως ο διάολος το λιβάνι. Φοβούνται μπας και χάσουν τη «Βρετανική Αυτοκρατορία» τους που υπάρχει, σήμερα, μόνο στο μυαλό τους.

Μόνο κερδισμένη θα μπορούσε να βγει η Ελλάδα από τη στρατηγική μιας συντονισμένης οικονομικής διακυβέρνησης σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.

Αν το πρόγραμμα σταθερότητας αποδώσει, και θα αποδώσει γιατί η κυβέρνηση δεν έχει περιθώρια επιλογής κάτω από την αυστηρή επιτήρηση των δανειστών μας, η Ελλάδα θα μπορούσε να βγει από το τούνελ με ένα δημοσιονομικό σύστημα από τα πιο σύγχρονα της Ευρώπης.

Και παρά τους υψηλότερους, αναπόφευκτα, φόρους, τα έσοδα του κράτους θα είχαν τότε ανταποδοτικότητα για τον φορολογούμενο και θα συγχρηματοδοτούσαν, ορθολογικά, αναπτυξιακές επενδύσεις με Ευρωπαϊκή και όχι αναγκαστικά εθνική προοπτική. Αυτό σημαίνει «σύγκλιση» Βασίλη και όχι ένα κοινό νόμισμα χωρίς κοινή οικονομία που είναι, όπως είπα, άδειο κέλυφος.
Για παράδειγμα, στην Αμερική, όπου η κάθε Πολιτεία είναι σχεδόν αυτόνομο κράτος, οι στρατηγικές επενδύσεις, όπως οι αυτοκινητόδρομοι για παράδειγμα, σχεδιάζονται και χρηματοδοτούνται από τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό γιατί έχουν εθνικές επιπτώσεις και οφέλη.

Αν τα σχέδια αυτά ευοδωθούν υπάρχει Ευρωπαϊκή προοπτική για τη χώρα μας.
Αλλιώς, η μόνη συμφέρουσα λύση θα ήταν η έξοδος από την ευρωζώνη και το πισογύρισμα στη δραχμούλα μας. Που να σου πω τη μαύρη αλήθεια, ίσως δεν θα ήταν κακή ιδέα after all.

Η Γερμανία έχει υπεραναπτυχθεί σε βαθμό που περαιτέρω ανάπτυξη μπορεί να είναι μόνο οριακή. Έτσι, τα εξαγωγικά πλεονάσματά της δεν μπορούν να απορροφηθούν από την εγχώρια κατανάλωση (ο μέσος Γερμανός έχει τη Μερσεντές του και το σπίτι του), ούτε από τις εγχώριες επενδύσεις (λόγω υψηλού κόστους και καλύτερων ευκαιριών στην Ασία, Λατινική Αμερική και Αφρική). Έτσι λοιπόν η έμφαση ήταν στις εξαγωγές. Μέχρι πρόσφατα, η Γερμανία ήταν η πρώτη εξαγωγική χώρα στον κόσμο. Η Κίνα την ξεπέρασε μόλις πέρσι.

Και εδώ αρχίζει να διαφαίνεται το πρόβλημα: Δεν μπορούμε να φωνάζουμε στην Κίνα να υπερτιμήσει το Γιουάν και να στραφεί στην εσωτερική κατανάλωση (αντί των εξαγωγών) τη στιγμή που το ευρώ πέφτει. Δεν θα το κάνει ποτέ αυτό η Κίνα, οπότε έχει πρόβλημα η Αμερική με τις δικές της εξαγωγές. Γι αυτό υποστηρίζει τόσο πολύ ο Ομπάμα το ισχυρό ευρώ.

Έτσι λοιπόν, διαφαίνεται, ο μόνος δρόμος μπροστά για την Γερμανία είναι οι επενδύσεις στον Ευρωπαϊκό Νότο. Για να γίνει όμως αυτό απαιτείται αποτελεσματικότητα και δημοσιονομική πειθαρχία, για να είναι οι επενδύσεις των Γερμανών ανταποδοτικές και να μην εξανεμίζονται μέσα σε σπάταλα κράτη-συνεταίρους.

Αν η Ευρώπη χαλαρώσει αυτή τη δημοσιονομική πειθαρχία, και τη συνεπακόλουθη ανταγωνιστικότητα, θα υπογράψει και τη θανατική της καταδίκη, ενόψει της Κίνας και των άλλων ανερχόμενων οικονομιών (BRIC). Αυτό λοιπόν που ζητά η Γερμανία δεν είναι μόνο σωστό, αλλά είναι και μονόδρομος για την Ευρώπη.

Γιατί αυτό που ζούμε σήμερα Βασίλη δεν είναι κρίση του ευρώ ή των ευρωπαϊκών οικονομιών, αλλά κρίση του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης.
Και κάποτε θα πρέπει να αρχίσουμε να λέμε τα πράματα με το όνομά τους.
Εμείς οι ίδιοι θέλαμε την παγκοσμιοποίηση και την απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου.
Τώρα τα λουζόμαστε.

Και όλα αυτά που ακούς τελευταία Βασίλη για τη δημιουργία του 4ου Ράιχ είναι κολοκύθια νερόβραστα. Η Γερμανία έχει βαθύτατα Ευρωπαϊκό προσανατολισμό, αλλά σε μια Ευρώπη που θα συνεχίσει να υπάρχει και δεν θα καταντήσει παρατηρητής, θαυμάζοντας τα μουσεία της και το ένδοξο παρελθόν της.
Μια Ευρώπη που θα πρέπει να δουλεύει περισσότερο και να αμείβεται λιγότερο.
Τέρμα οι αποικίες, το πλιάτσικο, και τα αυτοκρατορικά παλάτια.
Τέρμα και το χόκεϋ, το πόλο, το κρίκετ και το μπριτζ.
-Δεν μπορώ να ζητήσω απ' τις εταιρείες μου να παράγουν 'σκουπίδια'.
Είχε πει, σωστά, η κυρία Μέρκελ.

Παγκοσμιοποίηση τώρα.
Ήθελες ‘τα και ‘παθες ‘τα.
Έλεγε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου.
Μια σοφή γυναίκα.
Η κυρά Ασημίνα η Σαντορινιά με τ' όνομα!
Μου φαίνεται πως μάλλον πολλά είπα σήμερα..


Η. Χαραλαμπίδης


*Για τους νεότερους, ο Neil Kinnock (Λόρδος Kinnock σήμερα), ήταν αρχηγός του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας για 20 χρόνια μέχρι το 1992 οπότε και έχασε τις εκλογές από τον John Major, τον διάδοχο της κυρίας Thatcher. Η εκλογές αυτές ήταν από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της Ευρωπαϊκής πολιτικής ιστορίας, μιας και μέχρι και τη μέρα των εκλογών όλες οι δημοσκοπήσεις έφερναν τον Kinnock ως νικητή. Στη συνέχεια ο Kinnock πέρασε 10 χρόνια σαν Επίτροπος μεταφορών και Αντιπρόεδρος της ΕΕ επί προεδριών Jacques Santer και Romano Prodi. Ο Kinnock θεωρείται ο πιο πετυχημένος Επίτροπος μεταφορών έως σήμερα, και αυτός που εισήγαγε τα διευρωπαϊκά μεταφορικά δίκτυα και την ναυτιλιακή και λιμενική πολιτική της Ένωσης. Είχα έτσι την τύχη, για σχεδόν 4 χρόνια, να σταθώ κοντά και να βοηθήσω ένα μεγάλο άνδρα και οραματιστή. Και το αναφέρω αυτό έτσι για την ιστορία, μιας και ο ‘Βασίλης’ είναι και λιγάκι ‘ημερολόγιο’ για τις επερχόμενες γενεές…

**Ο πιο σωστός όμως ορισμός του καθηγητή είναι «he who transforms bullshit into air miles»

May 22, 2010

Γκλαμουριά και ευρωζώνη

Πολύ τη βρίσκω πάντως τελευταία με αυτό το φορολογικό σαφάρι που έχει εξαπολύσει η Κυβέρνηση κατά του showbiz και των σκυλάδικων γενικώς.


Λίγο λιγότερα τσιφτετέλια, μεσημεριανά, γκλαμουριές και Μενεγακισμός δε θα μας έκανε κακό.

Όταν ο ξενέρωτος Γερμανός την πέφτει από τις 11μμ, για να τον πάρει ο ύπνος σκέφτεται με ποιο τρόπο την άλλη μέρα θα κάνει τη δουλειά του καλύτερα και πιο αποτελεσματικά.
Λίγο περισσότερη σοβαρότητα χρειάζεται αυτές τις δύσκολες μέρες Βασίλη.
Τίποτα παραπάνω.
Και όλα θα φτιάξουν.
Αλλά και να αποφασίσουμε: γκλαμουριά και lifestyle ή ευρωζώνη;
Γιατί και τα δύο μαζί δεν γίνεται.

Η. Χαραλαμπίδης

May 19, 2010

Protégé

Πάει λοιπόν και η Αγγελικούλα μας και πολύ στενοχωρήθηκα.
Υπέβαλε την παραίτησή της στον Πρωθυπουργό ο οποίος την έκανε αμέσως αποδεκτή.

Τι ωραία γυναίκα όμως ρε συ Βασίλη…
Και πες μου τώρα αν θες, αν στον κόσμο όλο έχεις δει ποτέ πιο όμορφη υπουργό.
Και γιατί να μη το πω;
Μήπως φόρο πληρώνουμε για αυτά που λέμε;
Ούτως ή άλλως ανδρικό σοβινιστικό γουρούνι είμαι.
Όπως μου λέει μια Αγγλίδα φίλη μου.
Σημασία όμως δεν έχει τι λέω εγώ αλλά τι φωτογραφίζει το playboy (φωτογραφία).

Για λόγους ευθιξίας’ παραιτήθηκε η κυρία Γκερέκου, όπως μας ανακοίνωσε.
Μιας και με ρωτάς όμως Βασίλη που συνίστατο αυτή η ευθιξία της κυρίας Γκερέκου, σου απαντώ.
Οφειλόταν στο ότι σε πέρασε για τούβλο όρθιο, λέγοντάς σου πως εκείνη δεν ήξερε τίποτα για τις φορολογικές ‘εκκρεμότητες’ του συζύγου της.
Πως το μόνο που έκανε εκείνη ήταν να συνυπογράφει με το Βοσκόπουλο τις κοινές φορολογικές τους δηλώσεις.
Και παρόλο που όλοι ξέρουμε πως την υπογραφή μας και άλλα πράματα πρέπει να προσέχουμε πού τα βάζουμε, φαίνεται πως η κυρία Γκερέκου δεν χρειάστηκε ποτέ να διαβάσει τι ήταν αυτό που υπέγραφε.

Έχω λοιπόν μια πρόταση προς τον Πρόεδρο της Βουλής.
Να καλέσει και τους τρακόσους να τον ενημερώσουν αν υπάρχει κάτι στον περιρρέοντα χώρο τους που θα μπορούσε να δώσει αφορμή σε ερωτήματα περί ηθικότητας, και για το οποίο δεν είναι σίγουροι.
Να ζητήσουν έτσι τη συμβουλή του.
Να γίνει δηλαδή δική τους ευθύνη να αποδεικνύουν συνεχώς ότι δεν είναι ελέφαντες.
Και να τους καλέσει να το κάνουν αυτό αυτόβουλα, με δική τους πρωτοβουλία, πριν αναγκαστούν να το κάνουν, οπότε θα είναι και πολύ αργά.
Come to me before I come to you, είχε πει ο Gordon Brown στους Άγγλους φοροφυγάδες και έγινε η Αγγλία υπόδειγμα φορολογικής πειθαρχίας.
Το ίδιο και για όσους εξανίστανται ότι, με τη δημόσια κατακραυγή, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, και ότι «δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι».

Εδώ θα πρότεινα στον Πρόεδρο της Βουλής να συστήσει στο Σώμα, ιδιαίτερα σε αυτούς που αγανακτούν με την ισοπεδωτική δημόσια κατακραυγή, να θέσουν στη διάθεση του Προέδρου το «πόθεν» τους, αν μη και τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.
Προσωπικά, για να μπορώ να κυκλοφορώ στο δρόμο με το μέτωπο ψηλά, αυτό θα ήταν το πρώτο που θα έκανα αν δεν είχα κάτι να κρύψω.
Για να μπορώ μετά να διαμαρτύρομαι δικαιωματικά για το άδικο της συλλήβδην ρετσινιάς.

Πάντως όπως και να ‘χει το πράμα, η αποπομπή της κυρίας Γκερέκου ήταν πλήγμα για την Κυβέρνηση.
Ιδιαίτερα για τον Πρωθυπουργό, το πλήγμα θα πρέπει να ήταν δυσβάστακτο.
Μιας και ήταν «προστατευόμενη» του (protégé), όπως έγραψε το Αγγλικό BBC που μας έκανε ρόμπα και πάλι.
Και το μεγάλο ερώτημα βέβαια είναι ποια θα είναι η επόμενη «προστατευόμενη» του Πρωθυπουργού.
Εγώ τι να πω;
Πάντα με εντυπωσίαζε η ικανότητα των Άγγλων να ‘επιλέγουν’ τις λέξεις τους.
Protégé.

Η. Χαραλαμπίδης

May 14, 2010

Μια περίεργη ομερτά, συνέχεια...

Μου γράφει ένας αναγνώστης ότι, μια ώρα μετά την ανάρτηση του άρθρου μου «Μια περίεργη ομερτά..» παρακάτω, o Αντώνης Σαμαράς το έκανε θέμα χθες σε μια ομιλία του που την κάλυψε, σε ένα από τα μεσημεριανά δελτία της, η ΝΕΤ. Ως δια μαγείας, η είδηση εξαφανίστηκε από όλα τα δελτία της ημέρας στη συνέχεια.
Σίγουρα, θα πρέπει να υπήρχαν πιο ενδιαφέροντα θέματα…
Διαβάστε το άρθρο παρακάτω.

Η. Χαραλαμπίδης

May 13, 2010

Μια περίεργη ομερτά...

Κεφαλαιώδες θέμα, ανάμεσα σε όλα αυτά που μας συμβαίνουν αυτές τις μέρες.
Είχα αποφασίσει όμως, μέχρι σήμερα, να μην το σχολιάσω.

Πριν δυο βδομάδες, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Θόδωρος Πάγκαλος έλεγε πως «όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο, δεν μπορείς να βάζεις κόκκινες γραμμές».
Σε ερωτήσεις συνδικαλιστών, ο Πρωθυπουργός απαντούσε «τα παράπονά σας στην Τρόϊκα».

Αναχωρώντας όμως από την Αθήνα ο Paul Thomsen, ο επικεφαλής του κλιμακίου του ΔΝΤ, σε συνέντευξή του σε τηλεοπτικό σταθμό, δήλωσε: «το πακέτο μέτρων ήταν της Ελληνικής κυβέρνησης και εμείς ήμασταν απλά ευτυχείς και ανακουφισμένοι που μπορέσαμε να το εγκρίνουμε».

Την ίδια ακριβώς δήλωση έκανε μια μέρα αργότερα, στο Bloomberg, και ο John Lipsky, o No 2 του ΔΝΤ και ένας από τους σοβαρότερους οικονομολόγους του Ταμείου.

Και όλες αυτές τις δυο βδομάδες, δεν βρέθηκε κανείς να το σχολιάσει ή να το διαψεύσει.
Ούτε καν στα ψιλά των εφημερίδων δεν πέρασε.
Ομερτά σε όλα τα ΜΜΕ…
Γιατί άραγε;
Μήπως Κύριε Πρωθυπουργέ απαιτούνται κάποιες εξηγήσεις;


Η. Χαραλαμπίδης

May 08, 2010

Unfair

Λύσσαξες πια αυτές τις μέρες ρε συ Βασίλη με τους πολιτικούς μας.
Να τους κάνουμε. Να τους δείξουμε.
Να τους καθίσουμε στο σκαμνί. Να τους δημεύσουμε τις περιουσίες.
Να τους πάρουμε πίσω τα κλεμμένα. Να στήσουμε λαϊκά δικαστήρια.
Δε συμφωνώ καθόλου μα καθόλου μαζί σου.
Ειλικρινά, εγώ τους καταλαβαίνω απόλυτα και τους συμπαρίσταμαι.

-Ξέρεις τι είναι να ρισκάρεις μια περιουσία για την επανεκλογή σου, με την ελπίδα* και μόνο πως θα τα πάρεις πίσω στο δεκαπλάσιο σε τέσσερα χρόνια; Ποια άλλη ‘επένδυση’ έχει τέτοιο ρίσκο;

-Ξέρεις τι είναι οι συμμαθητές σου να μελετούν στο ζεστό δωματιάκι τους, κι εσύ να ξεπαγιάζεις μεσ’ στο καταχείμωνο, αφισοασβεστώνοντας μάντρες;

-Ξέρεις τι είναι να βγαίνεις απ’ την εκκλησία λαδωμένος και κατουρημένος από όλα αυτά τα βαφτιστήρια σου;

-Ξέρεις τι είναι να μην έχεις ούτε ένα σαββατοκύριακο για τον εαυτό σου και την οικογένειά σου, και να πρέπει να τα περνάς στο κότερο του αφεντικού σου;

Δεν θα πρέπει κάποτε ο λαός να πληρώσει για όλες αυτές τις θυσίες των πολιτικών μας;

Στο κάτω της γραφής, κάποτε ο πολιτικός είχε και μια κοινωνική υπόσταση.
Έβγαινε για σουλάτσο και καφεδάκι στο Κολωνάκι, με το ασημένιο κομπολογάκι του και το μπλαζέ του ύφος, και από πίσω του ακολουθούσε κουστωδία ολόκληρη από κυριούλες και παρατρεχάμενους ‘παράγοντες’.
Σήμερα;

Σήμερα πρέπει να δουλέψει, του κόβουν το μισθό του, ούτε λόγος για κάνα δωράκι στον εαυτό του, τον γιουχάρουνε, τον μπουγελώνουνε, τον φασκελώνουνε, τον θεωρούνε υποκατάστατο του πτυελοδοχείου.

Βγαίνει βόλτα ο φουκαράς ο Κακλαμάνης και κλειδώνεται μια ώρα στις τουαλέτες του καφενείου ώσπου να τον βγάλουνε τα ματ.
Πάει στη ΝΕΤ η Διαμαντοπούλου και την φυγαδεύουνε από την πίσω πόρτα.
Πάει πια ο πρωινός περίπατος.
Τώρα, αν χρειαστεί να βγουν βόλτα παίρνουν και την ομπρέλα τους μαζί.
Όπως στο κοινοβούλιο της Ουκρανίας, που φέρνουν οι βουλευτές τις ομπρέλες τους στην αίθουσα της βουλής για να προστατευτούν απ’ τα γιαούρτια και τα αυγά.

Δε σου αρκούν επιτέλους όλα αυτά ρε συ Βασίλη; Κι άλλα θες;
Έχει και η κοινωνική κατακραυγή τα όριά της.
Ήμαρτον πια.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ. Και για να μην κατηγορηθώ ότι ισοπεδώνω, προσυπογράφω ανεπιφύλακτα τη δήλωση όλων των πολιτικών μας, ιδίως αυτών που νοιώθουν την ανάγκη να την κάνουν: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Υπάρχουν και καλοί».

*Άκουσα προχθές στον Πειραιά το εξής ωραίο που το μεταφέρω στις φοιτήτριές μου:
Μη παντρευτείς πότε κάποιον που τη μάνα του τη λένε Ελπίδα.
Αυτή πεθαίνει πάντα τελευταία…

May 02, 2010

Το μεγάλο παιχνίδι

Ποτέ δεν ‘έπαιξε’ σοβαρά το κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.
Απλά, η κυβέρνηση το ανέδειξε σε θέμα μόνο και μόνο για να το πάρει πίσω αργότερα.
Έτσι, επιτυγχάνει δύο πράματα.
Πρώτον, δείχνει στον κόσμο ότι κάτι τέλος πάντων κατάφερε να πάρει, σε αυτές τις κατ’ ευφημισμόν ‘διαπραγματεύσεις’.
Δεύτερον, εφαρμόζει το ‘διαίρει και βασίλευε’.
Πόσο μάλλον όταν λέει πως το κόστος διασφάλισης των μισθών στον ιδιωτικό τομέα ήταν, δυστυχώς, οι δυο μισθοί κι οι δυο συντάξεις στο δημόσιο.
Διασπά έτσι την κοινωνική αγανάκτηση που έχει γίνει καζάνι που βράζει.
Όχι τόσο λόγω των μέτρων, όσο λόγω της συγκάλυψης των υπαιτίων της χρεοκοπίας.
Διχάζει τον κόσμο, κάνοντας τον ιδιωτικό και δημόσιο υπάλληλο εχθρούς.
Ο ιδιωτικός υπάλληλος ανακουφισμένος πάει σπίτι του ήσυχος, καταπίνοντας πιο εύκολα τα μέτρα.

-Ουφ, φτηνά τη γλυτώσαμε. Μην το πεις ούτε του παπά!

Και μένει έτσι στο στόχαστρο μόνο ο δημόσιος υπάλληλος ο οποίος, μουδιασμένος με τις επερχόμενες εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεων, λίγο μπορεί να αντιδράσει.
Έτσι λοιπόν Βασίλη αποφεύγεται η κοινωνική αναταραχή.
Τα συγχαρητήριά μου στον Μέτερνιχ της ιδέας.

Η. Χαραλαμπίδης