September 30, 2005

Ο Δρόμος είχε τη δική του ιστορία...

...κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά

«σε καλό δρόμο η Οικονομία» είπε σήμερα ο κ. Αλογοσκούφης με αφορμή την προσεχή κατάθεση του Προϋπολογισμού.
Και χάρηκα.
Μέχρι που άνοιξα και ένα blue label που κουβαλούσα απ’ τη Σιγκαπούρη, και φούντωσα κι' ένα cohiba για να το εορτάσω.

Αλλά οι ακαδημαϊκοί, Βασίλη, τουλάχιστον οι καλοί, επιλέγουν τις λέξεις τους πολύ προσεχτικά.
Έτσι λοιπόν, δεν μας είπε ότι η Οικονομία μας πάει καλά, είναι ανθηρή, δυναμική, κλπ., αλλά μόνο ότι ο δρόμος είναι καλός.
Αλλά στον καλό δρόμο πάει και το σαπάκι το Ζάσταβα και η καινούργια η Μερσεντές.
Εμείς τι απ’ τα δύο είμαστε τελικά κ. Αλογοσκούφη;
Αυτό είναι που μας καίει και όχι η κατάσταση του οδοστρώματος. Αυτή την ξέραμε. Και υπεύθυνη ήταν η οκταετία Σιμήτη.

Η. Χαραλαμπίδης

September 19, 2005

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ

Λυπηρή η κατάληξη της Ολυμπιακής.
Λυπηρότατη.
Αλλά και αναμενόμενη.
Εξίσου λυπηρή και η πρόσφατη χρεοκοπία δύο γιγάντων: της Δέλτα και Νορθγουέστ.
Πολλοί έγκυροι αναλυτές απέδωσαν το τελευταίο στις υψηλές τιμές καυσίμων.
Κολοκύθια.
Οι τιμές καυσίμων πάντοτε διακυμαίνονταν, και αυτό δεν αποτέλεσε πότε εμπόδιο στο παρελθόν: με μεγάλη ευκολία οι αεροπορικές εταιρείες περνούσαν τις αυξήσεις στον καταναλωτή.

Το πρόβλημα είναι η απελευθέρωση των αερομεταφορών και η εμφάνιση (μαζί με τ’ ατυχήματα) των μπατζετάδων: Μικρές, ιδιωτικές εταιρείες που χωρίς υποδομή και δίκτυο, και με τυχοδιωκτικές πρακτικές hit-and-run, cherry-picking και cream-skimming, ανταγωνίζονται τις legacy εταιρείες στα πιο προσοδοφόρα τμήματα του δικτύου τους. Με άλλα λόγια, στις διαδρομές που βγάζουν λεφτά –λόγω υψηλής κίνησης- με τα οποία οι legacy επιδοτούσαν στο παρελθόν τα μη ανταποδοτικά κομμάτια του δικτύου τους, πολλά από τα οποία, όταν ήταν εθνικές αερογραμμές, τους επιβάλλονταν με ‘υποχρεώσεις δημόσιας υπηρεσίας’, όπως στην περίπτωση της Ολυμπιακής.

Και αν δε με πιστεύετε, δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στην κατάσταση του Αιγαίου μετά την απελευθέρωση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών.

Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν συνηγορώ υπέρ του κρατισμού, ούτε για μεγαλύτερο ρόλο του δημόσιου τομέα σε κατ’ εξοχήν ιδιωτικές οικονομικές δραστηριότητες. Αλλά η οιαδήποτε απελευθέρωση δεν μπορεί ναι είναι ανεξέλεγκτη και άνευ όρων με μόνο κριτήριο το βραχυπρόθεσμο κέρδος που υποθηκεύει το μέλλον των επερχόμενων γενεών.

Για τρία χρόνια δούλευα για το σχεδιασμό του ακτοπλοϊκού μας συστήματος υπό υπουργιών Σουμάκη και Παπουτσή. Και συνεχώς φώναζα ότι ο ανταγωνισμός που θα προκύψει απ’ την απελευθέρωση θα πρέπει να είναι ανταγωνισμός μεταξύ δικτύων και όχι μεταξύ γραμμών και μόνο, γιατί αυτό θα είχε δυσμενείς επιπτώσεις στις άγονες γραμμές και στην κοινωνικοοικονομική συνέχεια του Ελλαδικού χώρου.
Αλλά ποιος με άκουγε τότε…


Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ. Μαζεύτηκα επιτέλους απ’ τη Σιγκαπούρη και καλό μας χειμώνα και πάλι παιδιά!

September 03, 2005

Katrina

Με μια πινελιά, μια μονοκονδυλιά, έτσι όπως διώχνουμε μια ενοχλητική μύγα απ’ τις τηγανιτές πατάτες μας, ο Θεός έσβησε απ’ το χάρτη τη Νέα Ορλεάνη.
Όπως τουλάχιστον την ξέραμε.
Γιατί έτσι του άρεσε.
Θεός είναι αυτός, δε θα μας δώσει λογαριασμό.
Δεν είναι εδώ το πρόβλημά μου.

Καμία υποδομή, πρόνοια, πρόβλεψη, ασφάλιση, Κράτος.
Απεγνωσμένοι και απελπισμένοι άνθρωποι(;), fellow Americans, φορολογούμενοι, γονείς που ‘στειλαν τα παιδιά τους στο Ιράκ, στην πλειονότητά τους μαύροι (…), να πεθαίνουν μέσα στα περιττώματά τους.

Σφίγγεται η καρδιά μου με τόση δυστυχία και είναι σκληρό και απάνθρωπο αυτό που θα πω αλλά έτσι επέλεξαν να ζήσουν. Ο καθένας για την πάρτη του. Ανύπαρκτο Κράτος και δημόσιος τομέας, μικροί φόροι, και όσο πιο πολλά λεφτά γίνεται στα χέρια του ‘πανίσχυρου καταναλωτή’ για να τα ξοδέψει, όπως αυτός ξέρει καλύτερα, σε θερμαινόμενες τουαλέτες και ηλεκτρικές οδοντόβουρτσες. [κάτι που πολλοί θα ονόμαζαν Reaganism ή supply side economics]. Στην κατά πολλούς απολυταρχική Σιγκαπούρη, οι πρόσφυγες θα είχαν αερο-μεταφερθεί μέσα σε 24 ώρες στο Hyatt, στο Four Seasons και στο Shangri-La. Ενώ στην κομμουνιστική Κούβα, ο σχεδιασμός πολιτικής προστασίας έναντι τέτοιων φυσικών καταστροφών είναι κάτι το μοναδικό. Τουλάχιστον έτσι όπως τον παρουσίασε το ίδιο το CNN.
Δεν είναι εδώ το πρόβλημά μου.

Είδαμε όμως το πραγματικό πρόσωπο της Αμερικής: πιστολίδι, κλεψιά, πλιάτσικο, βιασμοί, wild west. Βγάλανε τα πολυαγαπημένα τους κουμπούρια και θυμήθηκαν τους παππούδες τους.

Και η χώρα αυτή θα πρέπει να είναι το ‘υπόδειγμα’ του παγκόσμιου πολίτη. Our role model. Ο Απελευθερωτής που θα φέρει δημοκρατία και ελευθερία στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στο Ιράν, στη Βόρεια Κορέα και όπου αλλού κρίνει αυτός πως ‘χρειάζεται’. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση.
Εδώ είναι το πρόβλημά μου.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ. Το ακόλουθο μου το ‘στειλε η αδερφή μου.
Αμερικανίδα εκατό τοις εκατό.
Νυμφευμένη με Αμερικανό 200 τοις εκατό.
Αποδίδεται στον Αυτοκράτορα:
«don’t buy gas unless you need it».
Αυτό τα λέει όλα.
Δε νομίζετε;

It ain't Kansas anymore

Τέρμα λοιπόν τα μπάνια του λαού.
Όλοι πίσω, μαύροι-μαύροι και ξεροψημένοι.
Παρέλαση τα λευκά φανελάκια και τα με βαθύ ντεκολτέ μπλουζάκια στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Ε, πώς, να μην τονίσουμε και λίγο τις ηλιοκαμένες κορμάρες μας;
[πάλι καλά που δεν αρχίσαμε να ρεβόμαστε κιόλας, όπως παλιά, να δείξουμε ότι συν τοις άλλοις φάγαμε και καλά]
Όλοι ανεξαιρέτως, από τον τελευταίο μηχανόβιο μέχρι τους εθνικούς αντιπροσώπους μας, με την ίδια δήλωση:
Δυστυχώς τελειώσανε..
Δυστυχώς;
Δυστυχώς.
Γιατί τώρα πρέπει να δουλέψουμε.
Κακό πράμα η δουλειά.
Καταδίκη και κατάντια.
Ιδιαίτερα εκείνη η ανθυγιεινή των διαφόρων ‘ρετιρέ’.
Ξέρετε ποια. Αυτή που πάμε στο γραφείο κατά τις δέκα. Καφεδάκι και κουλούρι ν’ ανοίξει το μάτι απ’ τη χθεσινοβραδινή κραιπάλη. Κατά τις δώδεκα «πετάγομαι μια στιγμή εδώ δίπλα να ψωνίσω κάτι». Επιστρέφουμε κατά τις δύο με τις απογευματινές εφημερίδες. Τις ξεφυλλίζουμε στα γρήγορα (μη χάνουμε και χρόνο στο σπίτι). Ε, και μετά από λίγο «εγώ λέω να την κάνω σιγά σιγά μη με πιάσει η κίνηση».

Αλλά όταν την άλλη βδομάδα ο Πρωθυπουργός ανακοινώσει στη Σαλονίκη την κατάργηση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ, θα κατεβούμε στο πεζοδρόμιο να διαδηλώσουμε.
Γιατί έχουμε ‘δικαίωμα’ στη δουλειά.
Κληρονομικό και αναφαίρετο.

Και με τα μυαλά αυτά θα πάμε μπροστά σαν τόπος.
Θα γίνουμε αποτελεσματικοί σ' ένα έντονα ανταγωνιστικό, παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Θα φτιάξουμε καλύτερα σχολεία και πανεπιστήμια για τα παιδιά μας.
Θα λύσουμε το ασφαλιστικό, και θα εξασφαλίσουμε πιο αξιοπρεπή γηρατειά.
Έτσι. Επειδή τα δικαιούμαστε όλα αυτά.
Επειδή υπάρχει μια μηχανή εκεί ψηλά, over the rainbow, όπου ο μάγος του Οζ κόβει λεφτά.
Άντε να δούμε.
Καλό χειμώνα Dorothy!
Καλό χειμώνα Βασίλη..

Η. Χαραλαμπίδης