Στη φοιτητριούλα που σ' έχει ερωτευτεί

…θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή

Άντε πάλι τα ίδια.
Αρχίζω να βαριέμαι λιγάκι.
Άσε που ‘χασα με το Βασίλη πολλούς καλούς φίλους. Σταμάτησε το τηλέφωνο να βαράει.
Μη χρειαστεί και συμφωνήσουν ή διαφωνήσουν. Ή, ακόμα δυσκολότερο, μπας και χρειαστεί να πουν "μπράβο ρε συ, καλό ήταν το αρθράκι".

«πού καιρός ρε συ Ηρακλή να κοιτάζω τώρα το ίντερνετ...»

Ρε συ, λέω μια μέρα στο γιο του, διαβάζει ο πατέρας σου το Βασίλη; «αν το διαβάζει λέει; Όχι μόνο το διαβάζει, αλλά το εκτυπώνει κιόλας για να το διαβάζουμε όλοι».

«πού το πας ρε Ηρακλή;» μου λέει χθες ένας καλός φίλος που μου ‘ρχεται απόψε το βράδυ για κρασάκι. «μια από δω, μια από ‘κει. Μια δεξιά, μια αριστερά».

«μπα…», μου λέει ένας άλλος. «μάλλον δεν έχεις αποφασίσει ακόμα με ποιον θες να πολιτευτείς και παίζεις πινγκ πονγκ και απ’ τις δυο μεριές».

«αν τη μια είσαι με το φαντάρο και την άλλη με το στρατηγό, το σίγουρο είναι ότι θα χάσεις τη μάχη». Μου λέει ένας σοφός.

Ε, λοιπόν. Καμιά διάθεση δεν έχω να πολιτευτώ τώρα στα γεράματα, ούτε μάχες δίνω.
Απλά, η τύχη μου το ‘φερε να μη χρειάζεται να θωπεύω ώτα. Να μη μ’ ενδιαφέρει αν ‘εκτίθεμαι’. Και να λέω την αλήθεια. Έτσι τουλάχιστον όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι.

Στην Κοινωνία, την Οικονομία, την Πολιτική, δεν υπάρχει μαύρο ή άσπρο. Πράσινο ή μπλε. Κόκκινο ή ροζ.
Στη γκρίζα ζώνη του λυκόφωτος ζούμε.
Και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω, Βασίλη.

Η. Χαραλαμπίδης