Και πάλι η Δάφνη Μπόκοτα

Η ΕΡΤ τη σουτάρισε χθες. Μετά από 18 χρόνια. Χωρίς ούτε ένα ‘ευχαριστώ’.

Κανονικά θα έπρεπε να είμαι ικανοποιημένος που τα λόγια μου πιάσανε τόπο (δείτε πιο κάτω τι έγραφα το Μάη του 2004 στο άρθρο μου «Eurovision 2004» για την κυρία ‘Εγώ’).

Αλλά δεν είμαι. Γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν μικρό, και γιατί, κατά τ’ άλλα, η κυρία Μπόκοτα μου είναι συμπαθεστάτη σε βαθμό παρεξηγήσιμο. Η ίδια πνέει τα μένεα κατά παντός, χωρίς ίχνος αυτοεκτίμησης. Σε συνέντευξη στο Ν. Χατζηνικολάου μας είπε πόσο λάθος ήταν η απόφαση να τη διώξουν, γιατί ‘αυτή’ έχει βοηθήσει στο παρελθόν με το λόμπι της στο να μη καταρρακωθεί η Ελλάδα. Γιατί η δουλειά αυτή είναι πολύ δύσκολη και απαιτεί ‘connections’, και άλλα τέτοια ενδιαφέροντα. Εν ολίγοις μας είπε ότι, στην ουσία, μόνο εκείνη μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά!

Αλλά είπε (πάλι!) και το εξής ανεπανάληπτο: Ότι στο παρελθόν, πολλές φορές, τα τραγούδια με τα οποία συμμετείχαμε «δεν την εξέφραζαν!». Την κυρία Μπόκοτα! Και μετά απορεί και εξανίσταται γιατί τη σουτάρισαν.

Μάθημα ήταν Δάφνη. Μάθημα σεμνότητας. Ακόμα δεν το κατάλαβες; Το τεράστιο ‘εγώ’ σου προκαλεί και ενοχλεί. Πότε επιτέλους θα γίνεις, ανάμεσα σ’ όλα τ’ άλλα προτερήματά σου, και καλή μαθήτρια;

ΗΗ