Έχω ένα φίλο και γείτονα.
Δυο-τρία σπίτια παρακάτω.
Ένας απλός άνθρωπος.
Δέκα χρόνια τώρα, κάθε πρωί, οκτώ η ώρα ακριβώς, στα ποδήλατά μας.
-Καλημέρα Ίβο
-Καλημέρα Ηρακλή
-Βρωμόκαιρος σήμερα
-Αύριο, ακούω, θα ανέβει λίγο η θερμοκρασία
Οι ίδιες πάντα τετριμμένες κοινοτυπίες στην αρχή της μέρας.
Έτσι και χθες το απόγευμα.
Ψιλόβρεχε, κι όπως έτρεχα προς το γυμναστήριο για την καθημερινή αυτοτιμωρία μου, τον πέτυχα να γυρίζει απ τον μπακάλη με δυο βαριές σακούλες στα χέρια.
Τα ψώνια της βδομάδας.
-Τρέχεις μες στη βροχή;
-Εσύ κουβαλάς σακούλες μες στη βροχή;
(Γελάσαμε)
-Δε θα ‘πρεπε να ετοιμάζεσαι σιγά-σιγά;
-Έχουμε ώρα. Θα ‘ρθεις;
-Το ρωτάς;
-Τα λέμε τότε το βράδυ.
Λίγες ώρες αργότερα, η Φιλαρμονική του Ρότερνταμ έπαιζε το χριστουγεννιάτικο κονσέρτο της προς τιμή του.
Και όταν, στο τέλος, η ορχήστρα του αφιέρωσε το δεύτερο κονσέρτο για βιολί του Μπαχ, ένα κατάμεστο De Doelen, σε standing ovation, δεν τον άφηνε να φύγει. Γιατί δεν θέλαμε να τον χάσουμε.
Τιμήσαμε χθες βράδυ την αποχώρηση ενός απλού ανθρώπου που μέσα σε δέκα χρόνια κατόρθωσε να μεταμορφώσει το Ρότερνταμ από μια πόλη-λιμάνι σε μια απαστράπτουσα μητρόπολη.
Πόσα ακόμα έχουμε να μάθουμε από τους δυτικούς για την απλότητα, τους χαμηλούς τόνους, τη σκληρή δουλειά αλλά και την αποτελεσματικότητα; Πότε θα μάθουμε να μη τα παίρνουμε όλα σε προσωπικό επίπεδο; Πότε θα καταλάβουμε ότι η φωνή, ο τσαμπουκάς και το χέρι στο τραπέζι δεν οδηγούν πουθενά; Μια ζωή τους κοροϊδεύουμε που πάνε για ύπνο από τις 10, ενώ εμείς οι καλτσάτοι* γλεντζέδες ξέρουμε να ζούμε. Αυτοί, εργατικά μυρμηγκάκια, χτίζουν πόλεις σαν το Ρότερνταμ. Τις καμαρώνουν και τις προστατεύουν ως κόρη οφθαλμού. Εμείς έχουμε την ομορφότερη πόλη στον κόσμο. Και την καίμε μέσα σε μια νύχτα.
Τον κοίταζα όπως συνέχισε το δρόμο του, κουβαλώντας τις σακούλες με τα ψώνια του.
Μέσα στο ίδιο τριμμένο μαύρο παλτό που τον ξέρω 10 χρόνια τώρα.
Τυλιγμένος στο ίδιο κόκκινο κασκόλ που τον βλέπω 10 χρόνια τώρα.
Ένας απλός άνθρωπος.
Ivo Opstelten τον λένε τον γείτονά μου.
Ο Δήμαρχος του Ρότερνταμ.
Η Χαραλαμπίδης
*το άκουσα κι αυτό πρόσφατα. Καλτσάτο είναι το πρώτο τραπέζι πίστα. Γιατί; Μα γιατί αν κάθεσαι εκεί ανεβάζεις το πόδι σου και βλέπουν έτσι οι θαμώνες την.. κάλτσα σου!
December 21, 2008
December 19, 2008
Τα άλλα τα παιδιά
Χαίρομαι όταν ο Βασίλης διαβάζεται από επαΐοντες.
Όπως ο Κωστής Χατζηδάκης.
Ο Υπουργός Μεταφορών, για όσους δεν τον γνωρίζετε.
Σας συστήνω να διαβάσατε το χθεσινό του άρθρο «η Ελλάδα δεν είναι για κάψιμο» (http://www.khatzidakis.gr/) σαν συνέχεια του δικού μου «Athens aflame» παρακάτω.
Για του λόγου το αληθές, για όσους αμφισβήτησαν αυτά που έγραψα στο άρθρο αυτό, χθες οι Moody’s υποβάθμισαν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, περιγράφοντάς την ως ασταθή, με σαφή αναφορά στην έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί στην Αθήνα το τελευταίο δεκαπενθήμερο.
Βλέπω με θλίψη τα παιδιά στους δρόμους.
Αλλά βλέπω και κάποια άλλα παιδιά.
Αυτά πού σκυμμένα νύχτα-μέρα πάνω σ’ ένα βιβλίο θα κατακτήσουν τελικά τη ζωή.
Αυτά που γνωρίζουν ότι κανείς δεν χρωστάει σε κανένα τίποτα.
Ότι κανείς δεν γεννιέται με κληρονομικά δικαιώματα στη ζωή.
Αυτά που ξέρουν ότι τα πάντα μπορεί να κατακτηθούν αλλά μόνο με σκληρή δουλειά.
Τα παιδιά αυτά έχουν και όνειρο, και ελπίδα, και προοπτική.
Με ή χωρίς οικονομική κρίση.
30 χρόνια εκπαιδευτικός, έχω ‘φτιάξει’ πάνω από 3000 τέτοια παιδιά.
Τα γνωρίζω ένα προς ένα.
Διοικητές, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί.
Ρυθμίζουν τις τύχες μας.
Και είμαι περήφανος για το καθένα απ αυτά.
Δεν άκουσα όμως κανέναν, αυτές τις μέρες, να μιλάει και γι αυτά τα παιδιά.
Δεν άκουσα κανέναν να θέλει να ‘σκύψει’ πάνω κι απ’ αυτά τα παιδιά.
Και να τα ρωτήσει τη γνώμη τους για όλα όσα συμβαίνουν.
Δεν έχουν άραγε κι αυτά κάτι να πουν;
Η. Χαραλαμπίδης
Όπως ο Κωστής Χατζηδάκης.
Ο Υπουργός Μεταφορών, για όσους δεν τον γνωρίζετε.
Σας συστήνω να διαβάσατε το χθεσινό του άρθρο «η Ελλάδα δεν είναι για κάψιμο» (http://www.khatzidakis.gr/) σαν συνέχεια του δικού μου «Athens aflame» παρακάτω.
Για του λόγου το αληθές, για όσους αμφισβήτησαν αυτά που έγραψα στο άρθρο αυτό, χθες οι Moody’s υποβάθμισαν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, περιγράφοντάς την ως ασταθή, με σαφή αναφορά στην έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί στην Αθήνα το τελευταίο δεκαπενθήμερο.
Βλέπω με θλίψη τα παιδιά στους δρόμους.
Αλλά βλέπω και κάποια άλλα παιδιά.
Αυτά πού σκυμμένα νύχτα-μέρα πάνω σ’ ένα βιβλίο θα κατακτήσουν τελικά τη ζωή.
Αυτά που γνωρίζουν ότι κανείς δεν χρωστάει σε κανένα τίποτα.
Ότι κανείς δεν γεννιέται με κληρονομικά δικαιώματα στη ζωή.
Αυτά που ξέρουν ότι τα πάντα μπορεί να κατακτηθούν αλλά μόνο με σκληρή δουλειά.
Τα παιδιά αυτά έχουν και όνειρο, και ελπίδα, και προοπτική.
Με ή χωρίς οικονομική κρίση.
30 χρόνια εκπαιδευτικός, έχω ‘φτιάξει’ πάνω από 3000 τέτοια παιδιά.
Τα γνωρίζω ένα προς ένα.
Διοικητές, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί.
Ρυθμίζουν τις τύχες μας.
Και είμαι περήφανος για το καθένα απ αυτά.
Δεν άκουσα όμως κανέναν, αυτές τις μέρες, να μιλάει και γι αυτά τα παιδιά.
Δεν άκουσα κανέναν να θέλει να ‘σκύψει’ πάνω κι απ’ αυτά τα παιδιά.
Και να τα ρωτήσει τη γνώμη τους για όλα όσα συμβαίνουν.
Δεν έχουν άραγε κι αυτά κάτι να πουν;
Η. Χαραλαμπίδης
December 17, 2008
Athens aflame
Σκέφτηκα πολύ αν θα ‘πρεπε να γράψω τις μέρες αυτές.
Άλλωστε, τι θα ‘χα να πω που δεν το ‘χω ήδη πει τα τελευταία 4 χρόνια;
Ότι γίναμε πάλι διεθνώς ρόμπα;
Ότι για μια βδομάδα γίναμε πρωτοσέλιδα σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου;
Ότι μας χαρακτήρισαν ασταθείς, αναξιόπιστους και με ‘ιδιαιτερότητες’;
Ότι δεν θα μπει πλέον δεκάρα ξένου θεσμικού επενδυτή στο Ελληνικό χρηματιστήριο;
Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά;
Σημασία έχει να ακολουθήσουμε τα προχθεσινά 6 σημεία του κυρίου Τσίπρα.
Που θα τα παρουσιάσει, λέει, και στον κύριο Παπούλια:
Περισσότερα λεφτά (χωρίς δουλειά) σε όλους, πλήρη και μόνιμη απασχόληση για όλους, απόρριψη (κατά συνέπεια) των αγορών, κλείσιμο των (οικονομικών) συνόρων μας και ενασχόληση με το βαμβάκι, τα καπνά και τις ελιές μας.
Να το πάρουμε δηλαδή λιγάκι βουκολικά, βαυκαλιζόμενοι, μέσα στην εν κρανίω τρικυμία μας, με τις αιθεροβάμονες περιπλανήσεις του Νίκου Πουλαντζά και της Ρόζας Λούξεμπουργκ στη Σορβόννη του 68.
Γιατί αυτό προτείνει, αν καταλαβαίνει και ο ίδιος τι προτείνει, ο κύριος Τσίπρας και οι ΣΥΝ αυτώ.
Το θλιβερό είναι το πόσο εύκολα οι (σήμερα τουλάχιστον) ουτοπίες αυτές, που ούτε ο ίδιος κατά βάθος δεν πιστεύει, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για μικροπολιτικό όφελος κατεβάζοντας προβληματισμένα, αλλά και ανυποψίαστα, παιδιά στους δρόμους, να κάψουν την Αθήνα.
Εγώ δεν έχω τίποτα να πω.
Με κάλυψε χθες πλήρως ο Νικολά Σαρκοζί:
«Στις δημοκρατίες, οι κυβερνήσεις αλλάζουν στις κάλπες και όχι στους δρόμους»
Η. Χαραλαμπίδης
Άλλωστε, τι θα ‘χα να πω που δεν το ‘χω ήδη πει τα τελευταία 4 χρόνια;
Ότι γίναμε πάλι διεθνώς ρόμπα;
Ότι για μια βδομάδα γίναμε πρωτοσέλιδα σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου;
Ότι μας χαρακτήρισαν ασταθείς, αναξιόπιστους και με ‘ιδιαιτερότητες’;
Ότι δεν θα μπει πλέον δεκάρα ξένου θεσμικού επενδυτή στο Ελληνικό χρηματιστήριο;
Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά;
Σημασία έχει να ακολουθήσουμε τα προχθεσινά 6 σημεία του κυρίου Τσίπρα.
Που θα τα παρουσιάσει, λέει, και στον κύριο Παπούλια:
Περισσότερα λεφτά (χωρίς δουλειά) σε όλους, πλήρη και μόνιμη απασχόληση για όλους, απόρριψη (κατά συνέπεια) των αγορών, κλείσιμο των (οικονομικών) συνόρων μας και ενασχόληση με το βαμβάκι, τα καπνά και τις ελιές μας.
Να το πάρουμε δηλαδή λιγάκι βουκολικά, βαυκαλιζόμενοι, μέσα στην εν κρανίω τρικυμία μας, με τις αιθεροβάμονες περιπλανήσεις του Νίκου Πουλαντζά και της Ρόζας Λούξεμπουργκ στη Σορβόννη του 68.
Γιατί αυτό προτείνει, αν καταλαβαίνει και ο ίδιος τι προτείνει, ο κύριος Τσίπρας και οι ΣΥΝ αυτώ.
Το θλιβερό είναι το πόσο εύκολα οι (σήμερα τουλάχιστον) ουτοπίες αυτές, που ούτε ο ίδιος κατά βάθος δεν πιστεύει, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για μικροπολιτικό όφελος κατεβάζοντας προβληματισμένα, αλλά και ανυποψίαστα, παιδιά στους δρόμους, να κάψουν την Αθήνα.
Εγώ δεν έχω τίποτα να πω.
Με κάλυψε χθες πλήρως ο Νικολά Σαρκοζί:
«Στις δημοκρατίες, οι κυβερνήσεις αλλάζουν στις κάλπες και όχι στους δρόμους»
Η. Χαραλαμπίδης
Subscribe to:
Posts (Atom)