Ακρότητες

Πέρασα το προηγούμενο σαββατοκύριακο στην Αθήνα.
Κάνα-δυο δουλίτσες, κάποιοι φίλοι, και μια ηλικιωμένη μητέρα που χρειάζεται πια όλο και περισσότερη προσοχή και φροντίδα στα 80 της.

Θα ξεκινήσω με μια ιστοριούλα για την ευγενή τάξη των οδηγών ταξί. Μια τάξη που καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε ποτέ να πειράξει, μιας και αν έχεις τον ταξιτζή μαζί σου έχεις την καλύτερη και φθηνότερη διαφήμιση που υπάρχει. Τύφλα να ‘χουν τα τηλε-παράθυρα και τα τσοντοκάναλα του Χριστίδη.

Βόλευε το Intercontinental στη Συγγρού και αποφάσισα να μείνω ‘κεί αυτή τη φορά.
Και μιας και κανείς απ’ τους φανατικούς αναγνώστες σου Βασίλη δεν εδέησε να με βολέψει αυτοκινητιστικά, κυκλοφόρησα με ταξί.
Μπροστά λοιπόν στην είσοδο του Intercontinental, 20 μέτρα από την πόρτα, περιμένουν τα ταξί στη σειρά. Αν όμως πας να πάρεις ένα, think again! Ιδού η στιχομυθία που διεμείφθει:

-ελεύθερος;
-όχι κύριος..
-δηλαδή τι κάνεις εδώ; Διάλλειμα για τσιγαράκι; Άμα είναι να περιμένω.
-εξυπηρετώ το ξενοδοχείο.
-Και γω πελάτης του ξενοδοχείου είμαι.
- ...
-Δηλαδή άμα σε φωνάξει ο ‘ναύαρχος’ φεύγουμε;
-Φεύγουμε.

Πάω λοιπόν στο ‘ναύαρχο’. «ταξί θέλετε κύριε;», μου λέει. «μάλιστα», του λέω. Φρουουου, η σφυρίχτρα. Τσουπ. Μπροστά μου ο ευγενής οδηγός ταξί. Μου παίρνει το laptop απ’ το χέρι, μου ανοίγει την πόρτα, κλπ., κλπ. Προχωρημένα πράματα. Ευρωπαϊκά.
Ξέρετε όμως πόσο πήγε η σφυρίχτρα; Δύο ευρώ καπέλο. Θεωρείται, λέει, κλήση.
Αυτά κύριε Λιάπη.

Από το απλό αυτό παράδειγμα, από το χασάπη που είτε θα σου ‘τυλίξει’ το φιλέτο μαζί με καπαμά ή θα στο χρεώσει με καπέλο, απ’ το συνεργείο που άμα ζητήσεις απόδειξη την επόμενη φορά θα σου βγάλει το αυτοκίνητο σκάρτο, και απ’ το φακελάκι του γιατρού μέχρι το Ρεγκουζικό γρηγορόσημο, απ' τα τηλεπαιχνίδια και τσοντοκάναλα του Χριστίδη μέχρι τα κλεφτρόνια του λαθρεμπορίου πετρελαιοειδών, η διαφθορά έχει εξαπλωθεί και διαβρώσει σε τέτοιο βαθμό τους κοινονικοοικονομικούς μας μηχανισμούς που τ’ ακούω λίγο βερεσέ αυτά τα zero tolerance του κυρίου Καραμανλή. Όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί δε μπορεί. Και θα κριθεί τελικά -και ίσως άδικα- απ' το αποτέλεσμα και όχι απ' τις προθέσεις.

Από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις άραγε όταν η ‘αρπαχτή’ έχει γίνει εθνικό μας σπορ; Όταν οι καναλάρχες με τα διάφορα lifestyle και παρεμφερή τηλεοπτικά σκουπίδια τους έχουν πείσει τον κυρ-Τάσο τον φαναρτζή ότι πρέπει και δικαιούται να έχει το ίδιο lifestyle και βιοτικό επίπεδο με τον Αγγελόπουλο και τον Βαρδινογιάννη; Κι’ ότι αν δεν το καταφέρει θα είναι κοινωνικός ‘loser’ και απορριπτέος; Όταν μαθητούδια ξοδεύουν 300 Ευρώ για ένα ζευγάρι παπούτσια και ο μπαμπάς καμαρώνει αντί να τους κόψει τα πόδια;

Πρώτοι στη διαφθορά είμαστε στην Ευρώπη, και στο επίπεδο της Κένυας διεθνώς.

Αν θέλετε το πιστεύετε αν θέλετε όχι: μέχρι πρότινος, απαγορευόταν στη Σιγκαπούρη η κυκλοφορία του Κοσμοπόλιταν! Το περιοδικό προβάλει, λέει η Κυβέρνηση, ένα lifestyle που δε συνάδει με τη γενικότερη ‘κοινωνική φιλοσοφία’ του λαού.
Αντιδημοκρατικό ε;
Αλλά ας μη πιάσουμε σήμερα το μεγάλο αυτό θέμα.
Αν θέλετε όμως, στείλτε μου το δικό σας ορισμό της ‘δημοκρατικότητας’.
Στην Ολλανδία, δημοκρατικό είναι τα καφενεία να πουλάνε ναρκωτικά και να ‘χει γίνει το Άμστερνταμ ο διεθνής ‘παράδεισος’ των ναρκωτικών.
Στη χώρα μας, δημοκρατικό είναι να υπάρχουν τηλεοπτικοί σταθμοί όπως αυτοί του κυρίου Χριστίδη.
Και στην Ευρώπη, δημοκρατικό είναι οι τρεις στους τέσσερεις Ευρωπαίους να μη θέλουν την Τουρκία στην ΕΕ, ενώ οι 25 κυβερνήσεις τους αποφασίζουν ομόφωνα την έναρξη των διαπραγματεύσεων.
Ας μου δώσει επιτέλους κάποιος ρε παιδιά αυτόν το ρημαδιασμένο ορισμό της δημοκρατίας!

Και την ατιμωρησία πού την πάτε;
Στη Σιγκαπούρη[1] αν πετάξεις γόπα στο δρόμο το πρόστιμο είναι χιλιάρικο. Η δολοφονία και το εμπόριο ναρκωτικών τιμωρούνται με θάνατο.
Έχετε πρόβλημα μ’ αυτό;
Εγώ κανένα.
Ποτέ όμως δεν κλείδωσα την πόρτα μου, ποτέ δεν έσφιξα την τσάντα μου, ποτέ δεν φοβήθηκα να περπατήσω, δύο η ώρα το πρωί, ακόμα και στα πιο σκοτεινά σοκάκια του Little India και του Chinatown (και μη ρωτήσεις Βασίλη τι δουλειά είχα ‘κει τέτοια ώρα…).

[παρένθεση]
Και όλα αυτά με 20% φορολογία, με πλεονασματικό ισοζύγιο και ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Και με τόσα λεφτά στην άκρη που η Κυβέρνηση κάνει χονδρές επενδύσεις σ’ όλο τον κόσμο.

Πώς γίνεται αυτό; Γίνεται όταν υπάρχει μηδενική ανοχή και μηδενική διαφθορά. Αλλά και λιγότερη 'δημοκρατία'. Έτσι τουλάχιστον όπως την εννοούμε εμείς: Δηλαδή ανύπαρκτο Κράτος και ρυθμιστικό πλαίσιο, υποτυπώδης κοινωνικοοικονομικός σχεδιασμός, ατιμωρησία, καθένας για την πάρτη του, όλα στον αέρα, και ό,τι ήθελε προκύψει. Η δημοκρατία του άκρατου φιλελευθερισμού. Χονγκ-κονγκ-οποίηση, όπως την έχω αποκαλέσει. Γι’ αυτή την δημοκρατία μιλάω και απ’ αυτή θέλω μία ολίγη από γιουβέτσι. Μη παρεξηγηθούμε κιόλας!

Αυτό που ζητώ είναι αποφασιστική Κυβέρνηση, ισχυρή και αδιάφθορη Ηγεσία και ευνομούμενη Πολιτεία. Η παγκοσμιοποίηση απαιτεί συντονισμένη δράση και όχι αποσπασματικές ‘συλλογικότητες’. Αυτές έχουν περάσει πια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας Γιώργο Παπανδρέου. Υποδηλώνουν έλλειμμα ηγεσίας και αλίμονο στον καπετάνιο που θ’ αφήσει την τύχη του καραβιού στα χέρια του πληρώματος (μιας και συ ο ίδιος μίλησες για ‘ακυβέρνητο καράβι’). Αυτά είναι παραμύθια για παιδιά (όρα νεαρούς ψηφοφόρους) και λέγονται μόνο προεκλογικά ή σαν Αντιπολίτευση. Και το ξέρεις πολύ καλά αυτό. Εθνική επιβίωση, μέσα στην παγκοσμιοποίηση, σημαίνει συγκέντρωση και όχι αποκέντρωση. Look around you και δες τι συμβαίνει στον κόσμο των επιχειρήσεων.

[επανέρχομαι]
Στη δημοκρατική μας Ελλάδα, βιομηχανία τροφίμων κατακλύζει την Ευρώπη με μουχλιασμένα γιαούρτια και το πρόστιμο είναι δέκα χιλιάρικα. Δηλαδή όσο η αμοιβή τριών εβδομάδων του διευθυντή της.

Και το ζητούμενο εδώ δεν είναι αν θα πρέπει να είναι δέκα ή εκατό τα χιλιάρικα αλλά κατά πόσο θα πρέπει να βάλει λουκέτο η επιχείρηση αυτή και να πάει ‘μέσα’ ο διευθυντής της για τα καλά. Και να σας πω και κάτι; μια τέτοια ποινή δεν θα επιβαλλόταν ποτέ. Η ύπαρξή της και μόνο θα ήταν αρκετή για να συνετίσει και πειθαρχήσει το κάθε λαμόγιο όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε.

Πολλές φορές κάνω την εξής ερώτηση στους φοιτητές μου: «πόσα περιπολικά χρειάζεται να περιπολούν στην εθνική Αθηνών-Θεσσαλονίκης για να μειωθούν οι υπερβάσεις ορίου ταχύτητας στο μηδέν;». Διάφορες βέβαια οι απαντήσεις και οι υπολογισμοί εκτός απ’ την ακόλουθη: «ένα περιπολικό και μόνο χρειάζεται, αρκεί η ποινή να είναι ισόβια».
Έχετε πρόβλημα;
Εγώ κανένα.
Αλλά θα έπρεπε κάποτε, ένα μεγάλο μυαλό, να κάνει μια μελέτη Κόστους-Ωφελείας της (κακώς εννοούμενης) Δημοκρατίας. Ειλικρινά, θα ήθελα κάποιος να μου έλεγε ποιο είναι το κόστος συντήρησης της κοινωνικής αυταπάτης και της συλλογικής εξαπάτησης ότι ζούμε σε μια Δημοκρατία. Και να μας ρωτούσε κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε αυτό το κόστος. Σκέψου Βασίλη την απάντηση που θα 'δινες.

Πολλές ακρότητες είπαμε σήμερα προς χάριν του παραδείγματος. Αλλά για σκεφτείτε το λιγάκι.
Για σκεφτείτε την περίπτωση όπου ο τροχονόμος δεν θα αμείβεται με μισθό αλλά με το πόσες κλίσεις θα ρίξει;
Όπου ο αστυφύλακας θα είναι στο δρόμο και όχι στο γραφείο;
Όπου η επιτροπή ανταγωνισμού θα χρηματοδοτείται με βάση το ποσοστό των υποθέσεων που διεκπεραιώνει κάθε χρόνο;
Όπου το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο θα είναι μια πραγματικά ‘ανεξάρτητη’ ρυθμιστική αρχή;
Όπου ο συκοφάντης λαϊκιστής δημοσιογράφος θα πηγαίνει μέσα για τα καλά με δήμευση της (αμφιβόλου προέλευσης) περιουσίας του;
Μήπως αυτό είναι 'μηδενική ανοχή' και όλα τ' άλλα λόγια;

Φασιστικά θα μου πείτε.
Ουτοπικά και παιδαριώδη θα μου πείτε.
Τέτοια λέει και ο Καρατζαφέρης θα μου πείτε.
Ακρότητες θα μου πείτε.
Ίσως να 'ναι κι' έτσι.
Μπορείτε όμως, έστω και για μια στιγμούλα, να κάνετε στην άκρη τα ‘πολιτικά συμπεράσματα’, που με περνάνε ξώφαλτσα ούτως ή άλλως, και να το σκεφτείτε λιγάκι;

Και μετά, ό,τι πείτε.

Η. Χαραλαμπίδης

[1] Τελικά θα ‘στε δικαιολογημένοι να με βρίσετε με τις τόσες αναφορές μου στη χώρα αυτή!