Βάζ' η αλεπού τη μούρη της

Τη μια μέρα μας λέει «σε καλό δρόμο η οικονομία».
[βλ. ‘ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία’ παρακάτω]
Την επομένη, ο κύριος Μαμούνια[1] μας λέει να πάρουμε το σχέδιο Προϋπολογισμού, να το κάνουμε ρολό, και να προβούμε στις αρμόζουσες ενέργειες…
Και για να χρυσώσει το χάπι, μας κάνει δωράκι τη ‘δημιουργική λογιστική’ της τιτλοποίησης[2] για το 2005, αλλά από κει και πέρα ζητάει διαρθρωτικά μέτρα. Με άλλα λόγια, ζητάει ‘ευκαμψία’ στην αγορά εργασίας και ιδιωτικοποιήσεις.

Και αυτός;
Αυτός προσβάλει τον Αλμούνια χαρακτηρίζοντας ανοιχτά τις απόψεις του ως ‘σοσιαλιστικές’[3] (πόσο σοσιαλιστικές μπορεί να είναι άραγε προτάσεις για διαρθρωτικά μέτρα σαν τα παραπάνω;). Δηλώνει δε ότι θα πάει στο ΕΚΟΦΙΝ να εκμαιεύσει (όρα με τσαμπουκά) ‘πολιτική’ απόφαση, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας και Γαλλίας.

Βάζ’ η αλεπού τη μούρη της με τους πραματευτάδες.

Μετά την ‘απογραφή’, χτυπάει πάλι τη γροθιά στο μαχαίρι.
Και έπεται νέα σφαλιάρα απ’ τη Γιούροστατ.
Εδώ είμαστε.
Μέχρι τώρα δεν έξω πέσει έξω στις προβλέψεις μου.

Κι' άλλο λάθος πάτε να κάνετε κύριε Αλογοσκούφη.
Αφήστε τα σας παρακαλώ αυτά και ξαμολήστε το Μπέζα (σιδεροκέφαλος Αντώνη) μπας και μαζέψει καμιά δεκάρα από πουθενά.

Η. Χαραλαμπίδης


[1] Κατά κόσμο Χοακίμ Αλ Μούνια
[2] Καινούργια λέξη. Securitization εις την Κινεζικήν. Με άλλα λόγια, το κράτος πουλάει σε ιδιώτες τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο (και σε συμβουλεύω ν' αγοράσεις και συ Βασίλη). Ή, για να το πούμε στη γλώσσα μας, μιας και με ‘φαγες να στο εξηγήσω Βασίλη, ας πούμε ότι σου χρωστώ ένα κατοστάρικο αλλά δεν έχω να στο δώσω. Έρχεται λοιπόν ο Γιώργος: «καλά άσε, το δίνω εγώ και μου τα δίνεις όταν έχεις».
Άλλος κερνάει και άλλος πίνει που λέμε (ή το αντίστοιχο νεοελληνικότερο…).
[3] Υπουργός του Αθνάρ ήταν ο Επίτροπος Αλμούνια