Αλέξης Τσίπρας et al

Έξυπνο παιδί.
Διαβασμένος, ετοιμόλογος, και ψύχραιμος.
Κουλ, που λέμε.
Και παν’ απ’ όλα ικανός να συνθέτει και ν’ αναλύει τη ‘μεγάλη εικόνα’.
Σπάνια χαρίσματα στην εποχή μας.

Τον φαντάζομαι σε δέκα χρόνια από τώρα, αν άφηνε τις ανοησίες του τύπου «εμείς είμαστε από άλλο ανέκδοτο» και έβαζε γραβάτα.
[γιατί αν δεν το κάνει , φοβάμαι πως θα παραμείνει ‘ανέκδοτο’]

Γράφοντας το ‘ακρίδες και μέλι’ παρακάτω, μου ‘ρθε πάλι στο νου το κόμμα του, αλλά και ένα απ’ τα στελέχη του. Και για να μην λέω πάλι ονόματα, και να εξάπτω τη φαντασία σας, ας τον πούμε «ο κύριος κουκουλοφόρος».

Κάθε φορά που τον ρωτάνε αν καταδικάζει τη βία των κουκουλοφόρων, η απάντηση του είναι πάντα η ίδια: «πρέπει να καταδικάζουμε κάθε μορφής βία, συμπεριλαμβανόμενης και της κρατικής».
Συνηθισμένη πρακτική για να μην παίρνουμε θέση όταν δεν μας βολεύει:
Αχλάδια και μήλα μαζί, έτσι ώστε να μη μπορούμε να προσθέσουμε.
Ή να συμψηφίσουμε.[1]

Και δεν έχει βρεθεί μέχρι στιγμής ένας χριστιανός να τον ρωτήσει:
Κύριε Κουκουλοφόρε, αν υποθέσουμε ότι η συντεταγμένη Πολιτεία στην οποία δημοκρατικά έχουμε επιλέξει να ζήσουμε αποδέχεται αυτό που εσείς ονομάζετε ‘κρατική βία’, τότε καταδικάζετε ή όχι τη βία των κουκουλοφόρων;

Πολύ θα μ’ ενδιέφερε ν’ ακούσω την απάντησή του.
Κατά προτίμηση προεκλογικά..

Η. Χαραλαμπίδης
[1] non-additive utility functions το λένε αυτό κάποιοι οικονομολόγοι.